ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Η «Μάντισσα» και τα εκατομμύρια views

Η Μαρίνα Σάττι, που εμφανίζεται στον Φέγγαρο με τις Fonές, έχει σπάσει τα κοντέρ του youtube μιλάει στην «Κ»

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Η Μαρίνα Σάττι και οι Fonέs θα εμφανιστούν στο Φεστιβάλ του Φέγγαρου το Σάββατο 5 Αυγούστου και με την ευκαιρία αυτή δίνει μία μεγάλη συνέντευξη στην «Κ» και μιλάει για την τεράστια επιτυχία που είχε η «Μάντισσα» στο youtube, με τις 19 εκατομμύρια προβολές, τις μουσικές της ευαισθησίες και λέει ότι την ενθουσιάζει να φέρνει κοντά στοιχεία που φαινομενικά «δεν ταιριάζουν». Από μικρή τριγυρισμένη από διαφορετικές μουσικές, με τον χρόνο εμπλούτιζε τα ακούσματά της, προσπαθώντας πλέον να δώσει ό,τι καλύτερο μπορεί. Λέει, επίσης, ότι στην παρούσα φάση το κομμάτι της σύλληψης των ιδεών, και η παραγωγή της φαίνεται εξαιρετικά καινούργιο και ενδιαφέρον και σε αυτό θέλει να επικεντρωθεί. Η επιτυχία της «Μάντισσας» ήταν αποτέλεσμα αγάπης και συνέπειας που έφεραν ένα καθαρό μήνυμα.

–Οι «Κούπες» πώς προέκυψαν; Ήταν το πρώτο σου σινγκλ το οποίο σε σύστησε στο κοινό. 
–Κάποια στιγμή μεγάλωσα και κατάλαβα ότι χρειαζόταν να μεγαλώσω και λίγο ακόμα. Και κάπως έτσι ένιωσα και την ανάγκη να αναζητήσω κι εγώ την ταυτότητά μου, να «οριστώ» με κάποιον τρόπο και να βρω το θάρρος να συστηθώ – πράγμα που παλαιότερα με φόβιζε. Να βρω τι θέλω να πω και πώς. Από πάντα έφτιαχνα δικά μου πράγματα, αλλά πριν από περίπου ενάμιση χρόνο ένιωσα πως ήρθε εκείνη η ώρα να τα «βγάλω» και προς τα έξω. Δεν το σκέφτηκα πολύ. Το «Θα σπάσω κούπες» ήταν ένα τραγούδι που μου άρεσε από μικρή και έγινε η αφορμή για να δουλέψω και να συνδέσω όλα εκείνα τα στοιχεία που με ενδιέφεραν – μουσικά και μη. Και μια αφορμή για να συναντηθώ με άλλους ανθρώπους –πράγμα που κι αυτό με φόβιζε παλαιότερα– και να φτιάξουμε κάτι όλοι μαζί.

–Μπλέκεις ανατολίτικους ήχους, πολυφωνικά, με άλλα στυλ. Τι σε κάνει να έρχεσαι τόσο κοντά σε αυτού του είδους τη μουσική;
–Ο μπαμπάς μου είναι από το Σουδάν και από μικρή άκουγα αυτούς τους ήχους στο σπίτι. Σαφώς το αραβικό στοιχείο είναι κάτι που με συγκινεί και στη μουσική και όσο περνάνε τα χρόνια το εντοπίζω μέσα μου όλο και πιο έντονα. Αλλά μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι με ξεσηκώνουν και οι ρυθμοί από την Ινδία, και από τη Σενεγάλη, και από τη Βουλγαρία, και ότι με συγκινούν και οι ήχοι από τη Μογγολία και την Ιαπωνία. Δεν ξέρω... τα κρουστά, οι πολλές φωνές, οι μουσικοί δρόμοι, η θεματολογία των στίχων, είναι στοιχεία πανανθρώπινα και διαχρονικά που μπορούν ν’ αγγίξουν, νομίζω, όλους τους ανθρώπους. Είχα ξαναπεί και πρόσφατα πως με ενθουσιάζει να φέρνω κοντά στοιχεία που φαινομενικά «δεν ταιριάζουν». Φαγητά, ανθρώπους, μουσικές... Μου αρέσει αυτό, με ξυπνάει και με ενεργοποιεί σε όλες τις πτυχές της ζωής μου. Να αποδεικνύω στον εαυτό μου πως «όλα γίνονται» και πως δεν υπάρχουν εμπόδια παρά μόνο αν τα δούμε σαν «εμπόδια». Αλλά το πρώτο βήμα είναι να μπορούμε να τα φανταστούμε.

–Οι μουσικές σπουδές δεν ήταν από την αρχή ο επαγγελματικός σου προορισμός, πώς έγινε η στροφή;
–Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μουσική σε ηλικία δημοτικού και πάντα την αγαπούσα και τα πηγαίναμε καλά. Όμως από μικρή έλεγα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός κι ο στόχος μου ήταν να έρθω στην Αθήνα μόλις τελειώσω το σχολείο για να σπουδάσω σε μια δραματική σχολή. Κάπου εκεί στο Λύκειο αποφάσισα να διαβάσω για να περάσω στην Αρχιτεκτονική κι έτσι κι έγινε. Παράλληλα ασχολήθηκα και με το κλασικό τραγούδι και κάποια στιγμή φανταζόμουν να πάω να ζήσω στη Βιέννη και να τραγουδάω στις όπερες. Μετά ήθελα ξανά να γίνω ηθοποιός για να παίζω στον κινηματογράφο, μετά ήθελα να γίνω χορεύτρια, μετά ήθελα να γίνω αεροσυνοδός για να πηγαίνω ταξίδια, μετά δασκάλα μουσικής, μετά ξανά αρχιτέκτονας, μετά σεφ... Πριν από λίγα χρόνια πήγα στην Αμερική στο Berklee College of Music και σπούδασα ενορχήστρωση και παραγωγή και κάπου εκεί άρχισα να συγκεντρώνομαι.

–Έχεις πολυδιάστατη παρουσία στα πράγματα, ενορχήστρωση, παραγωγή, ηθοποιία, ερμηνεία. Τι απ’ όλα σε χαρακτηρίζει;
–Έχω δοκιμάσει διάφορα πράγματα ως τώρα, και στο θέατρο, και στη σύνθεση και στο τραγούδι, και στη ζωή και εννοείται πως όλες αυτές οι εμπειρίες μ’ έχουν φέρει στο σήμερα όπως είμαι. Όλα μου άρεσαν αλλά η μουσική ήταν και είναι η βάση μου. Μουσικός είμαι, δεν είμαι ηθοποιός. Σαφώς μέσα στο θέατρο έχω μάθει να σκέφτομαι, να συνυπάρχω και να επιστρατεύω πολλά μέσα για να πω μια ιστορία. Δεν έχει για ’μενα τόση σημασία η «γλώσσα» που θα επιλέξεις για να την αφηγηθείς όσο η ίδια η ιστορία και το ταξίδι που χρειάζεται να κάνεις ώστε να την ανακαλύψεις. Αυτόν τον καιρό μου αρέσει πολύ να γράφω και να παράγω τα τραγούδια που θα τραγουδήσω. Το κομμάτι της σύλληψης των ιδεών, και η παραγωγή μου φαίνεται τρομερά καινούργιο και ενδιαφέρον. Αισθάνομαι συνέχεια και πολύ έντονα ότι υπάρχουν εκατομμύρια πράγματα που με δυσκολεύουν και που δεν γνωρίζω μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία και αυτό με ντοπάρει και με προκαλεί. Και κάπου εδώ θα ’θελα να μείνω για λίγο καιρό.

Καθαρό μήνυμα

–Το βίντεο με το κομμάτι «Μάντισσα» έχει ξεπεράσει τις 18.000.000 προβολές γιατί νομίζεις ότι έκανε τόση μεγάλη αίσθηση στο YouTube;
–Δεν ξέρω, αλλά νομίζω ότι αν μπω διαδικασία να το εξηγήσω θα χάσω τον αυθορμητισμό μου για το μέλλον. Προς το παρόν με συμφέρει να σκέφτομαι πως όταν δημιουργείς κάτι προσωπικό, με σκέψη, αγάπη και συνέπεια και το επηρεάζεις και το τροφοδοτείς συνεχώς κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, τότε τα υλικά αποκτούν μια συνάφεια και φέρουν ένα καθαρό μήνυμα. Όλα θα φανούν...

–Η επιτυχία της «Μάντισσας», αλλά και του κομματιού «Κούπες» έκαναν την επιτυχία που είχαν, πώς την εισπράττεις αυτή την επιτυχία;
–Η άμεση επαφή με τον κόσμο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχω αποκομίσει τελευταία. Ένας διάλογος που μπορεί να ξεκινήσει λίγο πιο εύκολα στον δρόμο, ή κάποια χαμόγελα που μπορεί να ανταλλάξω με ανθρώπους στο σούπερ μάρκετ χωρίς ενοχή, ή λίγο λιγότερες μούντζες στο φανάρι. Νομίζω πως όλο αυτό μου έχει δώσει και τη δυνατότητα να έρθω σε επαφή και να συνομιλήσω με ανθρώπους και συνεργάτες που εκτιμώ και που πιο πριν ίσως να ήταν πιο δύσκολο να προσεγγίσω. Κατά τα άλλα δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Νιώθω ότι είναι ευθύνη μου να κρατήσω την ψυχραιμία μου και να κρατήσω σταθερές τις «σταθερές» στη ζωή μου. Άλλωστε αυτό που είμαστε κι αυτό που κάνουμε είναι άμεσα συνδεδεμένο με το πώς ζούμε και δουλεύουμε, με ποιους κάνουμε παρέα, τι τρώμε, πού πηγαίνουμε βόλτα... Για την ώρα δεν χρειάζομαι –και ούτε νιώθω έτοιμη– για να κάνω μεγάλες αλλαγές στη δική μου συνάρτηση. Σίγουρα αυτό θα διατάραζε και τη δημιουργική διαδικασία.

–Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για έναν νέο μουσικό να ασχοληθεί με τη μουσική επαγγελματικά σήμερα; Τι χρειάζεται;
–Νομίζω όσο εύκολο –ή δύσκολο– θα ήταν για κάποιον να καταπιαστεί σοβαρά με το οτιδήποτε, σε οποιοδήποτε τόπο ή χρόνο. Γιατί οι δυσκολίες δεν έχουν να κάνουν μόνο με το γύρω μας, αλλά και με το μέσα μας. Θέλω να πιστεύω πως η ανάγκη για έκφραση κι η γέννηση νέων ιδεών δεν σχετίζεται με την οικονομική κατάσταση ή τους πόρους που διαθέτει ο καθένας μας, μιας και η παραμικρή εμπειρία και σκέψη μπορεί να αποτελέσει την «πρώτη ύλη.» Και νομίζω πως είναι πολύ εύκολο η επίκληση της «κρίσης» να αποτελέσει μια δικαιολογία για εσωτερική κυρίως αδράνεια. Θεωρώ ότι ναι, οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές, αλλά κάποια πράγματα για να ανθίσουν ξεκινούν από εμάς.

Η συμμετοχή στον Φέγγαρο 2017

–Πώς δημιουργήθηκε το σχήμα Fonέs και πότε;
–Τα τελευταία χρόνια είχαμε φτιάξει μια παρέα κοριτσιών και βρισκόμασταν και τραγουδούσαμε πολυφωνικά όλες μαζί και δοκιμάζαμε πράγματα. Κάποιες ήμασταν φίλες από παλιά και με κάποια άλλα κορίτσια γνωριστήκαμε μέσα από τον θεατρικό χώρο και ξεχωρίσαμε η μία την άλλη επειδή πάντα στα διαλείμματα σιγομουρμουρίζαμε τις δεύτερες και τρίτες φωνές αντί για τη βασικές μελωδίες. Πριν από περίπου ένα χρόνο και λίγο μετά τις «Κούπες» αποφασίσαμε να το κάνουμε κάπως πιο επίσημο και κάπως έτσι γεννήθηκαν οι fonέs.

–Κύπρος και Φέγγαρος, δυο λόγια σε παρακαλώ. Έχεις τραγουδήσει και το «Γιασεμί μου».
–Θα εμφανιστούμε σ’ αυτό το σπουδαίο φεστιβάλ με τις αγαπημένες μου fonέs και μαζί μας θα είναι και η καινούργια μας μπάντα, τα αγόρια μας! Πνευστά, κρουστά, μπάσο και κάποια ηλεκτρονικά στοιχεία που σιγά-σιγά προσπαθούμε να ενσωματώσουμε μέσα σε όλους αυτούς τους παραδοσιακούς ήχους από όλον τον κόσμο. Χρώματα, χορός κι αυτοσχεδιασμός πάσης φύσεως. Το «Γιασεμί» είναι ένα από τα αγαπημένα μου παραδοσιακά τραγούδια και φυσικά θα σας το πούμε και στις 5 Αυγούστου μαζί με τα κορίτσια.

–Ποιο τραγούδι θα αφιέρωνες στην Κύπρο και στην Ελλάδα;
–Το «Γιασεμί»!

Η αμεσότητα του YouTube

–Έχεις στο ενεργητικό σου συνεργασίες με σημαντικούς Έλληνες και ξένους μουσικούς, όμως η παρουσία σου στο YouTube είναι αυτή που μάλλον σε έκανε γνωστή στον πολύ κόσμο.
–Όλες αυτές οι συνεργασίες, όπως λέτε, και χιλιάδες άλλες ώρες δουλειάς και ενασχόλησης και σκέψης πάνω στη μουσική και στη ζωή ήταν αυτές που οδήγησαν στο να γεννηθεί και η «Μάντισσα» και η κάθε Μάντισσα. Ως τώρα δεν είχα κάνει πολλές ζωντανές εμφανίσεις μόνη μου, ούτε και είχα προσκαλέσει τους ανθρώπους να με δουν ή να με ακούσουν. Είναι γεγονός. Ξεκίνησα να «εκτίθεμαι» μέσω των τραγουδιών που ανέβασα στο YouTube νιώθοντας ότι ήταν ένας από τους πιο άμεσους και διαδραστικούς τρόπους επικοινωνίας. Το τραγούδι υπάρχει εκεί, είναι δωρεάν, και ο καθένας έχει τη δυνατότητα (σε αντίθεση ας πούμε με το ραδιόφωνο) να το ακούσει όποτε και αν το θέλει, ή να μην το ακούσει αν δεν θέλει.

–Τι σε ώθησε να δημιουργήσεις τα βίντεο που έκαναν τόσο μεγάλη αίσθηση στο YouTube;
–Ήθελα απλώς να φτιάξω και να παρουσιάσω μια εικόνα κοντά σ’ αυτή που έχω εγώ για τον κόσμο. Εστιάζοντας –ή σχολιάζοντας– στα στοιχεία που για ’μενα έχουν ενδιαφέρον. Πώς μπορούν να συναντηθούν κάποιες μονάδες, να συνθέσουν σύνολα και να εξελιχθούν παρέα. Και πώς μπορούν να συνυπάρξουν αφομοιώνοντας και ανταλλάσσοντας στοιχεία αλλά ταυτόχρονα διατηρώντας τη μοναδικότητά τους. Πώς μια εικόνα μπορεί να ιδωθεί με χιλιάδες τρόπους και πώς εν τέλει επιλέγει ο καθένας μας στη ζωή του να την ερμηνεύσει και να τη βιώσει. Η ενηλικίωση, η ανάληψη ευθυνών, η δράση, η πολυπολιτισμικότητα, οι μίξεις, η αντίστιξη, το συν και το πλην, το παλιό και το καινούργιο... Κάποια στιγμή ο κ. Δασκαλόπουλος έγραψε μια πρόταση με την οποία ταυτίστηκα πολύ: «το κέντρο της Αθήνας είναι ένας τόπος όπου όλα τα σώματα και όλες τους οι διαθέσεις είναι ευπρόσδεκτα- ή θα έπρεπε να είναι…».

–Είχες δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή σου ότι ήταν υπέρβαση το να συνεργαστείς με τον Κουινέλη, με τον οποίο συνεργάστηκες για τη «Μάντισσα», γιατί το θεώρησες υπέρβαση;
–Δεν είπα ακριβώς αυτό και χαίρομαι πολύ που μου δίνετε την ευκαιρία να το διευκρινίσω γιατί δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να παρερμηνευθώ. Είπα ότι ήμουν σε μια φάση, εγώ προσωπικά, να κάνω τη δική μου υπέρβαση. Και να δώσω χώρο και να φωτίσω και κάποια άλλα στοιχεία του χαρακτήρα μου που ως τότε δεν είχα εκφράσει, με περισσότερη απενεχοποίηση και εξωστρέφεια. Και κάπου εκεί έτυχε να γνωρίσω και τον Μιχάλη και να γράψουμε μαζί. Κι ήταν η πρώτη φορά που έγραψα ένα τραγούδι μαζί με κάποιον άλλον. Ο Μιχάλης είναι αυτός που είναι –κι είναι ένας από τους πιο αξιόλογους και γενναιόδωρους ανθρώπους που έχω γνωρίσει, έχει τη δική του πορεία κι αυτή η συνάντηση έχει υπάρξει σπουδαίο μάθημα για ’μενα.

Πληροφορίες: Μαρίνα Σάττι και Fonέs, Field Stage, Σάββατο 5 Αυγούστου, ώρα 9:30 μ.μ. Κάτω Δρυς.

Μουσική: Τελευταία Ενημέρωση

X