ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Αγνοούμενες απαντήσεις

Όταν η γραμμή κατάπαυσης του πυρός έσπασε το πρωί της 14ης Αυγούστου 1974, η δύναμη πυρός του τουρκικού στρατού ήταν συντριπτική, προέλαυνε με τα τανκς. Κάπου μεταξύ Παλαίκυθρου και Τύμπου ένα φορτηγό έμφορτο εφέδρους και πυρομαχικά βρέθηκε ενώπιον ενός τανκ που άνοιξε πυρ με τα δύο πολυβόλα του. Ελάχιστοι σώθηκαν. Μεταξύ τους και ο Κυριάκος. Όταν είδε το άρμα να φεύγει σηκώθηκε τρέμοντας, ήπιε δύο γουλιές από το παγούρι του, όταν άκουσε οιμωγές από την καρότσα του φορτηγού. Ανάμεσα στους νεκρούς ένας βαριά τραυματίας με την κοιλιά ανοικτή και τα πόδια του διαλυμένα. «Ρε φίλε, μεν με αφήκεις, να χαρείς, έχω δύο μικρές κορούδες». Του έδωσε νερό κι έφυγε να βρει αυτοκίνητο. Έτρεξε, προσπάθησε, σε κάποιο χωριό βρήκε αυτοκίνητο αλλά επιστρέφοντας είδε απέναντι τα τανκς…

Ο Κυριάκος έφυγε από την Κύπρο. Επέστρεψε το 2004. Τον βρήκε η αδελφική φίλη μου η Κατερίνα, που αναζητούσε τον αγνοούμενο αδελφό της από εκείνο το φορτηγό. Με βρήκε όμως εμένα και η μία από τις δύο ορφανές κορούδες, κοπέλα πια με τα δικά της παιδιά, ζούσε μετά από τόσα χρόνια στον κόσμο εκείνο της αθεράπευτης πληγής. Αυτής που κλείνει θεραπευτικά μόνο με την επιστροφή των λειψάνων και το πένθος της σκληρής αλήθειας.

Δυο χιλιάδες τέτοιες τραγικές ιστορίες αγνοουμένων που σημάδεψαν δεκάδες χιλιάδες ζωές των συγγενών από το 1963 και μέχρι το 1974. Γι’ αυτές τις ζωές που χάθηκαν και τις γενιές που άδικα μαρτύρησαν, έκαμα την περασμένη Κυριακή από τούτη τη στήλη την έκκληση προς τους Ν. Αναστασιάδη και Μ. Ακιντζί, τώρα που ναυάγησε το Κρανς Μοντάνα στο Κυπριακό να επιχειρήσουν ένα δεύτερο για τους αγνοούμενους. Διότι απλά το ζήτημα των αγνοουμένων είναι το ίδιο το Κυπριακό. Αν για τους 942 (Ε/Κ και Τ/Κ) εναπομείναντες αγνοουμένους, μεταξύ των οποίων και 79 παιδιά, δεν μπορούν να βρουν ουσιαστική γλώσσα συνεννόησης οικοδομώντας σχέση εμπιστοσύνης, πώς θα οικοδομηθεί έδαφος για άρση των πολύπλοκων ζητημάτων στο Κυπριακό. Ζητημάτων που και να συμφωνηθούν, θα πρέπει να δοκιμαστούν από τη ζωή και τους ανθρώπους και άνθρωποι που ψάχνουν ακόμα τους αγνοούμενούς τους πώς θα εμπιστευτούν «τους απέναντι φονιάδες».

Το έγραψα πολλές φορές τα τελευταία 20 χρόνια ότι το ζήτημα των αγνοουμένων το έπληξαν πρώτοι οι πολιτικοί που για 50 χρόνια το διαστρέφουν από άμβωνες και μπαλκόνια στοχεύοντας κυρίως στην έξαψη παθών, αντί στην αναζήτηση της αλήθειας. Επί της οποίας να οικοδομηθεί παιδεία που ανατρέχει στο παρελθόν αποφεύγοντας τα λάθη του. Για δημιουργία κοινωνίας με ενσυνείδηση, σε μια πολιτεία συντεταγμένη, σε μια πατρίδα απαλλαγμένη, αντανάκλαση της ομορφιάς του τόπου μας.

Την Παρασκευή στην έκκλησή μου ήρθε η γραπτή απάντηση από πλευράς του κ. Ακιντζί (βλ. σελ. 4), με διάχυτη την τετριμμένη πια πολιτική επιχειρηματολογία, χωρίς απάντηση ουσίας. Ιδιαίτερα για το ζήτημα των 70 Ασσιωτών που αναμένουμε από τον Φεβρουάριο του 2016 να γίνει εκταφή στον χώρο που υποδείχθηκε από Τ/Κ μάρτυρα ότι μεταφέρθηκαν τα οστά από το αρχικό σημείο ταφής στο Ορνίθι. Τα περί άρσης εμποδίων από πλευράς του κ. Ακιντζί και στρατιωτικών ζωνών είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Η 18μηνη καθυστέρηση οφείλεται στο γεγονός ότι πρόκειται περί εγκλήματος πολέμου του τουρκικού στρατού και πολύ αμφιβάλλω αν ποτέ βρεθούν τα άλλα λείψανα.

Αγαπητέ κ. Ακιντζί, δεν είμαστε μόνοι στον πλανήτη γη. Σύμφωνα λοιπόν με την αποκτηθείσα διεθνώς εμπειρογνωμοσύνη του Ερυθρού Σταυρού, η «απαγωγή» ή η «ληστεία» ομαδικών τάφων κατά κύριο λόγο γίνεται από το κράτος αυτουργό. Στην προκειμένη περίπτωση από την Τουρκία. Γι’ αυτό και οι «καθυστερήσεις» σε Άσσια, Κερύνεια, Σύσκληπο και αλλού. Σε ό,τι αφορά την προτροπή σας προς εμένα να βοηθήσω για εντοπισμό μαρτύρων και στοιχείων, αυτό αν και ενίοτε το πράττουμε και οι δημοσιογράφοι (βλ. Σεβγκιούλ Ουλουτάγ), είναι καθήκον των πολιτικών και της ΔΕΑ. Τέλος θα πρέπει να πω μετά λύπης, ότι στην έκκληση μας ουδεμία αντίδραση υπήρξε από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X