ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Το Olivewood που δεν γίναμε… ακόμα

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Με την άρση των βασικών περιοριστικών μέτρων πήρε μπροστά δειλά-δειλά και η μηχανή του πολιτισμού. Μένει ακόμα βέβαια να γίνουν πολλά και ώστε να φτάσουμε στα επίπεδα προ του Μαρτίου 2020, τουλάχιστον από την άποψη της κανονικότητας στη λειτουργία θεάτρων και χώρων παραστάσεων, μουσικών σκηνών, μουσείων, γκαλερί και ό,τι άλλο τέλος πάντων θεωρείται πολιτιστικός χώρος και ενέργεια.

Θα μου πείτε τώρα, και ίσως να έχετε δίκιο, θέλουμε να γυρίσουμε στην κανονικότητα της προ του Μαρτίου 2020 περιόδου; Ναι, μάλλον, θα ήταν η πρώτη μου απάντηση, αφού έτσι θα επανάρχιζε η ώσμωση ιδεών, θα βλέπαμε και θα ακούγαμε νέα πράγματα σε φυσιολογικούς ρυθμούς, θα επισκεπτόμασταν τις γκαλερί χωρίς το άγχος του μηνύματος, της μάσκας και ούτω κάθε εξής… όμως αυτό θα ήταν αρκετό; Θέλουμε απλώς να παρακολουθούμε παραστάσεις και να πηγαίνουμε σε φεστιβάλ; Ή επιθυμούμε να γινόμαστε θεατές εξελίξεων πολιτιστικών; Ξανασκεπτόμενος, λοιπόν, την απάντησή μου θα σας έλεγα πως όχι, προσωπικά δεν επιθυμώ να επιστρέψω στην κανονικότητα του Φεβρουαρίου του 2020, διότι αυτό θα σήμαινε ότι δεν πήραμε κανένα μάθημα από όσα συνέβησαν αυτά τα δύο σχεδόν χρόνια. Και για να είμαι ειλικρινής η Πολιτεία, αλλά και εμείς οι ίδιοι, οι πολίτες, δεν φαίνεται να έχουμε πάρει κανένα μάθημα. Το κράτος απλώς ανακοίνωνε κονδύλια και επιχορηγήσεις, τα οποία βέβαια είναι σημαντικά, ουδέν λόγος. Και, για να μην είμαι άδικος και το άδικο ουκ ευλογείται που έλεγε και μία καθηγήτριά μου, η παρούσα κυβέρνηση προχώρησε και στη δημιουργία του Υφυπουργείου Πολιτισμού, που τελικά θα δούμε τα ξέτελά του με τη νέα Βουλή, αφού η παλιά, δεν πρόλαβε να συζητήσει το σχετικό νομοσχέδιο που της κατατέθηκε. Άρα οι επόμενοι και οι επόμενες εκπρόσωποί μας θα έχουν τη χαρά να το κουβεντιάσουν και να το ψηφίσουν. Τώρα, εμείς οι πολίτες τι μάθαμε και πώς θα χειριστούμε την επόμενη μέρα της πανδημίας είναι άλλη συζήτηση.

Όπως και να ’χει, το Υφυπουργείο δεν πρόκειται ως διά μαγείας να λύσει όλα τα προβλήματα του πολιτισμού στη χώρα. Η κατοχύρωση του επαγγέλματος του καλλιτέχνη, οι χρηματοδοτήσεις του κυπριακού κινηματογράφου, η ανέγερση του νέου αρχαιολογικού μουσείου της Λευκωσίας για παράδειγμα είναι μόνο τρία από τα ζητήματα που ακόμα και μετά την ίδρυση του Υφυπουργείου φαίνεται ότι θα απασχολούν και άλλες υπηρεσίες και τμήματα του κυπριακού δημόσιου τομέα. Ελπίζω μόνο να μην τα μπλέξουμε περισσότερο τα πράγματα. Αλλά, ας πάρω ένα από τα παραπάνω ως παράδειγμα ότι δεν καταφέραμε θεσμικά να κάνουμε κάτι περισσότερο.

Η κινηματογραφική ανάπτυξη του τόπου δόθηκε στον Κυπριακό Οργανισμό Προώθησης Επενδύσεων για προσέλκυση ξένων ταινιών (CIPA), και σε ένα πρόγραμμα που καθόλου δεν ευνοούσε την εγχώρια παραγωγή και τους δικούς μας ανθρώπους του σινεμά, αλλά ούτε καν την Κύπρο ως χώρα υποδοχής ταινιών ξένων παραγωγών δεν κατάφερε να προσελκύσει, παρ’ εκτός από μια-δυο παραγωγές που στο τέλος να δείτε θα πληρώσουμε και από πάνω. Και φέρνω ειδικά το παράδειγμα του σινεμά, γιατί πιστεύω ότι τα χρήματα που δίνονται από την Πολιτεία είναι πάρα πολύ λίγα για να μπορεί να αναπτυχθεί αξιοπρόσεκτα η εγχώρια παραγωγή. Η χώρα είναι μικρή, οι δημιουργοί πολλοί και πολλές, και τα χρήματα λίγα, άρα θα πρέπει να βρεθεί ο κατάλληλος τρόπος ανάπτυξης του κινηματογράφου μας, να βρεθεί ένας τρόπος που θα λαμβάνει υπόψη του τις ιδιαιτερότητες ενός μικρού κράτους. Πώς θα έρχονται χρήματα, που θα μπορούν να επενδυθούν σε αυτόν τον καλλιτεχνικό τομέα; Ίσως αν το ίδιο το κράτος δημιουργούσε ένα δημόσιο φορέα προσέλκυσης ξένων παραγωγών, που μέρος των εσόδων του θα πήγαινε στις ντόπιες παραγωγές, ένας φορέας που θα μπορούσε να συνεργαστεί διακρατικά με αντίστοιχους φορείς της ευρύτερης περιοχής μας. Όσο τα κινηματογραφικά μας πράγματα τα αφήνουμε απλώς στα χέρια λογιστών ή chartered accountants και άλλων τεχνοκρατών και νομίζουμε πως θα γίνουμε ένα κάποιο είδος Wood, τότε πλανώμαστε όλοι πλάνην οικτρά. Υπενθυμίζω ότι το κονδύλιο της Συμβουλευτικής Επιτροπής Κινηματογράφου (ΣΕΚιν) καθορίστηκε στο ενάμισι εκατομμύριο το 2011 και παραμένει στο ίδιο επίπεδο έκτοτε. Από την άλλη στον CIPA για προσέλκυση ξένων ταινιών εγκρίθηκαν κάμποσα εκατομμύρια και ακόμα κινηματογραφικός παράδεισος δεν γίναμε!

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Απόστολος Κουρουπάκης: Τελευταία Ενημέρωση

X