Του Απόστολου Κουρουπάκη
Μία εξαιρετική ιδέα για να δεις πόσο πίσω είμαστε ακόμα σε πολιτισμένες ιδέες, (διότι και στην Ευρώπη, όπως και στον λεγόμενο δυτικό κόσμο, κάτι περίεργα τα έχουν, δεν θεωρώ δηλαδή ότι εμείς είμαστε οι άξεστοι και οι άλλοι είναι το απαύγασμα των αξιών) είναι να δοκιμάσεις να το παίξεις για λίγο πεζός, και να δοκιμάσεις να περπατήσεις στη Λευκωσία, ας πούμε σε έναν κεντρικό δρόμο. Δεν έχεις ιδέα για τι περιπέτεια μιλάμε, τύφλα να έχουν τα survivor, τα survival και οι αναβάσεις στο Έβερεστ. Φυσικά, αν θέλεις να το κάνεις ακόμα πιο περιπετειώδες μπορείς να προσθέσεις βαθμούς δυσκολίας, ας πούμε είσαι μύωψ και τα γυαλιά σου θέλουν καθάρισμα, βαθμός 1, είναι βράδυ, βαθμός 2, ηλικιωμένοι, άτομα με κινητικές δυσκολίες χωρίς τροχοκάθισμα, βαθμός 150, είσαι γονιός με μωρό σε καροτσάκι ή άτομο σε τροχοκάθισμα, βαθμός άπειρον!
Την περασμένη Κυριακή, χάλασε το αυτοκίνητό μου, και έμεινα όπως ο ταξιδιώτης στην έρημο, πάραυτα δημιουργήθηκε ένα χάος γύρω μου. Ο κόσμος μου κατέρρευσε, κάθε πρόγραμμα που είχα κάνει έπρεπε να επανασχεδιαστεί. Ευτυχώς, μένω σε κεντρική συνοικία της Λευκωσίας, οπότε το κέντρο της είναι εύκολα προσβάσιμο, σε δέκα-δεκαπέντε λεπτά μπορώ να είμαι στην πλατεία Ελευθερίας – έστω κάπου εκεί γύρω – μιας και την πλατεία αυτή μια μέρα καρτερούμεν. Αποφάσισα, λοιπόν, εκεί στο σούρουπο να κατηφορίσω προς την πλατεία Φανερωμένης, σκέφτηκα, ευκαιρία είναι, τώρα που κάνω και διατροφή να τη συνδυάσω με περπάτημα!
Ως έτοιμος από καιρό, πήρα να κατηφορίζω τη λεωφόρο Νίκης, περίπου από το μέσον της, τα πρώτα 10 με 15 μέτρα ήταν έκτακτα, φυσούσε και τ’ αερούδι, λιγοστή η κίνηση, ωραία λέω, θα κάνω έναν ήσυχο περίπατο… ώσπου μπροστά μου κενό, πεζοδρόμιο τέλος, δεν πειράζει λέω, να συνεχίσω μετά μεγίστης προσοχής, λεωφόρου γαρ! Και ευτυχώς, μετά από λίγα μέτρα πάλι σε πεζοδρόμιο… έμοιαζε βέβαια να είναι κάπως βομβαρδισμένο, αλλά εγώ, ατρόμητος, τι και αν με τον αστιγματισμό μου μετ’ ολίγης μυωπίας προχωρούσε λες και πάταγα σταφύλια.
Σιγά-σιγά όμως διάβαινα, αλλά η χαρά μου λίγη… μηχανάκια, αυτοκίνητα, ποδήλατα, όλα τα πετεινά του ουρανού, επάνω στο ταλαιπωρημένο πεζοδρόμιο, με τις πλάκες του βαθιά πληγωμένες… όμως εγώ απτόητος, άσε που ένιωθα και λίγο μοναχικός καβαλάρης, ψυχή ζώσα στο διάβα μου. Μετά τα πάσης φύσεως εμπόδια, επιτέλους σε ένα πλατύ, καλοστρωμένο πεζοδρόμιο… που όμως καταλήγει σε μη διάβαση… δεν ήξερες δεν ρώταγες, άντε δεν πειράζει μονολογώ, μην πέσω και θύμα… να πάω να βρω τη διάβαση, πράγματι, λίγο πιο πίσω η διάβαση, μία οφιοειδής γραμμή που σε οδηγούσε στον απέναντι δρόμο, και μετά μια άλλη διάβαση για τον παρ’ απέναντί, και μετά επί μιας νησίδας για να διαβείς τον Ρουβικώνα που λέγεται Γρίβα Διγενή, αχ στρατηγέ, εσύ στρατηλάτη! Περνάς απέναντι και νιώθεις τόση ικανοποίηση, είναι σαν διέσχισες τον Ρουβικώνα, τη Μουλβία γέφυρα να έχεις περάσει, και στα φανάρια να διαβάζεις εν τούτω διάσχιζε!
Πράγματι από εκείνο το σημείο έχει πολλά και πλατιά πεζοδρόμια, τι κι αν έχει πού και πού καμιά τρυπούλα, θα κάνεις τις ντρίπλες σου, σε κρατάει απασχολημένο η διαδρομή, παίζεις και παιχνιδίζεις και στον δρόμο δεν βαριέσαι, γίνεσαι και πάλι παιδί… ώσπου τα πλατιά πεζοδρόμια απλώς παύουν να φαίνονται, διότι πλατύ πεζοδρόμιο είδες… πάρκαρε εσύ, πριν παρκάρει άλλος. Διότι, τι οδηγός είσαι αν δεν βρεις θέση στάθμευσης επάνω στο πεζοδρόμιο, απ’ έξω από το μαγαζί που θα φας και θα δειπνήσεις, οδηγός δεν λογιέσαι. Και φυσικά, αν κανείς σου πει και τίποτα, εσύ μην πτοείσαι, μόνο μια ματιά άγρια να του ρίξεις, ως γνωστός, το θράσος είναι η καλύτερη επίθεση! Αφού, λοιπό, κατέβηκες και λίγο στον δρόμο, διότι στο πεζοδρόμιο είναι τα τέσσερά μας πόδια, τσουπ φτάνεις σε κάποια διάβαση… ρίγες πού ήτανε θυμήσου και άμα τις βρεις να κάτσω να με διασχίσεις, είτε γιατί δεν υπάρχουν είτε γιατί κάποιο αυτοκίνητο τις έχει πατήσει, ενώ το διπλανό όχι, μα το τρίτο στη σειρά τις έχει μισοπατήσει, και εσύ μετά τις ντρίμπλες, να κάνεις σλάλομ στο οδόστρωμα! Ω! του θαύματος! Φτάνεις σε πεζόδρομο, στην όαση της Λήδρας, σε μόλις 25 λεπτά έντονης άσκησης, με όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση και πάλι καλά να λες που δεν είσαι σε τροχοκάθισμα, που δεν είσαι με παιδί σε καρότσι, που έχεις τα πόδια σου γερά, γιατί αλλιώς… ακόμα θα αναρωτιόσουν πως είναι ο οδικός φωτισμός (για να κοιμήσεις το μωρό σου, που δεν το πήρες βόλτα καλός είναι!).
