ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ντάνιελ Ντέι Λιούις: «Η ηθοποιία μού έσωσε τη ζωή»

Πρόσφατα δήλωσε ότι φτάνει στο τέλος της υποκριτικής του καριέρας

Kathimerini.gr

ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΧΑΡΜΠΗΣ

Με κεφάλι σχεδόν ξυρισμένο, τζιν πουκάμισο, ασημένιο κρίκο στο αριστερό αυτί και τα τατουάζ ευδιάκριτα στους πήχεις του, ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις μοιάζει περισσότερο με ροκ σταρ παρά με αξιοσέβαστο κάτοχο τριών βραβείων Οσκαρ.

Ετσι εμφανίστηκε στη συνέντευξη Τύπου ο Βρετανός ηθοποιός, ο οποίος βρέθηκε αυτές τις μέρες στην Ελλάδα για την πρεμιέρα της τελευταίας του ταινίας, της «Αόρατης κλωστής», που πραγματοποιήθηκε επίσης στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Και φυσικά το ξεχωριστό... λουκ δεν μπορούσε παρά να συνοδευτεί και από ανάλογες δηλώσεις.

Ο λόγος, πάντως, που ο Λιούις βρίσκεται στην Αθήνα δεν είναι απλώς η παρουσίαση της ταινίας, αλλά ο σκοπός που αυτή εξυπηρετεί. Η Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών έχει εδώ και πολλά χρόνια στενή σχέση μαζί του κι εκείνος οργανώνει σταθερά εκδηλώσεις, με αφορμή τις ταινίες του, για την ενίσχυσή της. Αυτήν τη φορά, βέβαια, όπου και να πηγαίνει, η πρώτη ερώτηση έχει να κάνει με το τέλος της υποκριτικής του καριέρας, το οποίο ο ίδιος προανήγγειλε με την ολοκλήρωση της «Αόρατης κλωστής». «Δεν ξέρω ακριβώς γιατί θα το κάνω. Είναι κάτι που αισθάνομαι μέσα μου και προτιμώ να το δεχτώ παρά να το αντιπαλέψω. Η ηθοποιία ήταν κάτι που κυριολεκτικά μου έσωσε τη ζωή, ήδη από τα σχολικά μου χρόνια, και έκτοτε έχω απολαύσει μια υπέροχη καριέρα, γνωρίζοντας εξαιρετικούς ανθρώπους και συνεργάτες. Είμαι ευγνώμων για όλα, όμως τώρα νομίζω ότι ήρθε η ώρα να εξερευνήσω τον κόσμο από κάποια άλλη σκοπιά», απάντησε εκείνος, προτού ζητήσει ευγενικά να μην ερωτηθεί περαιτέρω.

Αν, πάντως, η «Αόρατη κλωστή» είναι όντως η τελευταία του ταινία, έχει ενδιαφέρον η κατασκευή της: «Αυτήν τη φορά διαλέξαμε με τον Πολ (σ.σ. Πολ Τόμας Αντερσον) να το κάνουμε τελείως διαφορετικά. Ουσιαστικά είπαμε “ας ξεκινήσουμε με το τίποτα κι ας δούμε πού θα μας βγάλει”. Ξέρετε, είναι πάντα όνειρο των κινηματογραφιστών να επιστρέψουν στη νεότητά τους, κάνοντας ταινίες με 2-3 ανθρώπους, καθόλου χρήματα κ.ο.κ. Φυσικά δεν κάναμε κάτι τέτοιο εδώ τελικά, όμως αν το καλοσκεφτείς, είναι μια ταινία για τρεις ανθρώπους. Επιπλέον, όταν ξεκινήσαμε, υπήρχαν μόνο λίγες σελίδες σεναρίου, λέξεις και στιγμές κυρίως...».

Και σε αυτή την ταινία, ο ίδιος ο Λιούις είναι εξαιρετικός, δημιουργώντας έναν πολυδιάστατο χαρακτήρα και (κυρίως) ζωντανεύοντάς τον με τρόπο μοναδικό. Ποια είναι όμως η τεχνική του; «Οι δικές μου καταβολές προέρχονται από τον Στανισλάφσκι και τους σπουδαίους ηθοποιούς, όπως ο Μοντγκόμερι Κλιφτ, ο Μπράντο και ο Ντε Νίρο. Σίγουρα η δουλειά μου ξεκινά στο εσωτερικό τού χαρακτήρα, με όλη τη μελέτη που χρειάζεται και από εκεί εξελίσσεται. Ο χαρακτήρας του Ρέινολντς, για παράδειγμα, χτίστηκε μέσα σε διάστημα περίπου δυόμισι ετών. Υπάρχουν άλλοι ηθοποιοί που φτάνουν σε αυτό το τελικό στάδιο με περισσότερη φυσικότητα, χωρίς κόπο. Εγώ ίσως δεν έχω φτάσει ακόμη σε τέτοιο επίπεδο», καταλήγει μισοαστεία-μισοσοβαρά ο Βρετανός ηθοποιός.
Αυτομαστίγωμα

Κάποιοι, βέβαια, θα θεωρούσαν την παραπάνω διαδικασία ένα είδος αυτομαστιγώματος. «Μαζοχιστική έχω ακούσει να την αποκαλούν, συγκεκριμένα», λέει ο ίδιος γελώντας και συμπληρώνει: «Είναι κομμάτι της δουλειάς, όμως, να βρίσκεσαι σε άβολα μέρη, σωματικά ή συναισθηματικά. Αλλωστε, αυτό που κάνουμε στη ουσία είναι να “πλατσουρίζουμε” μέσα στις ανθρώπινες εμπειρίες. Για μένα αυτή η διαδικασία είναι σκέτη ευτυχία, το να βρίσκεις δηλαδή τον δρόμο σου προς κάποιον άλλον άνθρωπο».

Πού πηγαίνουν, όμως, όλοι αυτοί οι χαρακτήρες μετά την ολοκλήρωση των ταινιών; «Μάλλον επιστρέφουν μέσα μου και μένουν εκεί. Μιλώντας γενικά, οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι είμαι τρελός! Δεν με ενοχλεί τόσο τώρα – παλιότερα με πείραζε περισσότερο. Λειτουργεί, ωστόσο, αρκετά καλά σαν προπέτασμα καπνού, χάρη στο οποίο μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου. Η αλήθεια είναι πως όταν ολοκληρώνεται μια δουλειά και κάποιος σου δίνει ένα εισιτήριο αεροπλάνου, λέγοντάς σου “σταματάμε”, αυτό μοιάζει τελείως αφύσικο. Με ενδιαφέρουν πολύ όλοι αυτοί οι χαρακτήρες και τους κρατώ μαζί μου. Το να δω την ταινία με βοηθά τελικά να απεμπλακώ κάπως, είναι ένα είδος εξορκισμού. Την “Κλωστή”, για παράδειγμα, δεν την έχω δει ακόμη και έτσι δυσκολεύομαι», παρατηρεί σχετικά, ενώ εξομολογείται πως οι άλλοι του «εαυτοί» τον ακολουθούν ακόμη και τη νύχτα. «Οι χαρακτήρες έρχονται στα όνειρά μου κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Ξεκίνησε με το “Αριστερό μου πόδι”, όπου η εμπειρία ήταν σχεδόν σωματική. Συνεχίστηκε και στο “Λίνκολν”, που ήταν ενδιαφέρον επειδή και εκείνος (σ.σ. ο Λίνκολν) ονειρευόταν συχνά. Μάλιστα, είχε δει στον ύπνο τον ίδιο του τον θάνατο».

«Εδειξε» Ολντμαν

O ρόλος του Λιούις στην ταινία του Αντερσον του προσέφερε, πέραν των άλλων, και την έκτη υποψηφιότητά του για Οσκαρ Α΄ ανδρικού ρόλου, με την πιθανότητα ενός οσκαρικού «καρέ» να αποτελεί ρεκόρ για οποιονδήποτε άνδρα ηθοποιό στη ιστορία του σινεμά. Εκείνος, πάντως, δεν φαίνεται να... σκάει ιδιαίτερα: «Το ευχαριστιέμαι να πηγαίνω από απονομή σε απονομή και να χειροκροτώ τον Γκάρι (σ.σ. εννοεί τον Γκάρι Ολντμαν, ο οποίος θεωρείται φαβορί για την ερμηνεία του ως Ουίνστον Τσώρτσιλ). Αν και δεν τον ξέρω καλά προσωπικά, μεγαλώσαμε σε κοντινά σπίτια, έχουμε κοινούς φίλους, ήμαστε και οι δύο “χούλιγκαν” τον ίδιο καιρό... Είναι εξαιρετικός ηθοποιός και έχει κάνει πολύ καλή δουλειά τόσα χρόνια. Δεν ανησυχώ καθόλου. Απλώς κάθομαι και το απολαμβάνω».

 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Σινεμά: Τελευταία Ενημέρωση

Η προβολή και παρουσίαση της ταινίας μικρού μήκους του Ανδρέα Σεϊτάνη θα γίνει το Σάββατο 2 Δεκεμβρίου
Kathimerini.com.cy
 |  ΣΙΝΕΜΑ