Με μεγάλο ενδιαφέρον διαβάσαμε και καταγράψαμε τις δηλώσεις και επισημάνσεις του ηγέτη της δεύτερης μεγαλύτερης κοινότητας της Κύπρου στην εφημερίδα «Πολίτης». Σε γενικές γραμμές, ο Μουσταφά Ακιντζί επέλεξε να επαναλάβει τις γνωστές σε εμάς θέσεις του, πλαισιώνοντας αυτές τις τοποθετήσεις με μηνύματα που αφορούν τις εξελίξεις στο αμέσως επόμενο διάστημα.
Στο σύντομο άρθρο γνώμης επιλέγουμε να εστιάσουμε σε μερικά από τα προβληματικά σημεία που παρουσιάζει η γραμμή του κ. Ακιντζί για το Κυπριακό. Ως γνωστόν, στα κατεχόμενα φιλελεύθερες ομάδες που τάσσονται υπέρ της λύσης, εστιάζουν στα θετικά χαρακτηριστικά του τ/κ ηγέτη, παρουσιάζοντας τον ίδιον ως «ειρηνοποιό», ο οποίος αντιστέκεται στα (υποτιθέμενα;) λάθη του Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη και στις πιέσεις της Άγκυρας. Παρόμοιες απόψεις ακούγονται και στην τουρκοκυπριακή κοινότητα.
Δεν διαφωνούμε πλήρως με την παραπάνω θέση, ούτε επιχειρούμε να υποβαθμίσουμε την θετική συμβολή του κ. Ακιντζί στην προσπάθεια της λύσης του Κυπριακού κατά τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια. Ωστόσο, θεωρούμε χρέος μας ως προς τον αναγνώστη και τον ιστορικό του μέλλοντος να περιγράψουμε μερικές από τις προβληματικές εκφάνσεις της γραμμής και στρατηγικής του, όπως άλλωστε πράξαμε και στην περίπτωση μιας πρόσφατης τοποθέτησης του φίλου Νίκου Χριστοδουλίδη για το Κυπριακό.
Σε γενικές γραμμές, μιλώντας στον Πολίτη, ο κ. Ακιντζί εστιάζει στην σημασία της πολιτικής ισότητας, ένα ζήτημα με το οποίο σχετίζει εμμέσως και το ζήτημα των εγγυήσεων, με την λογική «δεν ανοίγει η τουρκική πλευρά τα χαρτιά της στις εγγυήσεις αν δεν πάρει αυτό που επιθυμεί στο πεδίο της πολιτικής ισότητας».
Από ιστορική άποψη η επιμονή του κ. Ακιντζί στην πλήρη κατοχύρωση της αρχής της πολιτικής ισότητας είναι αιτιολογημένη. Αν υπήρχαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις και πολιτικές συνθήκες, με έναν διεθνή φορέα να αναλαμβάνει χρέη επιτηρητή, οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου θα απολάμβαναν πλήρως τα δικαιώματα τους στην γενέτειρα γη. Στην Ίμβρο και στην Τένεδο θα ίσχυε καθεστώς αυτονομίας, το οποίο ενδεχόμενος θα έδειχνε τον δρόμο για την λύση του Κουρδικού Ζητήματος, την ικανοποίηση του αιτήματος της συνταγματικής κατοχύρωσης της ισότητας των Κούρδων της Τουρκίας. Και οι μουσουλμάνοι της Θράκης δεν θα παρέμεναν ανάμεσα στην Αθήνα και στην Άγκυρα, βρίσκοντας δημοκρατικά και δίκαια εργαλεία για την αντιμετώπιση των ταξικών και κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων τους. Το ίδιο θα ίσχυε για όλες τις εθνικές και θρησκευτικές ομάδες της Μεσοποταμίας, λ.χ. των Γεζιδίδων. Με καθεστώς πολιτικής ισότητας, αυτοί οι συνάνθρωποι μας θα είχαν μέλλον στα «πανάρχαια εδάφη», στην πατρίδα τους.
Ο κ. Ακιντζί λοιπόν, πράττει ορθά όταν αναφέρει και επιμένει στην σημασία της πολιτικής ισότητας. Ωστόσο, η λανθασμένη επικοινωνιακή στρατηγική του και οι εξάρσεις οργής και προβληματισμού επισκιάζουν τον αρχικό-βασικό στόχο του. Και για αυτό διότι, οι πληθυσμιακές αναλογίες της Κύπρου, έτσι όπως συζητήθηκαν από τον ίδιον και τον Πρόεδρο Αναστασιάδη (1 προς 4) είναι γνωστές (οι πραγματικές αναλογίες είναι πολύ πιο διαφορετικές). Γνωστές είναι επίσης και οι πρόνοιες της νέας ομοσπονδίας για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των τ/κ, λ.χ. η πλήρης ισότητα στην γερουσία, η αυτονομία των τ/κ στο βόρειο τμήμα του νησιού, ο τρόπος λήψης αποφάσεων στο κυβερνητικό συμβούλιο.
Εφόσον όλα αυτά μας είναι γνωστά, ξεχωρίζει το εξής ερώτημα: Για ποιο λόγο, με δημόσιες παρεμβάσεις ο κ. Ακιντζί επιμένει για την κατοχύρωση της αποτελεσματικής συμμετοχής των τ/κ σε όλες τις δομές της ομοσπονδίας; Η μια θετική ψήφος σε ένα δευτερεύον σημασίας όργανο της ομοσπονδίας είναι τόσο αναγκαία για να επισκιαστεί την παρούσα στιγμή η προοπτική της τελικής λύσης; Οι τ/κ που την δεκαετία του 1940 χαρακτήριζαν την κοινότητα τους ως «μειονότητα», με την λύση δεν θα μετατραπούν σε «συνιδρυτικό» στοιχείο της νέας κρατικής οντότητας, με τον βορρά του νησιού να ελέγχεται από τους ίδιους; Αυτό δεν είναι το όνειρο των Κούρδων, το οποίο μπλοκάρουν τέσσερα κράτη της Μεσοποταμίας; Και αυτό δεν τους προσφέρει η ε/κ πλευρά, η Ε.Ε. και η διεθνής κοινότητα; Η άρνηση αυτού του οράματος αποτελεί οδός-στρατηγική για άμεση λύση κ. Ακιντζί;
Την ίδια στιγμή, ξεχωρίζει και ένα άλλο ερώτημα; Πότε επιτέλους θα τελειώσουμε με το παιχνίδι των εντυπώσεων-το μπαλάκι να πηγαινοέρχεται από ένα γήπεδο σε άλλο, στο ζήτημα των εγγυήσεων; Η τ/κ πλευρά στο Κραν Μοντάνα δεν συμφώνησε για το περίφημο sunset clause; Δεν προτάθηκε η τελική αναθεώρηση με τελικό στόχο την κατάργηση, του συστήματος των εγγυήσεων, ύστερα από μερικές προεδρικές θητείες; Για ποιο λόγο κ. Ακιντζί δεν μοιράζεστε την πραγματικότητα μαζί μας;
Υπάρχουν και άλλα πολλά ερωτήματα, η ανάλυση των οποίων ξεπερνούν τα όρια αυτού του σύντομου άρθρου γνώμης. Ένα από αυτά, αφορά την «αγωνία» του κ. Ακιντζί για παροχή απαντήσεων σε κάθε είδους έξαρση των εθνικιστικών μερίδων της τ/κ κοινότητας και της Άγκυρας. Πως εξηγείται αυτή η «αγωνία»; Πως θα επιβιώσει η νέα ομοσπονδία σε περίπτωση που οι ηγεσίες δεν δείξουν θάρρος και δεν αντισταθούν στις επιθέσεις που ενδέχεται να δεχθούν από δυνάμεις που δεν πρόκειται να υιοθετήσουν την προοπτική της λύσης; Σε τελική ανάλυση, πως θα επιβιώσει η λύση, σε περίπτωση που δεν αναφέρουμε τις πραγματικότητες με το όνομα τους, δίχως εκπτώσεις και τυχοδιωκτισμούς, ακόμη και σε περίπτωση που έρθουμε σε ανοιχτή αντιπαράθεση με μια μεγάλη δύναμη, όπως λ.χ. η Τουρκία;
Κ. Ακιντζί τα προβληματικά στοιχεία της στρατηγικής σας είναι πολλά. Μακάρι να λαμβάνεται υπόψη την εποικοδομητική κριτική όπως εστιάζεται σε όσους σας χειροκροτούν με ιδεολογικό πάθος και βάση τα δικά τους, ιδιαίτερα συμφέροντα (λ.χ. επανένωση του νησιού με όρους που επιδιώκουν κάποιοι κύκλοι της ε/κ πλευράς).
