«Διαβάζω τα άρθρα σου και βρίσκω ότι σε ζητήματα αρχών έχεις δίκαιο. Πρόσεξε, όμως, διότι όταν αγγίζεις θέματα που άπτονται της δικαιοσύνης κινδυνεύεις να γίνεις γραφικός». Αυτά μου είπε τις προάλλες ένας γνωστός μου, νομικός στο επάγγελμα. Είχα τι να απαντήσω αλλά ήταν βιαστικός και υποσχέθηκε να τα ξαναπούμε όταν θα έχουμε χρόνο. Επειδή, όμως, έχω ήδη αρκετές εκκρεμότητες που δεν μπορώ να τις συμπληρώσω σε λέξεις, αυτή δεν θα την αφήσω να αιωρείται. Λοιπόν, φίλτατε. Στις 17/09/2017 με τίτλο, «Όταν χωλαίνουν οι θεσμοί» έγραφα σε αυτή τη στήλη μεταξύ άλλων: «Αν κατηγορούνται, και δικαίως πολλές φορές, πολιτικοί και κόμματα για αναξιοκρατία και αυτό πλήττει το κύρος της πολιτικής, τι να πει κανείς όταν οι κατηγορίες βαραίνουν τους λειτουργούς της δικαιοσύνης».
Στη συνέχεια περιέγραψα τη γνωστή πλέον υπόθεση με τις προσλήψεις στη Νομική Υπηρεσία τέκνων και συγγενών εισαγγελέων, λειτουργών και φίλων από πενταμελή επιτροπή εισαγγελέων που συνέστησε και της οποίας ηγήθηκε ο ίδιος ο γενικός εισαγγελέας. Όταν ερωτήθη σχετικά ο κ. Κώστας Κληρίδης απάντησε ότι «κανένας δεν πρόκειται να τύχει ευνοιοκρατικής μεταχείρισης στη Νομική Υπηρεσία επειδή είναι συγγενής ή φίλος ή συνδέεται με οποιαδήποτε σχέση με κάποιον από το προσωπικό της Υπηρεσίας». Προφανώς εννοούσε από τούδε και εις το εξής, διότι οι προσλήψεις ούτε ανακλήθηκαν ούτε ακυρώθηκαν. Αλλά και ούτε ακούσαμε κάποιο πολιτικό ή έστω υποψήφιο πρόεδρο να διαμαρτύρεται. Την περασμένη Δευτέρα 09/10/2017 μάθαμε από έκθεση του γενικού ελεγκτή ότι «οι δικαστές των πρωτόδικων δικαστηρίων δεν συμπληρώνουν έντυπα αιτήσεων άδειας ανάπαυσης, με αποτέλεσμα οι άδειες που λαμβάνουν να μην καταγράφονται και να μην είναι εφικτή η τεκμηρίωση του υπολοίπου της ετήσιας και συσσωρευμένης άδειας σε πίστη τους. Κατά την αφυπηρέτηση ή παραίτηση κάποιου δικαστή, αυτός λαμβάνει χρηματική, συνήθως, αποζημίωση, για το μέγιστο επιτρεπτό όριο συσσωρευμένης άδειας (70 ημέρες), πλέον της αναλογίας της ετήσιας άδειας μέχρι την ημερομηνία αφυπηρέτησης/παραίτησής.
Επίσης, διαπιστώθηκε ότι δεν ακολουθούνται οι περί Δημόσιας Υπηρεσίας (χορήγηση αδειών) Κανονισμοί που αφορούν στις άδειες ασθενείας», κατά τον ελεγκτή. Τι δηλαδή; Δικαστές ξεγελούν τον φορολογούμενο που τους πληρώνει; Ερωτήθη σχετικά ο αρμόδιος, που είναι ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου και είπε ότι το ζήτημα εξετάζεται. Προφανώς, ώστε από τούδε και στο εξής δικαστές να μην… υποτιμούν τη νοημοσύνη των φορολογουμένων. Προχθές διάβασα στην ηλεκτρονική έκδοση της «Κ» (12/10/2017) ότι ο γενικός εισαγγελέας ανέστειλε ποινική δίωξη εναντίον επιχειρηματία για οφειλές ΦΠΑ ύψους 820.000 ευρώ στις 6 Ιουνίου 2016, για ανθρωπιστικούς λόγους.
Άμα είναι για ανθρωπιστικούς λόγους, παρακαλούμε όπως από τούδε και εις το εξής να λαμβάνονται υπόψη και οι περιστάσεις άλλων αναξιοπαθούντων επιχειρηματικών, πολλοί εκ των οποίων φαλίρισαν συνεπεία του σκανδάλου της οικονομίας, η έρευνα για το οποίο, όπως μαθαίνω, μπήκε στον πάγο της Νομικής Υπηρεσίας, προφανώς μαζί με τις σαμπάνιες για τις προσλήψεις των τέκνων και των συγγενών! Έχεις δίκαιο φίλε μου ότι κινδυνεύω να γίνω γραφικός, διότι νιώθω να ζω σε «τραγικωμωδία», όπως ακριβώς χαρακτήρισε το εμβληματικό θεατρικό του έργο, «Περιμένοντας τον Γκοντό», ο σπουδαίος Ιρλανδός δραματουργός Σάμιουελ Μπέκετ. Ο Μπέκετ, κατά τη Μάρω Τριανταφύλλου, αναδιαπραγματεύεται τον αρχαιοελληνικό ορισμό του τραγικού και συνθέτει ένα καινούριο ορισμό του τραγικού για ένα κόσμο χωρίς Θεό, με μισερή επικοινωνία, με πολλή μοναξιά, όπου ο άνθρωπος ενώπιος ενωπίω νιώθει αδύναμος να αναλάβει την ευθύνη που του ανήκει ολοκληρωτικά.
Ακριβώς όπως όλοι εμείς με τους πιο πάνω άρχοντες της μιαρής, όπως την κατάντησαν, αυτής πολιτείας. Στο έργο οι δύο πρωταγωνιστές, σε ένα άχρονο και αποπνικτικό τοπίο περιμένουν τον Γκοντό να τους λυτρώσει, χωρίς να ξέρουν καν αν υπάρχει. Ο Μπέκετ βάζει κάτω από το νυστέρι της γραφίδας του, τους «πεφωτισμένους» που υπηρετούν τη διαιώνιση του συστήματος στείροι από τη γενναιότητα της ρήξης, που φέρνει την αναζωογονητική αλλαγή. Είδε κανείς σ’ αυτή την πολιτεία τον Γκοντό;
