Kathimerini.gr
ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΧΑΡΜΠΗΣ
Οδεύοντας ολοταχώς για τα 90 του χρόνια, ο Κλιντ Ιστγουντ παραμένει δραστήριος, περνώντας μάλιστα, για πρώτη φορά, μετά το «Gran Torino», και μπροστά από την κάμερα σε δική του ταινία. Αφήνοντας (ευτυχώς) πίσω το σχεδόν κωμικά κακό «Αναχώρηση για Παρίσι», ο βετεράνος Αμερικανός επιστρέφει στα γνώριμα υψηλά του στάνταρ με μια ιδιότυπη ταινία δρόμου και τον ίδιο απόλυτο πρωταγωνιστή.
Το σενάριο του Νικ Σενκ (υπογράφει και το «Gran Torino») θα μπορούσε να αποτελεί και... spinoff του παραπάνω εξαιρετικού φιλμ. Βασίζεται, δε, σε μια πραγματική ιστορία που έφερε στο φως άρθρο των Νew York Times, με κεντρικό πρόσωπο τον Ερλ Στόουν, έναν μοναχικό ηλικιωμένο με σοβαρά οικονομικά προβλήματα, ο οποίος βρίσκει μια παράδοξη λύση. Συγκεκριμένα, αναλαμβάνει να κάνει μεταφορές με το αυτοκίνητο για λογαριασμό του μεξικανικού καρτέλ ναρκωτικών. Παράλληλα –και ενώ οι δουλειές πάνε πρίμα– προσπαθεί να αποκαταστήσει τις σχέσεις με την αποξενωμένη του οικογένεια.
Ο Ιστγουντ σκηνοθετεί και κυρίως πρωταγωνιστεί με κέφι φιλοτεχνώντας το πορτρέτο ενός παράξενου ήρωα που ψάχνει να βρει τη θέση του στη σύγχρονη (αγαπημένη) χώρα του. Ο Ερλ μπορεί να δυσκολεύεται κάπως με τα μηνύματα των smartphones, ξέρει όμως καλά να οδηγεί και λόγω ηλικίας είναι υπεράνω υποψίας. Σύντομα βέβαια θα βρεθεί στα ίχνη του ένας επίμονος αστυνομικός (Μπράντλεϊ Κούπερ) της δίωξης. Από εκεί και έπειτα τα περισσότερα τα κάνει η μορφή του ηλικιωμένου πρωταγωνιστή. Το ανεμοδαρμένο του πρόσωπο είναι εκείνο μιας άλλης Αμερικής που χτίστηκε μέσα στο ατσάλι των εργοστασίων και πέρασε από τους πολέμους – ο ίδιος ο Ερλ είναι βετεράνος της Κορέας.
Το κόστος
Το μεγαλύτερο φορτίο που κουβαλά ωστόσο ο τελευταίος δεν είναι τα ναρκωτικά, αλλά το κόστος μιας ζωής μακριά από την οικογένειά του. Οταν οι κίνδυνοι συγκεντρώνονται γύρω του, αυτό που τον ενδιαφέρει δεν είναι ο εαυτός του αλλά το ενδεχόμενο να τους χάσει οριστικά. Το δράμα βέβαια δεν είναι ο κανόνας αλλά μάλλον η εξαίρεση ενός πιο ανάλαφρου και ξέγνοιαστου φιλμ. Επιπλέον, ο αμφιλεγόμενος για τις πολιτικές του τοποθετήσεις Ιστγουντ, φαίνεται εδώ να το διασκεδάζει σε ένα σενάριο που τον θέλει να βρίσκεται σε συνεχή συνδιαλλαγή με Μεξικανούς –άλλους καλούς κι άλλους κακούς– συχνά με πολύ αστεία αποτελέσματα.
Ο ίδιος ο 88χρονος σκηνοθέτης/ ηθοποιός το θέτει ως εξής: «Είχα διαβάσει το άρθρο στους New York Times για τον τύπο στον οποίο βασίσαμε τον Ερλ και μου άρεσε η ιδέα να παίξω έναν ρόλο της ηλικίας μου. Πάντα παρατηρώ και μαθαίνω πράγματα, όπως και ο Ερλ. Οσο περισσότερο ζεις, τόσο περισσότερο καταλαβαίνεις ότι δεν ξέρεις τα πάντα. Οπότε απλώς συνεχίζεις». Δίπλα του, εκτός από τον Κούπερ, έχει ακόμα τον Λόρενς Φίσμπερν, τους ανερχόμενους Μάικλ Πένια και Ταΐσα Φαρμίγκα, αλλά και έναν απολαυστικό Αντι Γκαρσία στον ρόλο του αρχηγού του καρτέλ.
«Το βαποράκι» ***½
ΔΡΑΜΑ (2018)
Σκηνοθεσία: Κλιντ Ιστγουντ
Ερμηνείες: Κλιντ Ιστγουντ, Μπράντλεϊ Κούπερ, Λόρενς Φίσμπερν, Αντι Γκαρσία
