Σεμνύνομαι να λέω ότι ο Ιωάννης Κασουλίδης είναι φίλος μου καθότι η εξ επαγγέλματος συνάφεια 27 ετών, θεωρώ ότι μου επιτρέπει, τώρα που ο ίδιος αποφάσισε να αποσυρθεί από τα δημόσια πολιτικά αξιώματα, να δηλώνω και δημοσίως την εκτίμηση μου προς το πρόσωπο του. Στο σημερινό φύλλο της «Κ» δημοσιεύεται και η συνέντευξη που είχα μαζί του τις προάλλες γύρω από τη ζωή και την πολιτική του εμπειρία όλα αυτά τα χρόνια. Συνέπεσε μάλιστα σε ώρες κρίσιμες, όπου λόγω της τουρκικής προκλητικότητας η ένταση στα Ίμια και στην ΑΟΖ της Κύπρου ανέβηκε επικίνδυνα. Ο κ. Κασουλίδης θυμήθηκε την προηγούμενη κρίση στα Ίμια που μόλις είχε αποφευχθεί η πολεμική σύρραξη Ελλάδας-Τουρκίας, τη διαχείριση που έκαμε ο αείμνηστος Γλαύκος Κληρίδη.
Ο αρχηγός της ΕΦ τον συμβούλευσε στις δύο μετά τα μεσάνυχτα να κηρύξει γενική επιστράτευση κατόπιν οδηγιών από το γενικό αρχηγείο στρατού στην Αθήνα. Ο Κληρίδης αρνήθηκε κι ανέμενε τις κινήσεις Σημίτη, που ήταν σε ανοικτή γραμμή με τις ΗΠΑ. Ο Κληρίδης, σύμφωνα με τον Κασουλίδη, ήξερε ότι αν κήρυσσε γενική επιστράτευση ακόμη και αν αποσοβείτο η κρίση στα Ίμια, στην Κύπρο θα συνεχιζόταν. Αυτό θα σήμαινε ότι αυτόματα θα έβγαινε από τους στρατώνες σε θέσεις αντιπαράταξης και ο κατοχικός στρατός, με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Κατά τον Κασουλίδη, «ο Κληρίδης , πριν πάρει μια απόφαση έμπαινε στα παπούτσια του αντιπάλου για να προβλέψει την επόμενή του κίνηση. Αυτό είναι σοφία».
Για άλλη μια φορά βρεθήκαμε ενώπιον θερμού επεισοδίου στα Ίμια αλλά και μιας πολύ δυσάρεστης για τη Λευκωσία κατάστασης στη δική μας ΑΟΖ, καθότι δεν ήμασταν ως Κύπρος σε θέση να αντιδράσουμε αποστέλλοντας σκάφη στο τεμάχιο 3 για να προστατεύσουμε τον πλουν του γεωτρύπανου SAPIEM 12000. Στη λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου, έχουν επενδυθεί τεράστια κονδύλια από τις ενεργειακές εταιρείες και τα κράτη μεταξύ των οποίων και η Κύπρος, και η προοπτική ανάπτυξης και εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων προς όφελος των λαών των χωρών μας δεν μπορεί να περνά μέσα από πολεμικές συμπληγάδες αλλά μόνο μέσα από συνεργασία και ειρηνική συνύπαρξη. Κι αυτό ισχυρίζομαι πως είναι σοφία.
Δεν είναι σοφία, αλλά κοινή λογική, ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να μετακινηθεί από τη γεωγραφική της θέσης ούτε και θα πάψει να είναι η μεγαλύτερη περιφερειακή δύναμη στα παράλια της ανατολικής Μεσογείου. Κοινή λογική είναι, να ερμηνεύσει κανείς και τις κινήσεις που κάνει στην ΑΟΖ μας, τώρα που έχει αποδειχθεί δια των γεωτρήσεων ότι οι ταμιευτήρες έχουν ελκυστικές ποσότητες προς εκμετάλλευση και πως με πρόφαση την προστασία των συμφερόντων των Τ/Κ, θα βρίσκεται πάντοτε εδώ.
Ο μόνος τρόπος να κατορθώσουμε ως Κύπρος να είμαστε μέρος του συνολικού ενεργειακού project της λεκάνης της ανατολικής Μεσογείου, είναι η λύση του Κυπριακού. Το στοίχημα σε αυτή τη συγκυρία δεν είναι ποιος θα κερδίσει στις συνομιλίες αλλά να κερδίσουμε ως η ε/κ κοινότητα πλευρά την εμπιστοσύνη της τ/κ κοινότητας, αποδεικνύοντας ότι δεν θα χρειάζεται την Τουρκία ούτε οικονομικά ούτε στρατιωτικά. Υπάρχει ενώπιον της Βουλής ήδη προς έγκριση ένα νομοθέτημα για sovereign account για το ζήτημα των κερδών που θα προκύψουν από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στο οποίο περιλαμβάνεται και η τ/κ κοινότητα.
Σοφία θα ήταν η Βουλή να το εγκρίνει άμεσα. Όπως άμεσα θα πρέπει σύμφωνα και με τον κ. Κασουλίδη να συνεχιστεί η προσπάθεια για λύση από το σημείο που διακόπηκε και προσθέτει: «Η δική μας γενιά έχασε μια ζωή στα 43 χρόνια. Επομένως έχει περισσότερη σημασία για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, η κατάργηση των εγγυήσεων, των επεμβατικών δικαιωμάτων και του κατοχικού στρατού και όχι μια δυσλειτουργία στη ΔΔΟ. Η δική μας γενιά έχει χάσει πολλά 43 χρόνια, οι νέες γενιές δεν πρέπει να χάσουν άλλα τόσα γιατί ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω! Αυτό είναι σοφία!
