Πεθαίνοντας εκ των έσω

Όταν ξεκίνησα να ερευνώ το ζήτημα των αγνοουμένων και αντιλήφθηκα ότι όσο πιο βαθιά προχωρούσα τόσο προσέκρουα σε κυκλώματα, σε στημένα κόλπα και σε καριερίστες που ποδηγετούσαν τραγικούς συγγενείς μετατρέποντάς τους συχνά σε εργαλεία πίεσης - εκβιασμού εξουσιών, μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψω ότι μπορεί να υπάρχει τόσο μεγάλη σήψη σε μια κοινωνία που βίωνε μια τραγωδία την οποία κάποιοι κατόρθωσαν να εκμεταλλεύονται, κερδίζοντας οφίκια αλλά και χρήμα. Σκεφτόμουνα ότι μια μέρα το απόστημα θα σπάσει, για να καθαρίσει η πληγή, να γιατρευτεί. Γι’ αυτό θεωρούσα υποχρέωσή μας, των δημοσιογράφων, να συνεχίσουμε να ερευνούμε και να αποκαλύπτουμε, μέχρι τη διακρίβωση της τύχης και του τελευταίου αγνοούμενου. Είχα στ’ αλήθεια γράψει συγκλονιστικές ιστορίες και ήταν φορές που το βράδυ στη σελίδωση της εφημερίδας, κοιτάζοντας ένα πρωτοσέλιδο, σκεφτόμουνα ότι αν δεν προκληθεί κυβερνητική κρίση, τουλάχιστον οι συγγενείς των αγνοουμένων θα πρέπει να βγουν στους δρόμους. Όταν τη μία μετά την άλλη, τις ιστορίες μου τις κατάπινε μια ανεξήγητη σιωπή, τότε κατάλαβα πλήρως τον ρόλο της Επιτροπής Συγγενών και του πέριξ κυκλώματος, που αντί, όταν άρχισε το παρόν πρόγραμμα εκταφών, να επιχειρήσει να οικοδομήσει γέφυρες συνεργασίας με Τ/κ συγγενείς, προς συλλογή πληροφοριών, υπονόμευε σχετικές προσπάθειες, αλλά και το ίδιο το πρόγραμμα. Για όσους βλέπαμε τα διαδραματιζόμενα, ξέραμε –και το γράψαμε άπειρες φορές, ότι πράγματα θα έφταναν στο σημερινό αδιέξοδο, με την έλλειψη στοιχείων και με αποτέλεσμα το 2018 να εντοπιστούν ίχνη μόνο 10 αγνοουμένων. Μάλιστα, εσχάτως ενταφιάζονται εκείνα τα μικρά κασελάκια συχνά με ένα μικρούλι οστό μόνο, που έχει συλλεχθεί από ομαδικούς τάφους που τα κατοχικά στρατεύματα μετακίνησαν. Έτσι με τους μισούς των αγνοουμένων στα αζήτητα και στην τελευταία έκθεση του γ.γ. των Η.Ε. (30/01/2019) οι ευθύνες της Τουρκίας εξισώνονται με εκείνες της Κύπρου και της Ελλάδας και την ένοχη σιωπή να εξακολουθεί να σκεπάζει τα πάντα, το συμπέρασμα είναι ότι η διαφθορά φτάνει στο σημείο καμπής και μετατρέπεται σε σήψη, η οποία εκ των έσω κατεδαφίζει τα πάντα. Το είδαμε να συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της πολιτικής, οικονομικής, αλλά και πολιτειακής μας ζωής, με αιχμή του δόρατος, την έλλειψη λογοδοσίας, την ατιμωρησία και την ασυδοσία. Στο ποινολόγιο της Κ.Δ., ατιμώρητα πέρασαν εγκλήματα όπως το πραξικόπημα, το ΧΑΚ, το ξέπλυμα Μιλόσεβιτς, «Ήλιος», Μαρί και Κούρεμα. Στην παρούσα φάση γινόμαστε μάρτυρες της διάβρωσης των θεσμών, με τα πρόσωπα που τους εκπροσωπούν να εκτίθενται σε βαθμό κολάσιμο, όπως ο πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου Βύρων Νικολάτος, με τη γνωστή υπόθεση των αξιογράφων της θυγατέρας και της αδελφής του, χωρίς να υπάρχει θεσμός στον οποίο να παραπεμφθεί λόγω ραθυμίας τόσο των συναδέλφων του όσο και της εκτελεστικής εξουσίας. Ραθυμίας έτυχε τόσο από τη Νομική Υπηρεσία όσο και από την εκτελεστική εξουσία και η υπόθεση πλαστογράφησης του εγγράφου μισθοδοσίας της διοικήτριας της ΚτΚ Χρυστάλλας Γιωρκάτζη, η οποία την προσεχή άνοιξη θα πάει σπίτι της αψεγάδιαστη, να απολαύσει το τεράστιο εφάπαξ της και την παχυλή της σύνταξη. Διότι σε αυτό τον τόπο μόνο οι αψεγάδιαστοι αμείβονται, ακόμα και καθήμενοι επί ερειπίων, διηγούμενοι ημέρες δόξης λαμπρές, μέχρι η πρώτη πλάνη να γίνει έσχατη. Που θα γίνει λίαν συντόμως, καθότι την ύβρη ακολουθεί η νέμεσις και αυτήν η τίσις (η συντριβή). Ωστόσο, αν και μας αρέσει η μυθολογία ξέρουμε ότι οι αψεγάδιαστοι τις κρίσιμες ώρες παίρνουν τα παιδιά τους και φεύγουν, απόδειξη ότι στους κατάλογους πεσόντων και αγνοουμένων του 1974 δεν υπάρχει ούτε ένας γόνος των τζακιών της Κύπρου. Χαρείτε όμως. Δεν είμαστε μόνοι. Αυτό βεβαιούν οι καθηγητές του Χάρβαρντ, Steven Levitsky και Daniel Ziblatt, οι οποίοι συνέγραψαν το βιβλίο, «How Democracies Die». Υποστηρίζουν ότι οι δημοκρατίες πεθαίνουν εκ των έσω, υφιστάμενες τη διάβρωση των θεσμών, και όχι πια με εξωτερικές παρεμβάσεις, όπως πραξικοπήματα και στρατιωτικά κινήματα.