Του Κώστα Ιορδανίδη
Η πολιτική διαχείριση της εθνικής συμφοράς που ενέσπειρε τον θάνατο και κατέκαυσε την Ανατολική Αττική εκτυλίσσεται όπως αναμενόταν. Με κραυγές, καταγγελίες, απειλές και κυβερνητικές «πρωτοβουλίες» για εκρίζωση των αιτιών της ολικής καταστροφής. Πρόκειται για ύβριν στη μνήμη των νεκρών και των οικογενειών τους.
Τα πυρά που εκτοξεύονται από όλες τις πλευρές είναι από μιαν άποψη άσφαιρα λόγω των θερινών διακοπών, αλλά εξυφαίνουν τον καμβά μιας εμφύλιας διαμάχης που θα εκδηλωθεί με ιδιαίτερη σφοδρότητα από το φθινόπωρο, έως ότου τελικώς προκηρυχθούν κάποτε οι εκλογές.
Ως φαίνεται, η εμφύλια σύγκρουση –μέχρις εσχάτων και εξοντώσεως του αντιπάλου– δεν είναι μια παροδική εκτροπή, όπως συνέβη σε όλες τις χώρες στη Δύση, αλλά τρόπος του ζην και ενεργείν των ηγετών μας από τα χρόνια της Επαναστάσεως έως σήμερα.
Δεν υπάρχει κόμμα της αντιπολιτεύσεως που να μην έχει κατηγορήσει την όποια κυβέρνηση για ανικανότητα, διαφθορά και να μην επαγγελθεί ανόρθωση του κράτους και κάθαρση. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των «καθαρτήριων εκστρατειών» ήταν να εξοικειωθεί το πολιτικό μας σύστημα και οι πολίτες με την ιδέα της διαφθοράς και με την παραβατικότητα.
Το μείζον θέμα επί της ουσίας είναι ότι, παρά τις όποιες ιδεολογικές διαφοροποιήσεις –υπαρκτές ή ανύπαρκτες–, τα πολιτικά κόμματα είναι μηχανισμοί νομής της εξουσίας. Η αφετηρία αυτής της ιδιάζουσας στρεβλώσεως τοποθετείται στις συζητήσεις της Εθνοσυνελεύσεως (1843-1844) για την κατάρτιση του Συντάγματος. Τότε το ζήτημα που κυριάρχησε στις περισσότερες συνεδριάσεις αφορούσε τα δικαιώματα «των αυτοχθόνων και των ετεροχθόνων», δηλαδή το δικαίωμα συμμετοχής στα αγαθά του νεοϊδρυθέντος βασιλείου.
Εκτοτε το πολιτικό σύστημα μετεξελίχθη και όταν μετά την ίδρυση του Κόμματος των Φιλελευθέρων από τον Ελ. Βενιζέλο ακολούθησε η δημιουργία του Λαϊκού Κόμματος υπό τον Δημ. Γούναρη, η Ελλάς υιοθέτησε τον οδικό χάρτη των άλλων ευρωπαϊκών κρατών για να οδηγηθεί στον Εθνικό Διχασμό και στη Μικρασιατική Καταστροφή.
Οταν μετά τη συντριβή της κομμουνιστικής ανταρσίας, με την απόλυτη συνεργασία Λαϊκών και Φιλελευθέρων, ελύθη το θέμα περί της θέσεως της Ελλάδος στο νέο παγκόσμιο σύστημα ισορροπιών, έπρεπε να επινοηθούν διαφορές, και ο μόνος τρόπος ήταν η διέγερση των κατωτάτων ενστίκτων των πολιτών.
Ουδέποτε η ανώτατη επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος εκπροσωπήθηκε πληρέστερα και αμεσότερα από ό,τι στις κυβερνήσεις της Ενώσεως Κέντρου. Αλλά επειδή ο Γεώργιος Παπανδρέου μετήλθε δημαγωγικών μεθόδων, το ριζοσπαστικό στοιχείο υπό τον υιό του Ανδρέα επεβλήθη και ακολούθησε ό,τι ακολούθησε.
Σήμερα τα «συστημικά κόμματα» –Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ– εμφανίζονται ως φορείς της ευρωπαϊκής νομιμότητος. Στο μεταξύ, ωστόσο, ο «ανατρεπτικός» κ. Αλέξης Τσίπρας ανεδείχθη στον πλέον «συνεργάσιμο» πρωθυπουργό της χώρας. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας διαπορούν, ενώ κάποιοι εδώ διερωτώνται εάν είναι αξιοπρεπές να ασχολούνται ακόμη με την πολιτική. Αλλά αυτό είναι το υπάρχον σύστημα και εντός αυτού κινούμεθα, εκτεθειμένοι σε κραυγές.
