Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ο σάλος που προκλήθηκε για την απαγόρευση της παράστασης «Cock» του ΘΟΚ στο Δημοτικό Θέατρο Σωτήρας ήταν δικαιολογημένος, αν και σε κάποιες περιπτώσεις, έφτανε στο άλλο άκρο, του τύπου όλοι οι κάτοικοι της Σωτήρας και των γύρω περιοχών είναι τραμπούκοι, οπισθοδρομικοί και αμόρφωτοι και ότι η Εκκλησία έκανε πάλι το «θαύμα» της. Η απαγόρευση του ανεβάσματος μιας θεατρικής παράστασης είναι ένα πράγμα που δεν θα έπρεπε καν να τίθεται ως θέμα συζήτησης, εκτός κι αν έπρεπε να απαγορεύσουμε ένα θέαμα που ενσταλάζει το μίσος, που καταπατά κάθε έννοια ανθρωπισμού, τότε ναι, εγώ θα ήμουν υπέρ του να απαγορευτεί ένα θεατρικό ή μία ταινία ή μία διάλεξη, διότι δεν χωράει στον νου μου πώς μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο ένα θέαμα που λέει ότι εγώ είμαι καλύτερος από σένα. Τέλος πάντων, ας επιστρέψουμε στα της απαγόρευσης. Ο δήμαρχος της πόλης, όπως πολλάκις δήλωσε, προτίμησε τη διατήρηση της τάξης από το ανέβασμα μιας παράστασης που θα δημιουργούσε προβλήματα… Εν ολίγοις, φωνάζει ο σκύλος, τον σκοτώνεις, έτσι δεν έχεις φασαρία και ηχορρύπανση. Το Δημοτικό Συμβούλιο Σωτήρας πήρε ομόφωνη απόφαση για την απαγόρευση, και είναι κάτι που θα πρέπει επίσης να μας προβληματίσει. Δηλαδή, όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι φοβήθηκαν για τη διασάλευση της τάξης, να μην πουν οι άλλοι ότι στη Σωτήρα έγιναν επεισόδια; Δηλαδή τώρα που η Σωτήρα και μια ολόκληρη περιοχή χαρακτηρίζεται ως οπισθοδρομική και τραμπούκικη είναι καλύτερα; Δεν είναι, διότι συνεχίζεις να στηρίζεις τα στερεότυπα και όσο δεν σπάνε τα στερεότυπα τόσο οι κοινωνίες μένουν δέσμιες σε ό,τι τις περιορίζει. Η απαγόρευση της παράστασης είναι κακή, δεν έπρεπε να είχε συμβεί. Αν φοβήθηκε ο δήμαρχος και το δημοτικό συμβούλιο επεισόδια από συγκεκριμένους θα έπρεπε να ενημερώσει την Αστυνομία και να τη φέρει προ των ευθυνών της, εάν συνέβαιναν παρατράγουδα και δεν έπραττε τα δέοντα. Εάν φοβήθηκαν συγκεκριμένους κύκλους και συσσωματώσεις θα έπρεπε να τις κατονομάσει και να πει, ιδού κύριοι, αυτοί απειλούν με φασαρίες. Εγώ ως Δημοτική Αρχή, εμείς ως Δήμος θα στηρίξουμε το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, το δικαίωμα στον λόγο που δεν είναι εναντίον κανενός, αλλά υπέρ όλων. Όχι, εμείς θα το απαγορεύσουμε και ας μας πουν και πρωτόγονους, άλλωστε δεν μας νοιάζει και πολύ, το συνηθίσαμε…
Μέσα σε όλα είχαμε και τις τοποθετήσεις των κομμάτων για την απαγόρευση, όσων έκαναν δηλαδή. Η πιο περίεργη ήταν αυτή του ΔΗΣΥ, που αφού ήρθε μια γύρα στο κομματικό μαγκανοπήγαδο, μετά είπε ότι στηρίζει τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου στην προσπάθειά του να θίξει θέματα ταμπού. Αλλά η πιο ηχηρή ήταν η τοποθέτηση του υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού, ο οποίος εξέφρασε τη λύπη του και ανέφερε ότι δεν δικαιολογούνται τέτοιες προσεγγίσεις σε μια ανοικτή, ανεκτική και δημοκρατική κοινωνία. Συγγνώμη, κύριε υπουργέ, αλλά μάλλον η κοινωνία μας δεν είναι και πολύ ανοικτή, ανεκτική και δημοκρατική. Αλλά κι εσείς, δεν θα έπρεπε να είχατε βάλει τον δάκτυλον επί τον τύπων των ήλων; Να βγείτε και να καταδικάσετε ευθαρσώς την απόφαση, ως υπουργός Πολιτισμού να αποδοκιμάσετε την προληπτική λογοκρισία. Τι σας εμπόδισε να το κάνετε; Δεν ξέρω, αλλά θα έπρεπε να έχετε μία πιο ηχηρή παρέμβαση.
Δυστυχώς αυτή ενέργεια του Δήμου Σωτήρας μπορεί να δημιουργήσει προηγούμενο… διότι κάθε τι που ενδεχομένως να μην αρέσει σε οποιοδήποτε σύνολο ή φορέα θα μπορεί να απαγορευτεί ή να τίθεται προς συζήτηση, δηλαδή πάλι θα αναλύουμε τα βασικά, Αναγέννηση ένα πράμα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι με αυτή την απόφαση η Τέχνη, αλλά και μερίδα της κοινωνίας περνάει οξύμωρα μεν τιμή και δόξα από τα Καυδιανά δίκρανα.
Με αφορμή, λοιπόν, το συγκεκριμένο ζήτημα θα πρέπει να προβληματιστούμε όλοι, Πολιτεία, κοινωνία, και μεμονωμένα άτομα. Το Δημοτικό Συμβούλιο εν τη σοφία του αποφάσισε να απαγορεύσει την παράσταση, βάζοντας στο ζύγι την τάξη και την πρόκληση. Η τάξη κέρδισε στο ζύγι, μα η πρόκληση είναι αυτή που δοκιμάζει τις αντοχές μας και οδηγεί τις κοινωνίες ένα βήμα τη φορά πιο μπροστά. Αυτή τη φορά δεν έγινε το βήμα, δημιουργήθηκε όμως η κραυγή του αύριο, ας την ακούσουμε.
Όπως δήλωσε και η Επίτροπος Διοικήσεως και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Μαρία Λοττίδου «Αναντίλεκτα τα χρηστά ήθη ως ηθικοί κανόνες που ρυθμίζουν την εξωτερική συμπεριφορά της κοινωνίας δεν παραβιάστηκαν. Οι προσωπικές αντιλήψεις σεβαστές, αλλά δεν μπορούν να επιβάλουν λογοκρισία γενικά και αόριστα […]. Ακριβώς, αυτό.
