Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η «Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου (1956) ανήκει στις συνθέσεις της «Τέταρτης Διάστασης» και η Άνδρια Ευαγόρου αναμετράται με αυτό το κείμενο του Ρίτσου και το κάνει εν πλήρει συνειδήσει, θέλει να δοκιμαστεί, να δει τις δυσκολίες του και να τις αντιμετωπίσει επί του θεατρικού σανιδιού. Από την παράσταση αυτή η Άνδρια θέλει να αναδείξει ίσως τη μοναξιά του καθένα μας, που μπορεί να είναι γυναίκα ή άνδρας, σε νεαρή ηλικία ή και σε πιο προχωρημένη, που δεν παύει ποτέ να είναι άνθρωπος, που θέλει να ανασυσπειρωθεί για να βλέπει το σήμερα και το αύριο από μια άλλη οπτική, έχοντας ταυτόχρονα κοιτάξει και μέσα της και γύρω της.
–Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου σε αυτόν τον μονόλογο;
–Ζήτησα από μόνη μου αυτή την ευκαιρία για να δοκιμαστώ πρώτα εγώ απέναντι στον εαυτό μου και μετά απέναντι στους άλλους. Με αφορμή ένα θεατρικό κλίμα πολύ επιλεκτικό και προκατειλημμένο, πώς μπορούμε να ζητάμε προϋπηρεσία από ένα νέο παιδί χωρίς ποτέ να του έχουμε δώσει την ευκαιρία να την αποκτήσει;
–Πάντοτε ένας μονόλογος είναι μια πρόκληση, τι σε δυσκόλεψε περισσότερο;
–Πρώτα ο εαυτός μου, αφού θέατρο κάνουμε για να γίνουμε καλύτεροι και μετά το να αναμετρηθεί κάποιος με την ποίηση του Ρίτσου είναι από μόνο του μια τεράστια δυσκολία.
–Ποιο είναι το αποτύπωμα που θέλει να αφήσει η ερμηνεία σου στη Σονάτα;
–Προς το παρόν μετράμε τα αποτυπώματα που αφήνει πάνω μας η «Σονάτα», αν μ’ ένα τρόπο τη σημαδέψουμε και εμείς θα ήταν ευτύχημα. Όμως το να το ισχυριστώ θα ήταν μάλλον υπερφίαλο.
–Από τι θέλει να ξεφύγει τελικά η ηλικιωμένη γυναίκα, από τη θλίψη ή από το παρελθόν της;
–Ηλικιωμένη; Θέλει; Γυναίκα; Αν βάζαμε όνομα στον ρόλο... θα τη βαφτίζαμε «Μοναξιά».
–Ποιο πρόσωπο θα μπορούσε να είναι η γυναίκα της «Σονάτας»;
– Όλοι και όλες, όσους βλέπεις καθημερινά με σκυφτό κεφάλι στους δρόμους. Όλοι και όλες, όσοι κρύβουν το αυθεντικό πρόσωπό τους. Όλοι και όλες που επιθυμούν νοσταλγούν μα δεν τολμούν. Όλοι και όλες όσοι ντύθηκαν με ενοχές.
–Παραμορφωτικός φακός το φεγγάρι, κάνει τα λευκά μαλλιά χρυσά, αλλά και τις σκιές μεγαλύτερες, τελικά τι φοβόμαστε τη φθορά, τη μοναξιά ή κάτι άλλο;
–Αυτό που και τα δύο τα κάνει παρόντα. «Μήπως η απελπισία δεν είναι στο βάθος παρά μια άπω ελπίς; Οπόταν και η μοναξιά συμβαίνει να είναι η μόνη αξία που έχει τη δύναμη να την αποκαλύψει». Όπως λέει και ο Ελύτης.
–Τι μας εξομολογείται και ποιους αφορά η εξομολόγηση αυτή;
–Δεν είναι εξομολόγηση. Είναι κραυγή αυτού του ανθρώπου. Η εξομολόγηση έχει μια ιερότητα και η κραυγή αυτού του ανθρώπου είναι ιερή από μόνη της. Είδες; Αρχίσαμε να μιλάμε ήδη για τον Άνθρωπο. Ξεχνώντας αν είναι άντρας, γυναίκα ή παιδί. Γιατί αυτή η ιερή κραυγή είναι που κρύβεται στις σκιές – που ρώταγες πριν – πίσω απ’ τους τοίχους τους χοντρούς των σπιτιών, πίσω από τις κλειστές πόρτες.
–Τελικά η ηρωίδα επιλέγει να δει πολιτεία; Πώς το εκλαμβάνεις;
–Η ηρωίδα επανασυσπειρώνεται, μαζεύει τα κομμάτια της ακόμη μια νύχτα για να αναμετρηθεί με το μέσα - έξω της ξανά αύριο.
–Σου ζήτησε ο σκηνοθέτης να προσέξεις κάτι ιδιαίτερα;
–Ναι! Να μαζέψω τα κομμάτια μου. Να επανασυσπειρωθώ. Για να μπορέσω να αναμετρηθώ ξανά με το μέσα - έξω μου αύριο
Πληροφορίες:
«Η Σονάτα του Σεληνόφωτος», του Γιάννη Ρίτσου. Παίζει η Άνδρια Ευαγόρου σε σκηνοθεσία Παύλου Μπαλλίνη. Στον χώρο δίπλα από «Τα Καλά Καθούμενα», στην παλιά πόλη της Λευκωσίας. Μέρες Παραστάσεων: Δευτέρες, Πέμπτες και Παρασκευές, ώρα 8:30 μ.μ.
