ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

«Πάνω σε μία τραμπάλα, ισορροπούμε τα πάντα»

Κρίστη Παπαδοπούλου και Αστέρης Πελτέκης μιλάνε για την παράσταση «Επικίνδυνο παιχνίδι»

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Είναι όμορφο να αντιμετωπίζει κάποιος το θέατρο σαν ένα παιχνίδι, σαν μία αναπαράσταση της ζωής και να μπορεί να έχει ρουφήξει το μεδούλι των μηνυμάτων της θεατρικής πράξης. Κάτι τέτοιο είδα στην έκφραση των συντελεστών της παράστασης «Επικίνδυνο παιχνίδι» του William Gibson, που ανεβάζει η Άνω Θρώσκω Productions στο Μουσείο Τεχνών Ζαμπέλα. Συναντήθηκα, λοιπόν, με την Κρίστη Παπαδοπούλου και τον Αστέρη Πελτέκη για να μιλήσουμε για το έργο, που αν και γράφτηκε το 1958, παραμένει ακόμη και σήμερα επίκαιρο.

Η συζήτηση απέκτησε ενδιαφέρον από την αρχή, μιας και οι συνομιλητές μου κατά κάποιο τρόπο έμοιαζαν να έχουν φέρει μαζί τους τον αχό της τρικυμιώδους σχέσης του ζευγαριού που υποδύονται, αλλά και την τρυφερότητα της συνδιαλλαγής του ζευγαριού.

Η κουβέντα μας ξεκίνησε με την Κρίστη να μου λέει ότι το έργο που ανεβάζουν είναι διασκευή του «Two for the seesaw», θέλοντας να το φέρουν στα μέτρα του σήμερα. Αμέσως, ο σκηνοθέτης της παράστασης, και ένας από τους δύο ηθοποιούς, συμπλήρωσε ότι προσπάθησαν να φέρουν το κείμενο στα μέτρα του σήμερα, θίγοντας την έλλειψη επικοινωνίας, τη μοναξιά και το ξεγέλασμα από την ψηφιακή τεχνολογία, που δεν προσφέρει αυτή τη ζώσα επικοινωνία, παρά μία εικονική πραγματικότητα.
Άραγε ο σκηνοθέτης που θέλει να διασκευάσει ένα έργο πώς λειτουργεί, σκέφτηκα, πώς θα φέρει τα ζητήματα των περασμένων δεκαετιών, όσο κι αν ομοιάζουν με τα σημερινά, στα δεδομένα της εποχής μας, έτσι αμέσως ρώτησα, «Αστέρη, πώς σε επηρέασε η πρώτη διασκευή», και πραγματικά η απάντηση με ξάφνιασε, δεν ξέρω γιατί, αλλά με ξάφνιασε, «Δεν την έχω δει καθόλου εδώ και τρία χρόνια, δεν θέλω να τη θυμάμαι, γιατί θα με οδηγήσει κάπου, και δεν το θέλω αυτό», μου απάντησε, «θέλω να είναι κάτι που ξεκινάει από την αρχή, μία νέα, φρέσκια ματιά, και όσο γίνεται ρηξικέλευθη, φυσικά, χωρίς να πειράξουμε τον πυρήνα του έργου». Πόσο εύκολο είναι να κάνει κάποιος μία τέτοια διασκευή, είναι σαν να θέλεις να ανακαινίσεις ένα κτήριο, χωρίς να πειράξεις τις προσόψεις, έτσι το φαντάζομαι, «φυσικά και υπάρχουν δυσκολίες, πάρα πολλές δυσκολίες, ωστόσο, προσπαθούμε να τις λύσουμε». Η Κρίστη προσθέτει ότι μία από τις δυσκολίες είναι η προσαρμογή του λόγου, «είναι διαφορετικό να μιλάει κάποιος στο τηλέφωνο, και αλλιώς να βλέπεις τον συνομιλητή σου skype», ο Αστέρης πρόσθεσε ότι μία ακόμη δυσκολία ήταν η αφαίρεση από το έργο στοιχείων περασμένων εποχών, που πια δεν έχουν αντίκρισμα στην εποχή μας, τονίζοντας επίσης ότι ενσωμάτωσαν σκηνές που δεν υπάρχουν στο έργο, αλλά τις αφηγούνται ότι έγιναν πριν ή ενδιάμεσα. Πολλές οι δυσκολίες, πρόκληση όμως για τους συντελεστές, αφού καλούνται να τις λύσουν, συζητώντας και παράγοντας θεατρικό διάλογο. Πάνω σε μία τραμπάλα αναζητούμε την ισορροπία των πάντων, όπως και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας.

Θέατρο μέσα στο θέατρο

Μία όμορφη προσθήκη στο έργο είναι το θέατρο μέσα στο θέατρο, μου είπε η Κρίστη, που ουσιαστικά εγκιβωτίζει και κατά κάποιο προοικονομεί τα γεγονότα, «οι δύο πρωταγωνιστές στο έργο πηγαίνουν να δουν θέατρο, αυτούς τους ‘‘εμβόλιμους’’ ηθοποιούς του έργου θα τους δείτε ζωντανά», νιώθω ότι το έργο στα χέρια του Αστέριου Πελτέκη είναι μία εύπλαστη ζύμη, περιορίζοντας, ωστόσο, τους πειραματισμούς, «Δεν παίρνω τον Αριστοφάνη να τον κάνω επιθεώρηση, έτσι αντιμετωπίζω το έργο, οι παρεμβάσεις γίνονται με πολύ μινιμαλιστικό τρόπο, προσπαθώ να μη χάσει τίποτε το κείμενο. Προσπαθώ να φωτίσω το κείμενο από άλλη γωνία». Ρώτησα την Κρίστη Παπαδοπούλου πώς αντιμετωπίζει αυτές τις σκηνοθετικές «ματιές», «Σίγουρα, δεν είναι εύκολο, ο Αστέρης είναι ηθοποιός αλλά και σκηνοθέτης, αυτή η εσωτερική ‘‘εναλλαγή’’ ρόλων με συγχύζει κάποτε, άλλωστε είναι η πρώτη φορά που δουλεύω σε έργο που ο ένας από το ντουέτο είναι και ηθοποιός και σκηνοθέτης». Σκέφτομαι, ως μη μυημένος στο θεατρικό παιχνίδι, ότι όλο αυτό θα είναι μαγικό, κοπιαστικό, και το βλέπω στα μάτια ενθουσιασμού της Κρίστης Παπαδοπούλου και στη σιγουριά του σκηνοθέτη Αστέρη Πελτέκη.

Η μοναξιά δύο ανθρώπων…

Οι σχέσεις και η μοναξιά των ανθρώπων είναι από τα βασικά συστατικά του έργου, η ψευδαίσθηση κοινωνικότητας που δημιουργούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι τομές της τεχνολογίας και η χρήση της από τον σύγχρονο άνθρωπο επίσης πραγματεύονται στην παράσταση. Η Κρίστη Παπαδοπούλου και ο Αστέρης Πελτέκης προσπαθούν να δείξουν στον θεατή πώς δύο άνθρωποι, με την πρώτη ματιά διαφορετικοί και ως μονάδες αδύναμοι, όταν σμίγουν αρχίζουν κάποτε να συμπλέουν και κάποτε να συγκρούονται, με το παιχνίδι να γίνεται επικίνδυνο. «Οι δύο ήρωες του έργου προσπαθούν να βρουν την αλήθεια, όσο δύσκολο και να είναι αυτό, και μέσα από την παρεμβολή του θεατρικού αποσπάσματος από τη Miss Julie, αυτό βγαίνει, βλέπουν την αλήθεια τους και προσπαθούν να την ομολογήσουν ο ένας στον άλλο», μου λέει ο Αστέρης. Η Κρίστη έκανε την παρατήρηση ότι όλα αυτά γίνονται σε ένα μουσείο, μία επιλογή συνειδητή, αφού ένα μουσείο φιλοξενεί την Τέχνη σε λήθη, οπότε και οι συντελεστές προσπαθούν να ζωντανέψουν τα έργα τέχνης, να τους δώσουν την αλήθεια που ίσως να έχουν «εν υπνώσει», έτσι και το έργο μας, μπορεί να έχει γραφτεί τη δεκαετία του 1950 με την τότε αλήθεια, αλλά βλέποντάς το σήμερα κουβαλάει τη σημερινή αλήθεια. Για το έργο να σημειώσουμε ότι δεν θα χρησιμοποιηθούν άλλα σκηνικά, πέρα από τα εκθέματα του μουσείου.

Η μία παρατήρηση έφερνε την άλλη, ο ένας λόγος οδηγούσε στον αντίλογο, οπότε και τα προς συζήτηση θέματα διευρύνθηκαν, ωστόσο εμείς έπρεπε να βάλουμε μία τελεία, και να αναζητήσουμε την αλήθεια μας στην παράσταση.

 

Η παράσταση «Επικίνδυνο παιχνίδι» από την Άνω Θρώσκω productions θα ανέβει στο Μουσείο Τεχνών Ζαμπέλα για δώδεκα μόνο παραστάσεις. Η σκηνοθεσία και η απόδοση είναι του Αστέρη Πελτέκη.
Πρωταγωνιστούν: Κρίστη Παπαδοπούλου και Αστέρης Πελτέκης.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Γενικά: Τελευταία Ενημέρωση

X