Δεν ξέρω αν πολλοί από τους φίλους και συναγωνιστές μου θα συμφωνήσουν με τις απόψεις μου, αλλά θεωρώ ότι, εκεί και όπου χρειάζεται, οφείλουμε να εκφραστούμε έστω κι αν θα είμαστε η παραφωνία στο σκηνικό των ημερών…
Αφορμή για τα πιο πάνω αποτελεί η επόμενη μέρα των Προεδρικών Εκλογών. Εκλογές που έφεραν, δικαίως, τον Νίκο Αναστασιάδη στην ηγεσία της πατρίδας μας. Ένας πολιτικός που δικαιώθηκε για την εμμονή, το πείσμα, την πολιτική του επάρκεια και το δυναμικό του χαρακτήρα. Είναι αυτά τα χαρακτηριστικά που αναγνώρισε ο Κύπριος πολίτης και έδωσε στον Νίκο Αναστασιάδη τα ηνία του τόπου μας για να καταφέρει να επαναφέρει την ελπίδα και την προοπτική στον τόπο μας μετά τη χαμένη πενταετία του ανεπαρκέστατου απερχόμενου Προέδρου.
Οι αμέσως επόμενες ώρες από την εκλογή του Νίκου Αναστασιάδη, σκόρπισε πραγματικά χαμόγελα. Η αρχηγική του εμφάνιση το βράδυ των εκλογών, οι διαρκείς κινήσεις του για άμεση στελέχωση των νευραλγικών Υπουργείων και η αμεσότητα των πράξεων του, ήταν αρκετές για να ανεβάσουν ακόμα περισσότερο την απήχησή του ακόμα και στα πέραν του Δημοκρατικού Συναγερμού πλαίσια.
Τα συγχαρητήρια έφθαναν από παντού. Τα μηνύματα απόλυτα θετικά. Πλην, όμως, κάτι άλλαξε με την ανακοίνωση της σύνθεσης του νέου Υπουργικού Συμβουλίου. Εκεί που περιμέναμε το κάτι διαφορετικό ως συνέχεια της πολιτικής κουλτούρας του Νίκου Αναστασιάδη, είδαμε μια έντονη «μυρωδιά» συνδιαλλαγής που μπάζει από παντού. Και εξηγούμαι.
(α Έγινε προσπάθεια να μεταπειστεί ο αγαπητός Τάσος Μητσόπουλος για να μη διεκδικήσει την Προεδρία του Δημοκρατικού Συναγερμού.
(β) Θέση στην Κυβέρνηση καταλαμβάνουν πολιτικοί που έκλεισαν τον κύκλο τους και είχαν αυτό-απομακρυνθεί από την ενεργό πολιτική.
Όλα αυτά έφεραν την απογοήτευση και τον προβληματισμό, ακόμα και ανάμεσα σε ψηφοφόρους του Νίκου Αναστασιάδη. Η πρώτη χαρά και η αισιοδοξία της αλλαγής, κάπου χάθηκε. Πλέον, όλοι διαβλέπουν μια προσπάθεια δημιουργίας τετελεσμένων στην ηγετική πυραμίδα του Δημοκρατικού Συναγερμού μέσω της εμπέδωσης της κυριαρχίας της υφιστάμενης κατάστασης πραγμάτων. Και αυτή η εμπέδωση έγινε, όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι, και μέσα από την παραχώρηση συγκεκριμένων Υπουργικών θώκων σε όσους κατά την άποψή τους μπορούσαν να απειλήσουν αυτή την πρωτοκαθεδρία.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είχαμε και το τραγελαφικό της εκπροσώπησης του μεγαλύτερου και πιο σοβαρού κόμματος της Κύπρου στην Ευρωβουλή από τον… κ. Πιτσιλλίδη. Ναι, ο κ. Πιτσιλλίδης θα μας εκπροσωπεί, πλέον, στην Ευρωβουλή και θα αναλαμβάνει εκ μέρους μας, την υπεράσπιση της Κύπρου στο Ευρωκοινοβούλιο. Θα το δούμε και αυτό…
Γιατί γράφονται τα πιο πάνω; Στη δική μου αντίληψη, χρειάζεται να αλλάξει κάτι. Να δώσουμε μια νέα προοπτική και στο ίδιο μας το κόμμα. Να αμφισβητήσουμε τη ροή των πραγμάτων, να επιδιώξουμε μια αλλαγή που θα μας επιτρέψει το ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα προς ολόκληρη την κοινωνία, τις παραγωγικές μεσαίες τάξεις και τους νέους μας. Αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσα από την υφιστάμενη κατάσταση που «προαλείφεται» ως η φυσική διάδοχη. Χρειάζεται νέα πνοή. Ένα νέο κάλεσμα ευθύνης, ένα συναγωνιστικό προσκλητήριο προς όλους όσοι σκέφτονται το ίδιο. Να διευρύνουμε τους ορίζοντες της παράταξης και να δώσουμε, μαζί με τον Νίκο Αναστασιάδη, μια πραγματική προοπτική ευρύτερα στον τόπο και το λαό. Ας μην κάνουμε το λάθος να σμικρύνουμε αυτή την ελπίδα.
* Ο Αντώνης Τινής είναι Εκπαιδευτικός – Μέλος Ανωτάτου Συμβουλίου ΔΗΣΥ
