Της Μαρίνας Οικονομίδου
Τον Οκτώβριο του 2019, η παρουσία του Κωνσταντίνου Μπογδάνου στην Κύπρο στεκόταν η αφορμή ώστε να γίνει γνωστός ο Μάριος Πελεκάνος. Γνωστός σε ένα ευρύτερο κοινό δηλαδή, γιατί παρόλο που ήταν ήδη δημοτικός σύμβουλος Στροβόλου, διορισμένος από τον Νίκο Αναστασιάδη, πρόεδρος του Κυπριακού Οργανισμού Ανάπτυξης Γης, και ενώ είχε αναλάβει τη γεμάτη κύρος –και εκκολαπτήριο πρωτοκλασάτων στελεχών– θέση του προέδρου της Οργάνωσης Νέων Επιστημόνων του ΔΗΣΥ, ήταν με την απόφασή του να φέρει ως προσκεκλημένο τον τότε βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας σε εκδήλωση που διοργάνωνε για το μεταναστευτικό που συστήθηκε στην ευρύτερη κοινωνία. Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος, γνωστός για την ακρότητα του λόγου του, τη ρητορική μίσους που αλαζονικά διέσπειρε, ήταν το πρόσωπο που ο Μάριος Πελεκάνος στρατηγικά επέλεξε να τοποθετηθεί στην εκδήλωση μιας οργάνωσης που στήθηκε –κατά τα άλλα– για να προάγει τον επιστημονικό λόγο. Με ποια προσόντα άραγε μπορούσε ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος να μιλήσει για το μεταναστευτικό; Και κυρίως, με ποια επιστημονική κατάρτιση θα εξηγούσε τις μεταναστευτικές ροές στην Κύπρο; Αυτό ήταν το κύριο ερώτημα που ηγέρθηκε με τη δημοσιοποίηση της πρόσκλησης. Χρειάστηκε να δει κάποιος παράλληλα τις ξενοφοβικές αναρτήσεις του Μάριου Πελεκάνου που ακολούθησαν, για να εμπεδωθεί πως στόχος δεν ήταν να ενημερωθεί κανείς για το μεταναστευτικό αλλά να στρώσει έτσι ο Μάριος Πελεκάνος το χαλί τού προεκλογικού του. Με το να κλειδώσει τη δεξιότερη τάση του κόμματος ως εκπρόσωπός της και παπαγαλίζοντας βεβαίως όσα ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος έλεγε στην Ελλάδα.
Μόνο που ενώ η Νέα Δημοκρατία αντιλήφθηκε –έστω και αργοπορημένα– τη ζημιά που έκαναν ο Μπογδάνος και οι θέσεις του και τον διέγραψε, ο ομοϊδεάτης του στην Κύπρο ανέβαινε με ταχύτητα τις σκάλες της εξουσίας. Ο ΔΗΣΥ όχι μόνο δεν ταρακουνήθηκε για τοποθετήσεις που έβριθαν μισαλλοδοξίας, ψευδών και ξενοφοβίας, αλλά φρόντισε να τον επιβραβεύσει. Πρώτα, όταν το 2021 προωθείτο υπογείως το ticket-voting με τον Χάρη Γεωργιάδη, ενισχύοντάς τον πολιτικά και εγείροντας ερωτήματα για την πολιτική κρίση του κ. Γεωργιάδη. Και στη συνέχεια, όταν ο Νίκος Αναστασιάδης –με το σπρώξιμο της Πινδάρου– τον έχρισε κυβερνητικό του εκπρόσωπο. Το πρόσωπο που μιλούσε για κλειστά κέντρα, για απελάσεις, για το παραμύθι της ενσωμάτωσης που πρέπει να σταματήσει, ήταν η εικόνα της διακυβέρνησης Αναστασιάδη-ΔΗΣΥ. Αυτή την εικόνα που λάνσαρε τόσο το Προεδρικό όσο και η Πινδάρου, ήταν αναμενόμενο οι συναγερμικοί να εκλέξουν πρώτο σε σταυρούς προτίμησης αντιπρόεδρο. Αυτό που δεν ανέμενε ο συναγερμικός κόσμος είναι πως με την ίδια ευκολία που του χαρίζονταν από Προεδρικό και Πινδάρου απλόχερα θέσεις και αξιώματα, θα γύριζε την πλάτη του στο κόμμα που τον ανέδειξε. Όχι για πολιτικούς λόγους, αλλά γιατί έκρινε πως η επαγγελματική του αποκατάσταση μπορεί να διευθετηθεί ευκολότερα από ένα κόμμα του περιθωρίου.
Σήμερα ο Συναγερμός θυμήθηκε πως ο Μάριος Πελεκάνος χρησιμοποίησε τον ΔΗΣΥ ως όχημα για τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Μόνο που ο ΔΗΣΥ έστρωσε το χαλί στον Μάριο Πελεκάνο για να αναλάβει θέσεις και αξιώματα. Ο Κωνσταντίνος Πετρίδης εξήγησε πως τέτοια στελέχη δεν θέλει το κόμμα. Μόνο που ο ΔΗΣΥ βολεύτηκε με τις ιδέες Πελεκάνου όλο αυτό το διάστημα, και τις εργαλειοποίησε με την ψευδαίσθηση ότι θα ανακόψει ψήφους από την Ακροδεξιά. Και αν στελέχη όπως ο Μάριος Πελεκάνος δεν είναι επιθυμητά, τότε γιατί το κόμμα έφτασε στο κατάντημα να τον πιέζει να μην κατέλθει με το ΕΛΑΜ; Το πιο σημαντικό είναι για ποιο λόγο ο ΔΗΣΥ ευνόησε να βρίσκονται στην ανώτατη ηγεσία πρόσωπα με ταυτόσημες θέσεις με το ΕΛΑΜ.
Ο ΔΗΣΥ θα συνειδητοποιήσει δυστυχώς σήμερα πως οι ακρότητες το τραυμάτισαν περισσότερο από όσο το ωφέλησαν. Και αυτό γιατί όσες συνεργασίες είναι τυχοδιωκτικές, τότε αυτές είναι που το υποσκάπτουν.
Η περίπτωση Πελεκάνου εμπέδωσε πως ο αριβισμός έχει επικρατήσει στην πολιτική ζωή. Όμως πρόσωπα με ανεπτυγμένο τον καιροσκοπισμό, πρόσωπα που έβλεπαν τα κόμματα ως όχημα για τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, ανέκαθεν υπήρχαν. Η διαφορά με τον Μάριο Πελεκάνο είναι πως βρήκε το πρόσφορο έδαφος του ΔΗΣΥ για να εξυπηρετήσει τις φιλοδοξίες του. Έναν ΔΗΣΥ που έχασε τον δρόμο του, το αξιακό και ιδεολογικό του σύστημα, και που με τον ίδιο αριβισμό θεώρησε πως θα ωφεληθεί πρόσκαιρα από Πελεκάνους.
