Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν ο Μαρίνος Σιζόπουλος διεκδικούσε το 2015 την Προεδρία της ΕΔΕΚ μετά και την επεισοδιακή παραίτηση του Γιαννάκη Ομήρου ευχόταν όπως η 1η του Μάρτη –η ημέρα δηλαδή των εσωκομματικών εκλογών- η πρώτη μέρα όπως έλεγε της Άνοιξης να «αποτελέσει και την αρχή για την ανανέωση και την αναγέννηση της ΕΔΕΚ».
Το αν η ΕΔΕΚ είδε τελικώς την Άνοιξη, είναι ανοικτό αλλά το σίγουρο είναι πως τότε ο Μαρίνος Σιζόπουλος με την πρότασή του είχε μια συντριπτική νίκη έναντι του υποψηφίου του Γιώργου Βαρνάβα λαμβάνοντας το 60% με 2.519 ψήφους και αυτό από μόνο του καταδείκνυε πως οι Σοσιαλιστές ήθελαν πράγματι την αναγέννηση και ανανέωση που τους υποσχόταν.
Στο πλαίσιο της ανανέωσης, πέρασε μέσω της Κεντρικής Επιτροπής και τον περιορισμό του ορίου θητειών στους αξιωματούχους, καθώς όπως υποστήριζε η χρόνια παραμονή συγκεκριμένων προσώπων σε θέσεις κλειδιά εμπόδιζε στελέχη και νέα πρόσωπα να έρθουν κοντά.
Ήρθαν όμως νέα πρόσωπα κοντά στην ΕΔΕΚ; Αναγεννήθηκε και έγινε πιο διεκδικητική; Ο περιορισμός θητειών, έστειλε προφανώς πολλούς από τους παλιούς σπίτι τους, αλλά για να πούμε και την αλήθεια έξω από την Βύρωνος, δεν υπήρχαν και ουρές προσώπων που διεκδικούσαν τις θέσεις τους.
Αυτό φάνηκε άλλωστε όταν στις βουλευτικές εκλογές του 2016, η ΕΔΕΚ έχανε όχι μόνο ποσοστά, αλλά και δύο κοινοβουλευτικές έδρες, με την έδρα του Προέδρου στη Λεμεσό για την οποία συγκρούστηκε με τον κύριο εσωκομματικό του αντίπαλο Νίκο Νικολαϊδη να παίζει να χαθεί μέχρι και την υστάτη. Φάνηκε και στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές με την μειωμένη προσέλευση αλλά και από την απουσία ενδιαφέροντος από στελέχη να διεκδικήσουν θέσεις στην ηγεσία και στα συλλογικά σώματα.
Από τότε μέχρι και σήμερα ένα-ένα τα στελέχη εγκαταλείπουν το οικοδόμημα. Κάποιοι διαφωνώντας δημοσίως με πολιτικές της ηγεσίας, που φέρουν την ΕΔΕΚ όλο και δεξιότερα, όπως οι έντονες διαμαρτυρίες για το οδόφραγμα στην Δερύνεια, οι ύμνοι στον ακροδεξιό Σαλβίνι, η λήψη μέτρων για την μεταναστευτική πολιτική αλλά και η κάθετη εναντίωση στην διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Άλλοι, αποχωρώντας σιωπηλά και βλέποντας τις υπόλοιπες επιλογές τους.
Οι πρόσφατες αντιδράσεις στελεχών όμως και συγκεκριμένα του τρίτου παραιτηθέντος μέλους του Πολιτικού Γραφείου της ΕΔΕΚ Βίκτωρα Κουντούρη που κάνει λόγο για έλλειψη δημοκρατικότητας και αλλοίωση του ιδεολογικού χαρακτήρα του κόμματος, όπως και του πρώην γ.γ της ΕΔΕΚ Χρύσου Τουλούπη που στήριξε σθεναρά την υποψηφιότητα Σιζόπουλου που έκανε λόγο για σταλινοποίηση θα έπρεπε να είχαν ήδη ταρακουνήσει τον Πρόεδρο της ΕΔΕΚ.
Και αυτό γιατί οι πολιτικές του κόμματος τελευταίως δεν θυμίζουν σε τίποτα την μετριοπάθεια και το κοινωνικό πρόσωπο που θα όφειλε να δείχνει ένα σοσιαλιστικό κόμμα με την ιστορία της ΕΔΕΚ. Θυμίζει μάλλον ένα κόμμα που τελεί υπό σύγχυση.
Και αν το διακύβευμα περιοριζόταν στο κατά πόσο ο κ. Σιζόπουλος θα μείνει τελικώς μόνος στην ΕΔΕΚ, αν είναι αυταρχικός και δεν συζητά με τα συλλογικά σώματα, ίσως και να μην το συζητούσαμε καν. Το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο, καθώς αποδυνάμωση της ΕΔΕΚ σε αυτή την συγκυρία, σημαίνει παράλληλα και ενίσχυση του ακροδεξιού ΕΛΑΜ. Του ΕΛΑΜ, που κατά τον κ. Σιζόπουλο είναι μια μπόρα που θα περάσει.
