Του Απόστολου Κουρουπάκη
Οι νέες τεχνολογίες και οι ευκαιρίες που προσφέρουν, όπως και η βοήθειά του, αλλά και η ψηφιακή κοινωνικοποίηση είναι πια μέρος της ζωής του καθένα, ίσως περισσότερο στις νεότερες ηλικίες, στις οποίες δεν υπάρχει η έννοια της αναλογικής τεχνολογίας. Δυστυχώς, στις εφηβικές ηλικίες αυτή η διαχείριση αποδεικνύεται να είναι μην είναι επαρκής. Οι αιτίες γι’ αυτό πολλές, αλλά μία βασική είναι η έλλειψη κατάλληλης εκπαίδευσης των εφήβων και η ευαισθητοποίησής τους σε παράπλευρα θέματα, που όμως γίνονται κύρια πηγή προβλημάτων και δυσλειτουργιών. Ποιος πρέπει να εκπαιδεύσει τους νέους; Η Πολιτεία, οι γονείς, οργανωμένοι φορείς, αλλά ποιος μπορεί να το κάνει χωρίς διδακτισμό και υψηλή φιλοσοφία; Κατά την άποψή μου ο πολιτισμός. Νέοι με σεβασμό προς το διαφορετικό, τον άλλο, δημιουργούν πολιτισμό, που όσο τον καλλιεργείς, ανθεί και φέρει κι άλλο. Κάτι τέτοιο προσπαθεί να κάνει και η θεατρική ομάδα Intra Portas, του εφηβικού θεάτρου «Βαλίτσα» οι οποίοι δύο χρόνια, αυτή είναι η τρίτη τους, ασχολούνται με το εφηβικό θέατρο, και έχουν μπει στα σχολεία της Κύπρου, με θεατρικές παραστάσεις κοινωνικού προβληματισμού.
Την περασμένη Δευτέρα (22/10) οι Intra Portas έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση σε λύκειο της επαρχίας Λεμεσού, όπου παρουσίασαν το έργο «#Το δωμάτιο του Γιώργου» σε πανελλήνια πρώτη σε σκηνοθεσία της Ελένη Αναστασίου. Το κείμενο είναι του Τάσου Αγγελόπουλου, δασκάλου θεατρικής αγωγής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, σκηνοθέτη και παίζουν οι ηθοποιοί Νάγια Τ. Καρακώστα και Αντρέας Κουτσόφτας και αφορά το cyberbullyling. Ξεκινήσαμε την κουβέντα μας μιλώντας για την επίσημη πρώτη τους με την Ελένη να λέει, γεμάτη ευχαρίστηση ότι οι πρώτες αντιδράσεις ήταν πολύ ενθαρρυντικές, «αν και είχαμε τη θετική εμπειρία από τις προηγούμενες δύο χρονιές, κάθε φορά αγωνιούμε για το πώς θα μας δεχθούν οι μαθητές, αλλά και φέτος ξεκινήσαμε πολύ όμορφα». Ο Αντρέας τόνισε ότι αυτό φάνηκε από τις αντιδράσεις των παιδιών, κατά τη διάρκεια της παράστασης, αλλά και μετά από την 20λεπτη συζήτηση που ακολούθησε. «Η παράσταση, στο μέσον της περίπου», λέει ο Ανδρέας «σταματάει, τότε ηθοποιοί και μαθητές παίζουν ένα παιχνίδι σχετικό με την ιστορία που μόλις είδαν» με την Ελένη να προσθέτει «ένα διαδραστικό παιχνίδι, που για πρώτη φορά εφαρμόζουμε φέτος και φαίνεται ότι λειτούργησε». Η επιλογή αυτής της θεματικής δεν χρειάζεται νομίζω περαιτέρω αιτιολόγηση, «ζητήσαμε από τον Τάσο να μας γράψει για το cyberbullyling, ένα κείμενο αποκλειστικά για εμάς», μου λέει η Ελένη, με τον Ανδρέα να παρεμβαίνει λέγοντας, θέλοντας να τονίσει τη σημασία της ανάδειξης του καρκινώματος που λέγεται cyberbullyling: «Μα είναι κάτι επίκαιρο, και δεν υπάρχει επαρκής ενημέρωση και πληροφόρηση για ένα σοβαρό ζήτημα όπως αυτό», και προσθέτει «μπορεί να σοκάρει αυτό το ζήτημα», και η Ελένη προσθέτει: «οι στατιστικές δείχνουν ότι στις ηλικίες 12 με 16 υπάρχουν τα περισσότερα κρούσματα διαδικτυακού εκφοβισμού, θύματα και θύτες. Η επιλογή του θέματος έγινε επίσης συζητώντας με καθηγητές κατά την περσινή παράσταση, όταν τους ρωτήσαμε τι θα τους ενδιέφερε να παρουσιάσουμε κα να θίξουμε με το θέατρό μας. Σχεδόν όλοι μάς έδειξαν το cyberbullyling».
Όλο θέρμη η Ελένη και ο Ανδρέας μου περιγράφουν τη θερμή υποδοχή από τα παιδιά: «Ξέρεις, είναι παρεξηγημένο το σχολικό κοινό», μου λέει ο Ανδρέας, «εμείς είδαμε μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Τα παιδιά ήταν εκεί, μαζί μας», με την Ελένη να προσθέτει: «πολλές φορές, όταν μπαίνουμε σε μία τάξη, παρατηρούμε κάποια παιδιά, που μάλλον δεν ενδιαφέρονται για ό,τι κάνουμε. Ε, αυτά είναι και τα παιδιά που θα συμμετάσχουν και περισσότερο. Ίσως γιατί νιώθουν ελεύθερα να εκφραστούν, να πουν τη δική τους εκδοχή πέρα από τα μαθήματα, επειδή ίσως τους αφορά το θέμα που παρουσιάζουμε». Είναι εμφανές ότι όσο κουβεντιάζω με την Ελένη και τον Ανδρέα καταλαβαίνω τη σημασία σε αυτό που κάνουν: «Τα παιδιά που πολλές φορές δεν συμμετέχουν στις συζητήσεις στο μάθημα, στο δικό μας θεατρικό πλαίσιο συμμετέχουν και μάλιστα πολύ ενεργά».
Η συζήτησή μας προχώρησε πάρα πολύ και σε κάθε τους λέξη οι συντελεστές της παράστασης έδειχναν πόσο χαίρονται γι’ αυτό που κάνουν και εγώ αντιλαμβανόμουν τη σημασία του εφηβικού θεάτρου intra portas. Η Ελένη και ο Αντρέας φτιάχνουν τους αυριανούς θεατές, όπως μου είπαν, αλλά και τους ενεργούς πολίτες του αύριο.
ΒΟΧ
Εφηβικό θέατρο
Η θεατρική ομάδα «intra portas» δραστηριοποιείται στο χώρο του εφηβικού θέατρου βαλίτσα τα τελευταία δύο χρόνια και έχει καταφέρει να σημειώσει μια τομή σε αυτό το είδος θεάτρου στην Κύπρο, ταξιδεύοντας με τις παραστάσεις της σε σχολεία σε όλη την Κύπρο. Την πρώτη παραγωγή της ομάδας, «Η ιστορία του Βίκτωρα και της Μαρίας» με θέμα τον σχολικό εκφοβισμό παρακολούθησαν πάνω από 7.000 μαθητές σε όλο το νησί, ενώ η ομάδα προσκλήθηκε και πολλά ευρωπαϊκά προγράμματα με μαθητές/ εκπαιδευτικούς/ εμψυχωτές από διάφορες χώρες που ασχολούνται με το θέατρο στην εκπαίδευση και τον σχολικό εκφοβισμό.
Πληροφορίες: «#Το δωμάτιο του Γιώργου». Διάρκεια 25 λεπτά παράσταση και 20 λεπτά συζήτηση με τα παιδιά. Κείμενο Τάσος Αγγελόπουλος, σκηνοθεσία Ελένη Αναστασίου. Ηθοποιοί Νάγια Τ. Καρακώστα, Αντρέας Κουτσόφτας. F/b: Θέατρο Βαλίτσα "Intra Portas".
Έντυπη
