Του Ανδρέα Ανδρέου
Μεταξύ καφέ και κουβέντας όλοι μας συζητάμε τα κακώς έχοντα τριγύρω μας ή τουλάχιστον συνήθως αυτό κάνουμε. Αυτή είναι η φύση μας. Τα καλώς έχοντα τα αγγίζουμε ακροθιγώς – είτε επειδή τα θεωρούμε σαν δεδομένα ή επειδή επισκιάζονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τα κακώς έχοντα.
Όλα αυτά τα «κακώς έχοντα» τα συνοψίζουμε συλλογικά κάτω από την ομπρέλα του «Συστήματος». Για όλα φταίει «Το Σύστημα». «Το Σύστημα» λοιπόν είναι κάτι σαν το μνήμα του Αγίου Νεοφύτου: χωράει απ’ όλα, όπως υπαγορεύει η γνωστή θυμοσοφία. Είναι άδικος αυτός ο χαρακτηρισμός;
Αν ρωτηθεί ο μέσος άνθρωπος που περνά από μπροστά σας, θα σας πει με χαρακτηριστική άνεση και χωρίς δισταγμό πως «όχι, ο χαρακτηρισμός δεν είναι καθόλου άδικος». Και πώς να μην απαντήσει με χαρακτηριστική άνεση εφόσον από τότε που είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του, βλέπει πως «Το Σύστημα» βραχυκυκλώνει τα πάντα, ορίζει τα πάντα, εξουσιάζει τα πάντα και θα κάνει τα πάντα για να περάσει αυτό που θέλει ανεξαρτήτως του τι νιώθει το λαϊκό αίσθημα.
«Το Σύστημα» είναι το συνονθύλευμα των διακριτών και αδιάκριτων εξουσιών, των κομματικών και συντεχνιακών ηγεσιών, των επιμέρους βασιλείων που έχουν εξουσία άνευ λογοδοσίας, του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου, των ΜΜΕ και φυσικά όλων εμάς. Εμείς, μπορώ να πω απερίφραστα, πως έχουμε τεράστιο μερίδιο ευθύνης επειδή ενώ μπορούμε με μια ανάσα να αλλάξουμε τα πάντα, γινόμαστε ατομικά μέρος αυτής της συμφωνικής ορχήστρας έστω και αν ο ρόλος μας είναι να κοιτάμε την πρίζα των μεγαφώνων. Ανούσιος ρόλος θα μου πείτε. Ναι αλλά σκεφτείτε τι θα γίνει αν αποφασίζαμε να τραβήξουμε την πρίζα…
«Το Σύστημα», λοιπόν, είναι αυτό που δημιούργησε και συντηρεί τις πελατειακές σχέσεις μεταξύ πολιτικού συστήματος και τραπεζικού συστήματος, που ανέδειξε και συντηρεί την εσαεί αριστεία των δημοσίων υπαλλήλων – όπου εφόσον είτε είμαι άριστος ή άχρηστος θα είμαι το ίδιο άριστος, άρα γιατί να ξεχωρίσω δουλεύοντας; Είναι αυτό που δεν αφήνει έργα να προχωρήσουν επειδή όλο και κάπου θα σκαλώσουν σε κάποια αναθεωρητική ή στα Δικαστήρια, είναι αυτό το οποίο έθεσε σοβαρές αμφιβολίες κατά πόσο απονέμεται δικαιοσύνη, είναι αυτό που ευθύνεται για καθυστερήσεις δεκαετιών στο να εφαρμοστεί ένα κουτσουρεμένο ΓεΣΥ και είναι αυτό που δημιούργησε και συντηρεί ένα σύστημα φυτωρίου αγράμματων και αμόρφωτων παιδιών και παραπαιδείας που συλλογικά τολμούμε να ονομάζουμε «Παιδεία». Αυτά για να αναφέρω επιδερμικά κάποια από τα στοιχεία του «Συστήματος».
Αλήθεια ποιος ο σχολιασμός σας των προχθεσινών αποτελεσμάτων των μαθητών της μέσης εκπαίδευσης; Κάποιοι τα χαρακτήρισαν «από απογοητευτικά έως τραγικά..». Είναι υπερβολικοί; Εγώ λέω πως είναι λίαν επιεικείς. Πού είναι οι καθηγητές να τα σχολιάσουν; Αυτοί δεν δίδασκαν; Αυτοί δεν βγήκαν μαζικά στους δρόμους όταν πήγαν να τους βάλουν μια επιπλέον ώρα διδασκαλίας στο «βαρυφορτωμένο» τους πρόγραμμα; Το Υπουργείο Παιδείας τι έχει να πει; Η δε αντιπολίτευση που τότε έβγαζε τη γλώσσα της περίπατο; Πού είναι όλοι αυτοί; Αλλά ξέχασα… δεν φταίνε όλοι αυτοί ∙ φταίει «Το Σύστημα»… αυτή η αόρατη δύναμη που περιλαμβάνει όλους τους άλλους εκτός από εμάς…
Δεν ξέρω, ίσως και να είναι αυτοσκοπός του «Συστήματος» να παράγει φυτά αντί ανθρώπους που να μπορούν να ανταγωνιστούν στο διεθνές περιβάλλον, που να έχουν κριτική σκέψη, που να μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα και με βαθύ συλλογισμό, άτομα που να θέλουν να λαμβάνουν πολιτισμικά ερεθίσματα. Επειδή αν στόχος είναι να τους στερεί όλα αυτά τότε το «Σύστημα» τα πάει περίφημα.
Το ερώτημα παραμένει και δεν το εκφράζω μόνο εγώ. Γιατί σπαταλούμε τον χρόνο μας να δημιουργήσουμε κάτι το νέο το οποίο ποτέ τελικά δεν κάνουμε ή το κάνουμε κουτσουρεμένα μετά παρέλευση δεκαετιών; Γιατί δεν βλέπουμε τι κάνουν άλλες κοινωνίες με απόλυτη ή μεγάλη επιτυχία και να το αντιγράψουμε;
Τα ψέματα κύριοι τελειώνουν. Οι συνεχείς πτώσεις της κοινωνίας είναι γεγονός. Όπως λέει και ο άγνωστος σοφός, «όταν το μπουρδέλο δεν πάει καλά, δεν αλλάζεις κουρτίνες…»
