ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Υπάρχει και πολιτικός πολιτισμός

Της Μαρίνας Οικονομίδου

Της Μαρίνας Οικονομίδου

economidoum@kathimerini.com.cy

Υπάρχουν βρώμικα παιχνίδια στην πολιτική; Και μέχρι πού μπορούν να φτάσουν; Τον Φεβρουάριο του 1983, η Ελευθεροτυπία έβγαινε με το πηχυαίο πρωτοσέλιδο «πράκτορας των Ναζί ο Κληρίδης» και πως «ο δήθεν ήρωας ξεσκεπάζεται», καθώς, όπως σημείωνε η «δήθεν» παραμονή του σε στρατόπεδο αιχμαλωσίας ήταν ένα καλά σκηνοθετημένο άλλοθι για να διευκολυνθεί η εκπαίδευσή του ως πράκτορας. Τότε τον καλούσε είτε να φύγει είτε να αυτοκτονήσει.

Ο Γλαύκος Κληρίδης δεν άφησε αναπάντητη τη σοβαρή κατηγορία της Ελευθεροτυπίας και κίνησε αγωγή καταγγέλλοντας και προσωπικά τον Σπύρο Κυπριανού ως διακινητή της εν λόγω συκοφαντίας. Υπό το βάρος της καταδικαστικής απόφασης, η Ελευθεροτυπία απολογήθηκε χρόνια μετά, αλλά το Προεδρικό δεν τοποθετήθηκε ποτέ επί του ζητήματος, ασχέτως αν πολλοί φωτογράφιζαν ότι ο διακινητής και υποκινητής ήταν το ίδιο το προεδρικό και δη ο Σπύρος Κυπριανού.

Και δεν είναι μόνο η περίπτωση Κληρίδη. Ενδεικτικός ο εσωκομματικός πόλεμος στο ΔΗΚΟ μεταξύ Σπύρου Κυπριανού και Τάσσου Παπαδόπουλου. Ο Σπύρος Κυπριανού έβλεπε συνωμοσίες ξένων και ντόπιων παραγόντων (φωτογραφίζοντας τους Γλαύκο Κληρίδη και Τάσσο Παπαδόπουλο), συμπεριλαμβανομένης της γερμανικής κυβέρνησης που στόχο είχαν να πληγεί το κράτος και να ανατραπεί ο τότε Πρόεδρος. Αυτές οι καταγγελίες στοίχισαν την απέλαση ενός Γερμανού διπλωμάτη και την παύση και απομάκρυνση του Τάσσου Παπαδόπουλου από τη θέση του συνομιλητή. Το κατά πόσο όλα αυτά είχαν να κάνουν με την ανασφάλεια που διακατείχε τον τότε Πρόεδρο ή σε μία προσπάθειά του να πλήξει τους πολιτικούς του αντιπάλους αποδομώντας τους προσωπικά είναι ένα ζήτημα ανοικτό.

Στο ίδιο μοτίβο και οι αντεπιθέσεις του «Κήρυκα» και εμμέσως του Τάσσου Παπαδόπουλου προς τον Σπύρο Κυπριανού. Χαρακτηριστικά τα «αποκαλυπτικά» ρεπορτάζ με την τοποθέτηση νευρολόγων και ψυχιάτρων για τη χρήση ativan που όπως λέγεται χρησιμοποιούσε ο Πρόεδρος. Ένας Πρόεδρος κυριευμένος από τα ψυχολογικά προβλήματα ήταν το απόφθεγμα του πρωτοσέλιδου με ό,τι αυτό συνεπαγόταν για το κύρος της Πολιτείας αλλά και της κοινωνίας.

Αντιλαμβάνεστε… Και πολιτικό επίπεδο και πολιτικό ήθος. Ήταν όμως μία δύσκολη εποχή η εποχή του 80. Η Κυπριακή Δημοκρατία ήταν ιδιαίτερα ανώριμη και πολιτικά και κοινωνικά. Και συνεπώς μπορούμε να δικαιολογήσουμε ότι τόσο τα πολιτικά πρόσωπα όσο και οι πολίτες δεν μπορούσαν να διαχωρίσουν εύκολα το τι λέγεται και περιορίζεται στο καφενείο και το τι μπαίνει στη σφαίρα της πολιτικής.

Θα ήμασταν άδικοι αν λέγαμε πως από τότε δεν άλλαξε κάτι στην κυπριακή κοινωνία και στην πολιτική ζωή. Τίποτα δεν θυμίζει ούτε τις προσωπικές επιθέσεις ούτε τα βρώμικα κτυπήματα που γίνονταν τότε. Το πρόσφατο περιστατικό με τον Μαρίνο Σιζόπουλο και τον Φαίδωνα Φαίδωνος ωστόσο οφείλει να μας προβληματίσει.

Ένα είναι η κόντρα πάνω σε πολιτικά ζητήματα και επιχειρήματα, άλλο οι καταγγελίες και οι αιχμές περί βιασμών και εκβιασμών που άφησε ο Μαρίνος Σιζόπουλος για τον Φαίδωνα Φαίδωνος. Αν αυτές οι προσωπικές επιθέσεις αναπληρώσουν την όποια πολιτική διαμάχη και αντιπαράθεση, τότε τι διαφορά έχει το πολιτικό σκηνικό από ένα πολυπληθές καφενείο;

Μπορεί να πει κάποιος πως οι προσωπικές επιθέσεις δεν αποτελούν κυπριακό φαινόμενο. Η πολιτική όπως διαμορφώνεται στην Ελλάδα με τους καβγάδες ακόμη και τις χειροδικίες πολιτικών προσώπων είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα. Ίσως όμως το πιο ενδεικτικό παράδειγμα η πολιτική όπως διαμορφώνεται στις ΗΠΑ. Όπου ο προεκλογικός Κλίντον - Τραμπ βασίστηκε όχι τόσο σε διαφορετική πολιτική φιλοσοφία αλλά σε προσωπικές και ανοίκειες επιθέσεις. Και αν κάποιος μπορεί να δικαιολογήσει την όποια ένταση ενόψει προεκλογικού, υπενθυμίζεται πως η ίδια πολιτική ακολουθείται και σήμερα από τον Τραμπ και τον Λευκό Οίκο.

Οι προσωπικές επιθέσεις στην πολιτική είναι δείγμα ηθικής πτώσης μιας κοινωνίας. Οι αιχμές και τα υπονοούμενα για οτιδήποτε άλλο πέραν της πολιτικής συζήτησης καταδεικνύουν εμφανή απουσία πολιτικού λόγου και επιχειρημάτων. Και κυρίως έλλειψη παιδείας. Θέλουμε να πιστεύουμε πως παρά την πολιτική φτώχεια που επικρατεί το τελευταίο διάστημα, θα κρατηθεί ένας πολιτικός πολιτισμός. Η επαναφορά κουτσομπολιών, ψιθυρολογίας και προσωπικών επιθέσεων ανήκει σε εποχές που δεν μας εκφράζουν και δεν πρέπει να μας εκφράζουν. Και σίγουρα το déjà vu περιρρέουσας και δημιουργίας εμπόλεμων στρατοπέδων με αλληλοχαρακτηρισμούς και ύβρεις είναι κάτι που δεν θέλουμε να ζήσουμε ξανά.

 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Μαρίνας Οικονομίδου

Μαρίνα Οικονομίδου: Τελευταία Ενημέρωση

X