Του Απόστολου Τομαρά
Η ιστορία της Νομικής Υπηρεσίας της Δημοκρατίας, από ανεξαρτησίας και εντεύθεν, έχει καταδείξει ότι ποτέ δεν ήταν ένας τυπικός χώρος Δημόσιας Υπηρεσίας. Ο κατεξοχήν νομικός σύμβουλος του κράτους σχεδόν πάντα, εβγαζε προς τα έξω μια ροπή σε συγκρουσιακές νοοτροπίες, κυρίως στο τρίτο όροφο του κτιρίου που στεγάζεται. Παλιοί δικηγόροι περιγράφουν ως επεισοδιακές τις σχέσεις, Γενικού και Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα μετά τη φυγή του Τ/κ Οκτάι Φερϊτούν, ένεκα της Τουρκο-ανταρσίας το 1963.
Είναι γνωστόν τοις πάσι κάτω από ποιες συνθήκες «συγκατοίκησαν» ο αείμνηστος Κρίτωνας Τορναρίτης με τον Λουκή Λουκαϊδη, όπως και τα επόμενα δίδυμα της Νομικής Υπηρεσίας, με ένα διάλειμμα την περίοδο που στο τιμόνι της Νομικής ήταν η Στέλλα Σουλιώτου. Η μόνη διαφορά του τότε με το σήμερα ήταν πως, όσα χώριζαν τους δυο πρώτους της Νομικής Υπηρεσίας αυστηρά περιορίζονταν εντός της Υπηρεσίας. Από την αποχώρηση του Πέτρου Κληρίδη και μετά η κατάσταση στη Νομική Υπηρεσία έχει προσλάβει ανησυχητικές διαστάσεις. Ίσως πρέπει να είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις, αν όχι η μοναδική, που η Νομική Υπηρεσία είναι τόσο πολύ εκτεθειμένη από πλευράς δημοσιότητας.
Το τελευταίο περιστατικό με φερόμενη πρωταγωνίστρια την Εισαγγελέα Ελένη Λοϊζίδου δεν μπορεί να συγκριθεί σε καμία περίπτωση με τις ενδοϋπηρεσιακές κόντρες, πλην όμως δείχνει ότι κάτι πάει στραβά. Τα ερωτήματα που έχουν δημιουργηθεί είναι πολλά και κάποια ενδεχομένως να απαντηθούν από την πειθαρχική έρευνα που ξεκίνησε. Ωστόσο, η έρευνα δεν αναμένεται να απομακρύνει τις σκιές που εκ των πραγμάτων έχουν δημιουργηθεί.
Το βασικό σημείο το οποίο θα πρέπει να απαντηθεί από τον ερευνώντα είναι, αν ο προϊστάμενος της κ. Λοϊζίδου γνώριζε για το επίπεδο σχέσεων που διατηρούσε,η υφιστάμενή του, με τις Εισαγγελικές αρχές της Ρωσικής Ομοσπονδίας; Και όταν λέω σχέσεις δεν εννοώ τις προσωπικές, έτσι όπως αυτές αναφύονται από το περιεχόμενο κάποιων ηλεκτρονικών μηνυμάτων που αποδίδονται στην κ. Λοϊζίδου. Η Εισαγγελέας της Δημοκρατίας, δεύτερη στην ιεραρχία, ήταν επικεφαλής ενός σημαντικού Τμήματος της Νομικής Υπηρεσίας. Χειριζόταν υποθέσεις ευαίσθητες με προεκτάσεις πέραν της νομικής υφής. Κάποιες από αυτές, μάλιστα είχαν προκαλέσει και διπλωματικούς πονοκεφάλους στη Λευκωσία. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Για τόσο σοβαρά ζητήματα η κ. Λοϊζίδου ενεργούσε κατά το δοκούν; Ενημέρωνε τον προϊστάμενό της και αν ο ίδιος είχε ζητήσει να ενημερώνεται, όπως έπραττε με όλες τις σοβαρές υποθέσεις που έφθαναν στη Νομική Υπηρεσία;
Οι επικριτικές απόψεις που καταγράφονται τις τελευταίες μέρες, για το εύρος αντίδρασης του Γενικού Εισαγγελέα είναι απολύτως κατανοητές. Όπως κατανοητές είναι και οι απορίες για την ιεράρχηση των ζητημάτων που φαίνεται να προκύπτουν. Ό,τι και αν λέγεται το πρώτο ζητούμενο δεν είναι η δημοσιοποίηση των ηλεκτρονικών μηνυμάτων και αν προκύπτει διάπραξη ποινικών αδικημάτων. Γιατί αν δεχθούμε τη συγκεκριμένη λογική είναι σαν να πυροβολούμε τον ταχυδρόμο και όχι τον αποστολέα. Η μεγάλη εικόνα είναι να ερευνηθεί, αν τα μηνύματα είναι αυθεντικά, αν το περιεχόμενο των ηλεκτρονικών μηνυμάτων έχει υποστεί αλλοίωση και το κυριότερο, να ταυτοποιηθεί ο συντάκτης και αποστολέας των μηνυμάτων.
Η κ. Λοϊζίδου ελέγχεται, όχι γιατί διατηρούσε φιλικές σχέσεις με κάποιους στην Μόσχα, αλλά αν επέδειξε υπερβάλλοντα ζήλο κατά την άσκηση των καθηκόντων της σε σημείο τέτοιο που να δημιουργεί τεράστια ερωτηματικά.
Η παρουσία της κ. Λοϊζίδου στη Νομική Υπηρεσία, για μια τόσο σοβαρή έρευνα δεν δίνει προς τα έξω την καλύτερη εικόνα όταν μάλιστα για άλλες, επίσης σοβαρές υποθέσεις που ταλάνισαν τη Νομική Υπηρεσία, ακολουθήθηκε το προφανές. Το τελευταίο περιστατικό, όπως και άλλα που δίχασαν πρόσφατα ένα σημαντικό θεσμό, θα αφήσει σημάδια. Κάτι που φαίνεται, ήδη, στις μετρήσεις της κοινής γνώμης. Αυτό είναι που πρέπει να ανησυχεί τους ιθύνοντες, θεσμικούς και μη, και όχι η διαχείριση των ζητημάτων που προκύπτουν.
Στα αυτά του κόσμου η έννοια διαχείριση παραπέμπει σε κουκούλωμα.
