ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Μα σαν να κι εψήλωσε ο νους της κορούας

Είδαμε το Dark Vanilla Jungle από το ίδρυμα ARTos σε σκηνοθεσία Εβίτας Ιωάννου και ερμηνεία Έλενας Καλλινίκου

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Το κείμενο που κλήθηκε να υπηρετήσει η Έλενα Καλλινίκου στο «Dark Vanilla Jungle» ήταν κυνικό, τουλάχιστον. Η μεταφορά του στα κυπριακά μάλλον ήταν επιτυχημένη, μιας και η ωμότητα των πράξεων και των σκέψεων έσκαγαν συχνά σαν σκαμπίλι στον θεατή. Όταν έπεφτε στην αγκαλιά του άνδρα εκείνου. Οι γυναίκες οδηγούνται δεν οδηγούν, η ομορφιά είναι θάνατος, η ηλικία είναι δέλεαρ. Τι είναι τελικά η οικογένεια, πού πάει η αγάπη και ποια αγάπη είναι αληθινή; Η Άντρεα θα μπορούσε να είναι η κόρη, η αδελφή η φίλη του καθένα από μας, και η Έλενα χωρίς πολλά-πολλά μας το υπενθύμιζε όταν πήγαινε στο mall, στο ταχυφαγείο, στο πάρτι.


Η ιστορία του Philip Ridley αφηγήθηκε από τη διαταραγμένη άραγε Άντρεα στον κόσμο, καθήμενη σε ένα παγκάκι στο πάρκο, στο ψυχιατρείο ή στο στασίδι του νου της; Παρακολουθώντας την Άντρεα δεν καταλάβαινα από πού προέρχονται τα τραύματα, ποια είναι η αρχή τους, η γονική εγκατάλειψη, η παραπλάνηση, ο εκών άκων βιασμός; Μα όλα αυτά δεν προέρχονται από την έλλειψη αγάπης; Αυτή την αγάπη, αυτό το κενό η Έλενα Καλλινίκου το έδειχνε, χαμένη, σκοτεινή, ανέφελη...


Η Εβίτα Ιωάννου αντιλήφθηκε ότι η ηρωίδα που έπρεπε να διαχειριστεί εκινείτο σε μία μισγάγκεια που την οδηγούσαν σε πράξεις τραγικές, σε εικόνες που όζουν ιδρώτα και σπέρμα, οπότε οι παρεμβάσεις της θα έπρεπε να διοχετεύουν στο κοινό τη μυρωδιά τους, αλλά και τις δονήσεις του λεωφορείου, και το κατάφερε. Πότε στη μία όχθη πότε στην άλλη. Από το πικρό χιούμορ στη σκληρή πραγματικότητα, επάνω σε ένα βάθρο την τοποθέτησε και από εκεί την έβαλε να μας κουνάει το δάχτυλο, με τον τρόπο της η Άντρεα.


Τι ήθελε να μας πει η παράσταση; Να θίξει την πατριαρχική κοινωνία, που όσο κι αν νομίζουμε ότι ξεφύγαμε από το πρότυπο του άντρα προστάτη, η Άντρεα έφερνε στη δική μου ανάγνωση τουλάχιστον, τη σφίγγα ως άντρα που παρενοχλεί, που πονάει τον άλλο, και δη την κόρη του, τη γυναίκα του. Η παράσταση έδειχνε την ευάλωτη κοινωνία μας, την εγκλωβισμένη σε χίλια δυο πρότυπα, στο να γίνεις μάνα, στο να γίνεις αρεστή, και στο τέλος καταλήγεις θύμα, τραύμα η ίδια χαίνον που δεν αργεί να σε ρίξει στη ζούγκλα του ίδιου σου του νου.
Μία μεστή ερμηνεία από την Έλενα Καλλινίκου και μία προσεγμένη σκηνοθετική δουλειά από την Εβίτα Ιωάννου που δεν αποψίλωσε τη ζούγκλα της Άντρεας, ευτυχώς. Έβαλαν τον θεατή στο παραδίπλα παγκάκι, στον παραδίπλα θάλαμο, στο απέναντι μπαλκόνι να σκέφτεται και να τρομάζει από τη δική του ζούγκλα. Μία παράσταση που σε έκανε να αναρωτιέσαι αν το τσίμπημα της σφίγγας, το λιωμένο παγωτό, οι γάτες, ο πελεκάνος, το σάλιο, ο ιδρώτας, το σπέρμα, έφεραν το ψήλωμα του νου της Άντρεας.


Ίσως η Έλενα θα έπρεπε να είχε αλληλεπιδράσει λιγότερο με το κοινό, που μάλλον αντιμετώπιζε την Άντρεα άλλως πως, ίσως όπως μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας, λέω τώρα εγώ.

ΥΓ. Κάτι θα πρέπει να γίνει με τα κινητά, σε έναν μονόλογο, σκοτεινό φύσει και θέσει, φωτεινές οθόνες δεν νοούνται!

 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X