Της Μαρίνας Οικονομίδου
Ήταν την Τρίτη που πέρασε όταν η κοινοβουλευτική ομάδα του ΔΗΚΟ εξέλεξε σε συνεδρία της τον Πανίκο Λεωνίδου ως τον νέο της κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο, καθότι η Χριστιάνα Ερωτοκρίτου εκλελεγμένη από τον Ιούνη ως αναπληρώτρια πρόεδρος του κόμματος δε μπορούσε φυσιολογικά να διατηρεί και τις δύο θέσεις για πολύ καιρό ακόμα.
Είχε βέβαια προηγηθεί έντονο παρασκήνιο και διαβούλευση εντός της κοινοβουλευτικής ομάδας. Και αυτό γιατί και ο Πανίκος Λεωνίδου αλλά και ο Μαρίνος Μουσιούττας διεκδικούσαν την εν λόγω θέση, με αποτέλεσμα η ηγεσία να αντιπροτείνει τη δημιουργία μίας επιπλέον θέσης, αυτής του αναπληρωτή κοινοβουλευτικού εκπροσώπου αλλά και το ενδεχόμενο εκ περιτροπής θητείας στη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου. Αντιλαμβάνεστε.
Και αντιλαμβάνεστε πως η κίνηση αυτή προφανώς και δεν είχε να κάνει με τον διαμοιρασμό του κοινοβουλευτικού φόρτου εργασίας, αλλά αποτελούσε τη λύση για να μην «κακοφανιστεί» κανείς. Λες και έχουμε να κάνουμε με νηπιαγωγείο. Προς τιμήν τους οι δύο βουλευτές δεν δέχτηκαν παίρνοντας το θέμα σε ψηφοφορία. Και λέμε προς τιμήν τους γιατί πολιτικά αυτή η κίνηση δεν έχει καμία άλλη ουσία πέραν του να αποσείσει τα σύννεφα εσωστρέφειας μοιράζοντας ανταλλάγματα και αξιώματα.
Αυτό βέβαια δεν αποτελεί παθογένεια του ΔΗΚΟ αποκλειστικά, αλλά είναι η αφορμή για να διαπιστώσουμε για άλλη μια φορά πόσο η εικόνα επισκιάζει την όποια ουσία της πολιτικής. Γιατί αν θέλουμε να μιλήσουμε για την ουσία, θα έπρεπε μέχρι τώρα να αφήναμε τους διορισμούς και τον διαμοιρασμό ανούσιων αξιωμάτων που στόχο έχουν να τονώσουν εγωισμούς και να διερωτόμασταν, τι κάνει επιτέλους αυτή η βουλή.
Ένα σώμα που χλευάστηκε και επικρίθηκε πολύ τα τελευταία χρόνια και όχι αδίκως. Το είπαμε και το ξαναλέμε, όσο κι αν γινόμαστε κουραστικοί. Βουλευτές που επί πενταετίας καταψήφιζαν νομοσχέδια για να στείλουν όπως έλεγαν μάθημα στην Τρόικα και τα μεσάνυχτα βεβαίως έτρεχαν πανικόβλητοι να διορθώσουν το λάθος… του μαθήματος που θα έστελλαν. Βουλευτές που κουράζονταν και διάβαζαν μέχρι τη σελίδα 63 και στη συνέχεια γκρίνιαζαν ότι παραπλανήθηκαν. Βουλευτές λίγοι και ανεπαρκείς που στην ουσία δεν πήραν δυστυχώς το μάθημά τους.
Γιατί αν μάθαιναν κάτι από όλο αυτό, και κυρίως, αν σέβονταν το εκλογικό σώμα, θα είχαν την ελάχιστη τσίπα να αποτρέψουν με νύχια και με δόντια την λειτουργία της βουλής με 55 βουλευτές. Για να αντιληφθούν βεβαίως ότι είναι 55 αντί 56 όπως προβλέπεται θα έπρεπε μέχρι τώρα να λειτουργήσει και η ολομέλεια η οποία μετά τις θερινές διακοπές συνήλθε μόνο μία φορά. Βουλευτές λοιπόν που συνεχίζουν να ψηφίζουν χωρίς να καταλαβαίνουν και που σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στα γεγονότα. Που ενώ κατακεραύνωναν την αποφυλάκιση Ρίκκου Ερωτοκρίτου, ξεροκατάπιναν και μασούσαν τα λόγια τους όταν αντιλήφθηκαν πως οι δικές τους τροποποιήσεις επέτρεψαν σε φυλακισμένους να αποφυλακίζονται με όρους πριν καν εκτίσουν τη μισή ποινή που τους επιβάλλει το δικαστήριο. Με λίγα λόγια ανεπάρκεια, προχειρότητα και ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα και το φως.
Βουλευτές, πολιτικά πρόσωπα και κόμματα, που λίγο πριν τις ευρωεκλογές θα μας κουνούν το δάκτυλο για την ανάγκη της συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία και τους κινδύνους της αποχής. Πρόσωπα κόμματα και συνδυασμοί που θα μας προειδοποιούν με θεατρινισμούς για τον κίνδυνο της ανόδου της Ακροδεξιάς και θα προσπαθούν να μας πείσουν για την καταλληλότητά τους αγνοώντας πως η πλήρης απαξίωσή του πολιτικού συστήματος προέρχεται από το γεγονός ότι όλοι αυτοί που το αποτελούν φάνηκαν επικίνδυνα ανεπαρκείς.
