ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Να καταλήξουμε σε κάποιον όχι σε κάτι

Το έργο «Η νύχτα της Ιγκουάνα» του Τ. Ουίλιαμς ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Κύπρο από τη Δεύτερη Σκηνή της ΕΘΑΛ

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Για πρώτη φορά στην Κύπρο ανεβαίνει το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Η νύχτα της Ιγκουάνα» από τη δεύτερη σκηνή της ΕΘΑΛ, σε σκηνοθεσία του Ανθούλλη Δημοσθένους. Το έργο αυτό είναι κατά κάποιο τρόπο το κύκνειο άσμα του σπουδαίου θεατρικού συγγραφέα, που κλείνει με αυτό μία σειρά από επιτυχίες. Στην «Κ» μίλησε για την παράσταση ο ηθοποιός Βαλάντης Φράγκου και είπε ότι το έργο μιλάει για την αποδοχή των επιθυμιών μας και γενικότερα του εαυτού μας, ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε, έστω με κάποιο τρόπο και ότι όποιος υποφέρει από την αμαρτία δεν σημαίνει ότι συγχωνεύεται με αυτήν. Σημειώνει, επίσης, ότι οι ήρωες της παράστασης είναι τόσο ολοκληρωμένοι που ο καθένας αναγνωρίζει κάτι από τον εαυτό του.


–Ένα κολασμένο τοπίο η «Νύχτα της Ιγκουάνα», εσείς ποιος δαίμονας της παράστασης είστε; Αν μιλάει για δαίμονες.
–Το σκηνικό περιβάλλον της παράστασης δεν μαρτυράει μία ρεαλιστική αντιμετώπιση του έργου, άρα μιλάμε για εσωτερικά τοπία, που ναι, είναι κολασμένα. Υποδηλώνεται μια αλληγορία μαρτυρίου σε ό,τι αφορά τον Λώρενς Σιάννον, τον ήρωα του έργου. Ο Λ.Σ. είναι δισυπόστατος: ενσαρκώνει την ίδια ώρα τον μάρτυρα που υποφέρει αλλά και το ερπετό που βρίσκεται μέσα του, που έχει την όψη απαίσιου εφιάλτη, ο οποίος βέβαια είναι αόρατος στα μάτια του θεατή.

–Αυτή η νύχτα φωτίζεται καθόλου σε αυτή την παράσταση;
–Η παρουσία της Χάννα Τζελκς αποκλειστικά και μόνο φωτίζει τη νύχτα αυτή. Η πνευματικότητα που φέρει αυτό το πρόσωπο πηγάζει από την τεράστια αποδοχή που έχει για τον άνθρωπο και κατ’ επέκταση για τον κόσμο. Οδηγεί τον Λ.Σ. να κατανοήσει μια διαφορετική όψη της ηθικής, ότι όποιος υποφέρει από την αμαρτία δεν σημαίνει ότι συγχωνεύεται με αυτήν.

–Τι κάνει τον κόσμο αυτού του έργου τόσο σκοτεινό, αλλά ταυτόχρονα μυστηριώδη, που εξάπτει τη φαντασία;
–Ο ρεαλισμός του κειμένου είναι σε τέτοιο βαθμό απροκάλυπτος και η ουσία των όσων λέγονται τόσο βαθιά, που πολύ γρήγορα βάζει κανείς σε διαδικασία λειτουργίας όλα τα αισθητηριακά όργανα για να μπορέσει να το αποκωδικοποιήσει. Και πάλι το αποτέλεσμα είναι αμφίβολο, γιατί το έργο μιλάει για έννοιες, για το καλό και το κακό, που ο άνθρωπος έχει, ούτως η άλλως, περιορισμένη δυνατότητα να συλλάβει τέτοιες έννοιες. Έτσι χρειάζεται όλα να έχουν μορφή, περίγραμμα, χαρακτηριστικά και μάλιστα οικεία.

–Δεν είναι σκληρός για τον άνθρωπο ο σισύφειος αγώνας; Ο Ουίλιαμς τον επιλέγει ωστόσο.
–Ναι, πραγματικά σκληρός. Ο Ουίλιαμς τον επιλέγει, αλλά είχε άλλη επιλογή;

–Είμαστε τελικά δέσμιοι των επιθυμιών μας, μπορούμε να απελευθερωθούμε από αυτές κάποτε; Οι ήρωες της παράστασης δεν το καταφέρνουν.
–Το έργο μιλάει για την αποδοχή των επιθυμιών μας και γενικότερα του εαυτού μας, ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε, έστω με κάποιο τρόπο. Σίγουρα μπορεί κανείς να απελευθερωθεί από αυτές, αλλά δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά σε ποιον κόσμο θα ανήκει μετά.

–Οι ήρωες του Τένεσι Ουίλιαμς μπορούν να είναι καταχωνιασμένες και ενδόμυχες σκέψεις του καθενός από εμάς.
–Μπορούν, ναι, να είναι καταχωνιασμένες, ενδόμυχες, έκδηλες, προβεβλημένες, αληθινές, ψεύτικες, ολόκληρες, μισές. Είναι τόσο ολοκληρωμένοι οι ήρωες που ο καθένας αναγνωρίζει κάτι από τον εαυτό του.

–Ένα έργο που έχει να κάνει έντονα με τη σεξουαλικότητα, αλλά ίσως και με την ελευθεριότητα;
–Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να περιοριστεί μόνο σε αυτές τις έννοιες ένα τέτοιο έργο. Οι ήρωες μιλούν για επιλογές και αποφάσεις ζωής και μάλιστα ειλημμένες. Τους παραλαμβάνουμε στην προσπάθειά τους να πιαστούν από κάτι ή κάποιον. Το ζήτημα της σεξουαλικότητας και της ελευθεριότητας είναι απλώς μια αφορμή για πραγματική ενδοσκόπηση, η οποία κοστίζει στους ήρωες πολύ πιο ακριβά από όσο θα περίμενε κανείς.

–Νομίζω ότι βρισκόμαστε μεταξύ ελεύθερης σεξουαλικής ταυτότητας αλλά ταυτόχρονα και καταπίεσής της, τι πιστεύετε;
–Θεωρώ ότι η κοινωνία είναι αυτή που επιβάλλει πάντα το οτιδήποτε ακόμα και την σεξουαλική ελευθερία. Υπ’ αυτή την έννοια σίγουρα υπάρχει καταπίεση. Τώρα αν κάποιος καταφέρει να κάνει όντως μια ελεύθερη επιλογή, έστω και της σεξουαλικής του ταυτότητας, τότε μιλάμε για επαναστατική πράξη.

–H τελευταία σας δουλειά, το «Άσμα Ασμάτων», με αυτό του Ουίλιαμς στέκονται στα άκρα του πόθου και της αγάπης; Αγάπη, λαγνεία, επιθυμία, θάνατος, έννοιες που πραγματεύονται και τα δύο αυτά κείμενα.
–Αν θέλουμε να μιλήσουμε για ένα κοινό τους χαρακτηριστικό είναι η ανοιχτή πληγή που φέρουν οι ήρωες των δύο έργων, αποτέλεσμα του έρωτα και της επιθυμίας, και η μεγάλη εσωτερική τους ένταση που συντονίζεται και συμβαδίζει με το εξωτερικό τοπίο και τις καιρικές συνθήκες που αναφέρονται στα δύο, κατά τα άλλα, πολύ διαφορετικά κείμενα.

–Ποιο νομίζετε ότι είναι αυτό που επιθυμεί να θίξει ο συγγραφέας μέσα από το «Νύχτα της Ιγκουάνα»;
–Θα απαντήσω με μια φράση που ακούγεται στο έργο: Η κατάληξη όλων μας είναι σε κάτι ή σε κάποιον. Και όποιος καταλήγει σε κάποιον και όχι σε κάτι είναι τυχερός, αφάνταστα τυχερός.

Πληροφορίες: «Η Νύχτα της Ιγκουάνα» του Τένεσι Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Ανθούλλη Δημοσθένους. Τεχνοχώρος της ΕΘΑΛ, μέχρι 18 Μαρτίου, www.ethal.com.cy.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X