ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ο λυγμός του ζωγράφου

Της Ελένης Ξένου

Της Ελένης Ξένου

twitter

Από τη μία ήταν οι εξαγγελίες του υπουργού, γραμμένες σε μια ομιλία την οποία ούτε καν ανάγνωσε ο ίδιος, αφού έλαμψε διά της απουσίας του από τα εγκαίνια του πιο σημαντικού έργου πολιτιστικής υποδομής. Και από την άλλη ήταν το γερασμένο πια βλέμμα του ζωγράφου που προσπαθούσε μέσα σε μια αφήγηση, φαινομενικά ασύνδετων ιστοριών, να μας παρακινήσει να μην ξεχνάμε τον πολιτισμό μας, υπογραμμίζοντας πως μόνο εκεί μέσα μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε και ποιοι υπήρξαμε. Από τη μία ήταν η ξύλινη επίσημη γλώσσα που νεκρώνει τις λέξεις και τις μετατρέπει σε κουφάρια ανήμπορα να μεταδώσουν έστω και το ελάχιστο ίχνος ζωής. Και από την άλλη ήταν η ένταση της φωνής του ζωγράφου, που καθισμένος στην άκρηενός ορθογώνιου τραπεζιού αγωνιούσε να συμπυκνώσει μέσα στις λέξεις του την διαδρομή μιας ζωής αφοσιωμένης στην τέχνη και τον πολιτισμό και τις ουσιαστικές συνειδητοποιήσεις που τη σημάδεψαν.

Από τη μια ήταν οι υποσχέσεις του κράτους διά «στόματος» του απόντος αρμόδιου υπουργού, πως μέσα στο πρώτο εξάμηνο αυτού του χρόνου θα προωθηθεί το νομοσχέδιο για τη δημιουργία Υφυπουργείου Πολιτισμού και πώς θα κλιμακωθούν οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις. Και πως με την δημιουργία της νέας Κρατικής Πινακοθήκης και την ίδρυση του πρώτου κρατικού μουσείου τέχνης στην Κύπρο θα ξεκινήσει μια νέα εποχή για την εικαστική παιδεία και την σύγχρονη δημιουργική δράση στον τόπο. Και από την άλλη ήτανε οι αναμνήσεις του ζωγράφου που έρρεαν αφιλτράριστες και σχημάτιζαν όπως τα χρώματα σε ένα καμβά,την εικόνα της πίκρας και των επαναλαμβανόμενων διαψεύσεων ενός ανθρώπου του πνεύματος που υπηρέτησε τον πολιτισμό χωρίς, ωστόσο, ποτέ να τον δει να αποκτά την προτεραιότητα που του άρμοζε από τους εκάστοτε ιθύνοντες.

Οι τοίχοι μας είναι άδειοι, τον θυμάμαι να μου λέει χρόνια πριν, όταν οι ρυτίδες του ήτανε πιο διάσπαρτες και το βλέμμα του πιο σπινθηροβόλο, σε μια προσπάθεια του να μου εξηγήσει γιατί ποτέ δεν προασπιστήκαμε τον πολιτισμό μας και γιατί ποτέ δεν αισθανθήκαμε την ανάγκη να τον υπερασπιστούμε. Διότι ποτέ δεν του δόθηκε η δέουσα σημασία από τους κρατούντες, αλλά και γιατί κάποια στιγμή πολλοί από τους πνευματικούς μας ανθρώπους προτίμησαν τη σιωπή προκειμένου να υπηρετήσουν κι αυτοί την ανερχόμενη «αξία» της «νέας εποχής»: Το εξασφαλισμένο βόλεμα και τη λεγόμενη κοινωνική ανέλιξη που ως γνωστόν δεν απαιτεί ως προδιαγραφή τον πολιτισμό όταν αυτή λαμβάνει χώρα σε ένα κράτος το οποίο δεν ευνοεί το άνοιγμα του πνεύματος.

Από τη μια λοιπόν ήταν ο λόγος του ζωγράφου που «λέρωνε» τη «συγυρισμένη» ομιλία του απόντος υπουργού ρίχνοντας μαύρη μπογιά στην απροσδιοριστία των παραγράφων της. Και από την άλλη ήταν η απογύμνωση των λέξεων του υπουργού ως άνευ περιεχομένου μέσα από τις βιωματικές αλήθειες του ζωγράφου που ως ένα ελεύθερο πνεύμα ανίχνευε μια προς μια την κατοχυρωμένη πλέον ανικανότητα του ιθύνοντα να υποψιαστεί την… άλλη εκδοχή της ζωής. Με πιο απλά λόγια από τη μια ήταν η προσπάθεια ενός ανθρώπου που αφιέρωσε τη ζωή του στην τέχνη και στον πολιτισμό να αγγίξει την ουσία της ζωής και να ανα δείξει την ουσία του τόπου για να βιώσει εν τέλει μια σωρεία απογοητεύσεων από τους επίσημους φορείς του πολιτισμού αυτού του τόπου.

Και από την άλλη ήταν η επίσημη συρραφή κούφιων παραγράφων που επιβεβαίωνε την παραπλανημένη εκδοχή της ζωής που ζούνε όλοι αυτοί οι κρατούντες οι οποίοι παριστάνουν τους προασπιστές του πολιτισμού μας χωρίς ωστόσο να έχουν την ικανότητα να συνομιλήσουν με όσα κουβαλά το βλέμμα του ζωγράφου αλλά ούτε και να κατανοήσουν το λυγμό που εκείνος έβγαλε στον επίλογο της αφήγησης του. Κι αυτός ο λυγμός ήταν ό,τι κράτησα από τα πρόσφατα εγκαίνια του πιο σημαντικού έργου πολιτιστικής υποδομής μας. Ένας λυγμός που διαπερνούσε τις επίσημες εξαγγελίες και τις υποσχέσεις και τις κλόνιζε συθέμελα.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Ελένης Ξένου

Ελένη Ξένου: Τελευταία Ενημέρωση

X