ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Το όνομά μου είναι Φρίντα και είμαι ζωγράφος

Ένας κρυστάλλινος καμβάς η παράσταση Frida Κι Άλλο από το Fly Theatre

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Η ζωή της Φρίντα Κάλο είναι λίγο-πολύ γνωστή στους περισσότερους. Πολυτάραχος βίος, γεμάτος εκπλήξεις, δυσάρεστες ως επί το πλείστον. Ωστόσο, η Φρίντα αυτές τις περιπέτειες, αλλά και τον αφόρητο πόνο που της δημιουργούσαν, ψυχικό και σωματικό, κατάφερνε και το μετουσίωνε σε χρώμα, σε σχήμα. Ζωγράφιζε και έβγαινε, έστω και για λίγο από τα δεσμά της, από τον εύθραυστο εαυτό της που ήξερε όμως πώς να τον προστατεύει. Αυτή τη ζωή η ομάδα του Fly Theatre, η Κατερίνα Δαμβόγλου και ο Robin Beer, έφερε επί σκηνής με την παράσταση Frida κι Άλλο που ανεβαίνει αυτές τις μέρες στη Λευκωσία. Η Κατερίνα και η Μιράντα Βατικιώτη διασκεύασαν κείμενα που αφορούν τη διάσημη μεξικανή ζωγράφο και η Κατερίνα Δαμβόγλου και μέσω αυτών μας σύστησαν τη ζωγράφο.

Η Κατερίνα Δαμβόγλου πέρυσι είχε υποδυθεί τη γήινη και ίσως τη γυναίκα της διπλανής πόρτας, την Αγγελική από τα Βουρλά, με χίλια πάθια και ζωή για να γραφτούν δεκάδες κείμενα, αλλά, φευ, άγνωστη, χωρίς κανέναν Ντιέγκο στο πλευρό της, χωρίς να είναι αντιδραστική φανερά, μα γυναίκα σύμβολο κι αυτή. Φέτος το Fly Theatre αποφάσισε να παρουσιάσει τη Φρίντα Κάλο, την πασίγνωστη γυναίκα-σύμβολο του αντικομφορμισμού, της γυναίκας που σύναψε σχέση με τον Τρότσκι, που έκανε εκείνο και το άλλο. Και από δίπλα της ο Robin Beer, που είναι εκείνος, ο άλλος, οι άλλοι, η ίδια η Φρίντα.

Η Κατερίνα Δαμβόγλου μάς ζήτησε να καθίσουμε απέναντί της και να την ακολουθήσουμε στα ταξίδια της ζωής της, όσα έζησε με τον σύζυγό της, τον μεξικανό ζωγράφο Ντιέγκο Ριβέρα, την τραγική βόλτα με το τραμ, τις αποτυχίες της και να δούμε τη ζωγράφο Φρίντα Κάλο και κυρίως αυτά που έκανε με συντροφιά τα χρώματά που έστω και για μια στιγμή αν λύγισε, τίποτε δεν κατάφερε να την ορίσει. Και τα κατάφεραν απόλυτα η Κατερίνα και ο Robin. Ένας ελβετικός θεατρικός μηχανισμός ό,τι είδαμε επί σκηνής, ταχύτητα και απόλυτος συγχρονισμός των συντελεστών που σε καταπλήσσει, δεν σε αφήνει στιγμή χωρίς χρώμα, κίνηση και λόγο.

Νομίζω ότι η Κατερίνα και ο Robin πέτυχαν τον σκοπό τους, κατάφεραν να φέρουν ενώπιόν μας τη Φρίντα και όλο της τον περίγυρο. Να ζήσουμε τη ζωή της και τις περιπέτειές της. Ο Robin Beer, ο οποίος ήταν ο Ντιέγκο, ήταν ο πατέρας της, ήταν το τραμ και όλη η ζωή της, ήταν η κινητήριος δύναμη της και ο πόνος της, και όλα αυτά ωσεί παρών κατάφερε να τη συνοδέψει χωρίς στιγμή να χαθούν. Τα χέρια του τη συντρόφευαν, και από αυτά πιανόταν για να πετάξει, σε αυτόν απευθυνόταν για να ζωγραφίσει, αυτός της έφερνε κοντά τον Ντιέγκο για να του μιλήσει. Οι φιγούρες και οι μαρκαδόροι του Robin, η δεξιοτεχνία χειρισμού του υπολογιστή και των προβολέων ωθούσαν την Κατερίνα να εξηγήσει περισσότερα, να μιλήσει, χωρίς τον κόσμο του Robin η Φρίντα δεν θα υπήρχε, αλλά και ο κόσμος του Robin θα ήταν άδειος χωρίς τη Φρίντα. Άρα η σύμπραξη των δύο μερών είναι απαραίτητη, είναι εκ των ων ουκ άνευ.

 

Η Φρίντα δεν κάνει μονόλογο, δεν διηγείται τα πάθια της, τις χαρές της και την κακοτυχία της. Τα συζητάει, με τον πατέρα της, με τους εραστές της, με τον κόσμο στο τραμ, με το κοινό. Αυτή η συνομιλία είναι που κάνει τη διαφορά στην παράσταση, η Κατερίνα μιλάει πάνω στα «λόγια» του Robin, και πολλές φορές τη διακόπτουν και καθορίζουν την ατζέντα της Φρίντα. Γίνεται σαφές, λοιπόν, ότι δεν πρόκειται για μονόλογο, αλλά ούτε και για παράσταση τεχνικής δεξιοτεχνίας, είναι ένα θεατρικό όλον και ως τέτοιο πρέπει να εκλαμβάνεται. Οι Fly Theatre σύστησαν στο κοινό τη Φρίντα, από το πρίσμα της καλλιτεχνικής της δουλειάς, θέατρο εντός ζωγραφικής, αλλά και πολυμεσικό θέατρο. Μία δουλειά που σίγουρα ξεχωρίζει. Αν είχα κάποια ένσταση θα ήταν η διάρκεια, ίσως θα έπρεπε να ήταν ελάχιστα πιο σύντομη, ώστε ο θεατής να μπορέσει να διυλίσει πιο άνετα τις πληροφορίες και να αφομοιώσει πιο απαλά τα χρώματα και τα σχήματα της παράστασης . Όπως και να ’χει παρακολουθώντας το Frida Κι Άλλο, αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει θεατρική πράξη, μεράκι καλλιτεχνικό και πώς η τεχνολογική πρόοδος μπορεί να ενισχύσει τη δραματουργική δουλειά, χωρίς να την υποσκάπτει.

Υγ. Δεν ξέρω αν η Ερμίνα Αποστολάκη είχε πρόσβαση στην γκαρνταρόμπα της μεξικανής ζωγράφου, πάντως η Κατερίνα Δαμβόγλου ντύθηκε με ρούχα που η Ερμίνα δανείστηκε για μερικές μέρες από τη ζωγράφο.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X