Του Ανδρέα Ανδρέου
Πόσα και ποια παραδείγματα άραγε να παραθέσω για να αποδείξω πως στοιχεία όπως η απειθαρχία, η ψευτομαγκιά, η εγωπάθεια, η κουτοπονηριά κ.ά. είναι βαθειά ριζωμένα στο DNA μας; Αλήθεια πόσες φορές έτυχε στις πύλες των αεροδρομίων πριν από την επιβίβαση στο αεροπλάνο να μας ανακοινώσουν πως πρώτοι ξεκινάνε οι επιβάτες από την τάδε θέση μέχρι τη δείνα θέση; Πάντα. Ισχύει ή δεν ισχύει πως άτομα που είναι εκτός των σειρών που ανακοινώθηκαν προχωράνε μπροστά σαν να μη συμβαίνει τίποτα και επιβιβάζονται; Σίγουρα ισχύει. Γιατί το κάνουν;
Μα προφανώς επειδή το μόνο που σκέφτονται είναι το πώς αυτοί θα βολευτούν καλύτερα. Πρώτα σου λένε, εμείς θα πάμε και σιγά μη μας στρέψουν πίσω. Αν τους στρέψουν πίσω δυσανασχετούν. Αν τα καταφέρουν, μπαίνουν μέσα για να βολέψουν πρώτοι και καλύτεροι τις αποσκευές τους που σπανίως είναι και εντός των ορίων βάρους που τους επιβάλλεται και άσε τους άλλους να κουρεύονται. Ίσχυε ή δεν ίσχυε πως εντός των ορίων των βρετανικών βάσεων τηρούσαμε ευλαβικά τα όρια ταχύτητας και μόλις τα αφήναμε πίσω μας, ανοίγαμε τα γκάζια για να καλύψουμε τον «χαμένο» χρόνο της «υποδειγματικής» μας συμπεριφοράς, παρόλο που και εκτός αυτών ίσχυε το ίδιο όριο ταχύτητας; Φυσικά και ίσχυε. Πόσοι και πόσοι κληρωτοί στρατιώτες και έφεδροι έβρισκαν αφορμή με ψύλλου πήδημα να δηλώσουν άρρωστοι ή/ και ανίκανοι απλώς για να σκαπουλάρουν μιαν άσκηση ή ακόμη και ολόκληρη θητεία; Αμέτρητοι. Πόσοι και πόσοι εργάτες βρίσκουν τρόπους να μην είναι τόσο παραγωγικοί όσο θα έπρεπε να είναι εντός των ωρών εργασίας τους; Αμέτρητοι. Το ίδιο ισχύει για πολλούς υπαλλήλους του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα, με τις εκφάνσεις να κυμαίνονται από κατεβασμένα τηλέφωνα, σε παρατεταμένα διαλείμματα, σε αναίτιες άδειες ασθενείας (μην παν χαμένες) και λοιπά και λοιπά…
Μην αφήσω πίσω «διευθυντάδες» που πάνε στα γραφεία τους μετά τις δέκα επειδή δήθεν γυρίζουν και ελέγχουν γραφεία. Μην αρχίσω να ξύνω πιο βαθειά από την επιφάνεια κάθε τμήματος, κάθε υπηρεσίας και κάθε ρανίδας της καθημερινότητάς μας, επειδή παντού υπάρχει κάτι μικρό ή μεγάλο που ξεγελάει το σύστημα. Και επειδή το σύστημα στην τελική είμαστε εμείς, δεν είναι τυχαίο που τέτοιες συμπεριφορές το έφεραν σε σημείο σήψης. Το μόνο τυχαίο σε όλο αυτό είναι το γεγονός πως υπάρχουμε. Και έχουμε εσχάτως το απροσδιορίστων διαστάσεων πρόβλημα με τον κορωνοϊό. Όλος ο πλανήτης λαμβάνει δραστικά μέτρα, όπως δραστικά μέτρα έλαβε και η δική μας κυβέρνηση. Μέσα σε όλο αυτό, όπου το διακύβευμα για τον άνθρωπο είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου και όπου στο οικονομικό κομμάτι όλοι –μηδενός εξαιρουμένου– βαδίζουμε σε αχαρτογράφητα νερά, ζώντας την κάθε μέρα από μόνη της, το μόνο που μας ζητήθηκε είναι να περιοριστούμε στο σπίτι, τόσο για τη δική μας υγεία όσο και γι’ αυτήν των άλλων. Ο περιορισμός σημαίνει πως μένουμε σπίτι, εκτός αν υπάρχει κάποια πραγματική ανάγκη να πάμε από το σπίτι κάπου αλλού και να επιστρέψουμε όσο συντομότερα γίνεται, λαμβάνοντας πάντα αυστηρά μέτρα προφύλαξης. Αυτό το απλό, κάποιοι το θεώρησαν ψιλά γράμματα, ανοησίες και πως δεν τους αφορά. Και κατάκλεισαν πάρκα, λαϊκές αγορές, αποφάσισαν να πάνε να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα, πικνίκ στα λιβάδια και δεν συμμαζεύεται.
Τώρα θυμήθηκαν, τώρα τους ήρθε η όρεξη και δεν μπορούσαν να αντισταθούν. Στο μεταξύ τα κρούσματα να ακολουθούν την ίδια γεωμετρική άνοδο και στη χώρα μας, όπως σε άλλες χώρες, αγγίζοντας τα 100 μέσα σε μια βδομάδα. Έχουμε την πλειοψηφία του κόσμου –και ορθώς– να διαμαρτύρεται και να απαιτεί κλείσιμο των πάντων. Δεν ξέρω, ίσως αυτή τη στιγμή που διαβάζετε αυτό το άρθρο να έχει επιβληθεί και ολικό lockdown. Είναι όμως τόσο ριζική λύση όσο ακούεται; Υπό συνθήκες ενός πειθαρχημένου λαού και τα μέτρα προ του ολικού lockdown θα πετύχαιναν. Όταν όμως ανάμεσά μας υπάρχουν άτομα εκ φύσεως απειθάρχητα και ανόητα που πάντα προσπαθούν να ξεγελάσουν το σύστημα, κάτι τέτοιο θα πετύχει; Υπάρχει τρόπος να εφαρμοστεί με απόλυτη επιτυχία;
Είναι ένα γερό πρόστιμο ικανό να άρει την ανοησία; Αν και εγώ υποστήριξα lockdownαπό την προηγούμενη εβδομάδα και για περίοδο 3-4 βδομάδων, βλέποντας αυτές τις συμπεριφορές, δεν είμαι βέβαιος πως έχοντας τέτοιους ανόητους ανάμεσα μας, μπορούμε να βλέπουμε αυτό το μέτρο με αισιοδοξία. Θα φτάσουμε στο σημείο να σπαταλούμε σαν κράτος πόρους για αστυνόμευση αντί να τους διοχετεύουμε στον πόλεμο κατά του ιού, ο οποίος αναπτύσσεται ραγδαία. Αφήστε που το πλήγμα σε όλες τις επιχειρήσεις και άτομα θα είναι πολλαπλάσιο και δυσκολότερα αναπληρούμενο. Είναι κρίμα και τραγικό που ενώ όλη η προσοχή μας έπρεπε να είναι συγκεντρωμένη στο πώς θα εξασφαλίσουμε τη φυσική και οικονομική μας επιβίωση, να αναλώνεται στο πώς θα συμμαζέψουμε την ανοησία.
