ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Χρειάζεται ένας Μαντέλα!

Τον Απρίλη του 1989, μαζί με τον Σενέρ Λεβέντ ανεβήκαμε στο γραφείο του Αρίφ Ταχσίν στην εφημερίδας Soz, στην κατεχόμενη Λευκωσία. Ήταν η πρώτη φορά, μετά το ’74, που ο Ραούφ Ντενκτάς, ο μόνος πολιτικός στην Κύπρο που πέτυχε όλους τους στόχους του, επέτρεψε σε δημοσιογράφους να περάσουν την γραμμή αντιπαράταξης. Μάλιστα, τότε η πολεμική περί μειοδοτών που πέρασαν απέναντι ήταν πολύ πιο σκληρή από ποτέ.

Ωστόσο, στη ζωή μου, διατυπώσεις άνευ ουσίας ποτέ δεν μπήκαν εμπόδιο στο μέγιστο δημοσιογραφικό μου στόχο: Να προασπίζομαι το ανεπανάληπτο της κάθε ανθρώπινης ύπαρξης και το δικαίωμά της στη ζωή, το δίκαιο και την ειρήνη. Ο Αρίφ έφτιαξε καφέ και πιάσαμε κουβέντα, ενώ ρώτησε αν μπορούσε να παίρνει σημειώσεις για ένα άρθρο. Απάντησα καταφατικά και στο ερώτημα γιατί δεν λύνεται το Κυπριακό, είπα ότι μόνο τότε θα λυθεί άμα καθαρίσει το αίμα των αθώων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων που στέκει ανάμεσά μας και άμα ειλικρινά βγούμε και ζητήσουμε συγγνώμη ο ένας από τον άλλο.

Πρόσθεσα δε, πως σε ό,τι με αφορά, και αν αυτό σημαίνει κάτι, εγώ απολογούμαι για τα εγκλήματα που Ε/κ έκαναν εναντίον Τ/κ. Καθότι η Soz εκείνη την εποχή ήταν δεκαπενθήμερο έντυπο, δύο βδομάδες μετά όσα είπα βγήκαν σε μετάφραση από το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών και έγινε ένας μικρός χαμός. Χαμός όμως ποτέ δεν έγινε όταν έγραψα εκατοντάδες ρεπορτάζ για τους αγνοούμενους.

Για εγκλήματα παραστρατιωτικών της ΤΜΤ εναντίον Ε/κ αιχμαλώτων πολέμου, όπως για τους 39 στρατιώτες που εκτελέστηκαν εν ψυχρώ στον βοτανικό κήπο της Κερύνειας, τους 70 Ασσιώτες, το έγκλημα στο Παλαίκυθρο και τόσα άλλα. Ούτε κανείς τόλμησε να πει μισή κουβέντα όταν έγραψα για το απεχθέστατο έγκλημα των παραστρατιωτικών της ΕΟΚΑ Β΄ κατά 126 Τ/κ γυναικόπαιδων, που τους εκτέλεσαν και τους έκαψαν, στα χωριά Μαράθα, Αλόα, Σανταλάρη. Ούτε για τους 80 Τ/κ της Τόχνης που εκτελέστηκαν στην Παρεκκλησιά και την Παλώδια. Ούτε για τους Ε/κ που βιάστηκαν στον Άη Δημήτρη, ούτε για το στρατόπεδο συγκεντρώσεως γυναικών στη Γύψου… Ούτε κανείς διαμαρτυρήθηκε για εκείνες τις συμμορίες καρεκλοκενταύρων, που τόσα χρόνια έκαναν καριέρες εις βάρος των οικογενειών των αγνοουμένων παρά τις δημόσιες καταγγελίες περί εγκληματικών πράξεων και παραλείψεων. Ούτε στα σχολεία γίνεται –ως έπρεπε– η όποια αναφορά. Και εδώ μιλάμε για μεγάλα εγκλήματα πολέμου, με τους αυτουργούς να κυκλοφορούν –όσοι δεν πέθαναν– ακόμα ανάμεσά μας, χωρίς κανένας εισαγγελέας να φιλοτιμηθεί να διερευνήσει κανένα!

Αν, λοιπόν, οι ηγέτες μας ήθελαν ουσιαστικά να λύσουν το Κυπριακό, θα έπρεπε να είχαν φροντίσει να καθαρίσουν πρώτα το αίμα που υπάρχει ανάμεσά μας και όχι με φραστικές ντρίπλες στις κάμερες. Αν τον Αύγουστο που κήδεψαν στο Βουνό τη δεύτερη παρτίδα των δολοφονηθέντων της Τόχνης, ο Αναστασιάδης είχε την τόλμη να πάει με τον Ακιντζί και να καταθέσει λουλούδια ζητώντας συγγνώμη από τους συγγενείς, θα είχε λύσει το μισό Κυπριακό.

Αν ο Ακιντζί, που από τον Φεβρουάριο του 2016 υποσχέθηκε ότι θα κάνει εκταφή στο στρατόπεδο της Άσσιας για τους 70 Ασσιώτες, το έκανε και απέδιδε τα οστά στους συγγενείς τους, θα είχε λύσει το άλλο μισό. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο χρειάζεται να γίνουν ο καθένας ένας μικρός Μαντέλα. Αντί αυτού, αψήφιστα ρυμουλκήθηκαν και οι δύο από μια βλακώδη απόφαση περί ενωτικού δημοψηφίσματος, και ο ένας βάζει πλώρη για τις προεδρικές εκλογές και ο άλλος τον κατηγορεί ότι βρόντηξε την πόρτα και βγήκε για τσιγάρο, βολεύοντας και οι δύο την Τουρκία που βρέθηκε για πρώτη φορά μπροστά στις συμπληγάδες της ασφάλειας και των εγγυήσεων. Αν έχω λάθος θα το δούμε οσονούπω…

X