Του Ανδρέα Ανδρέου
Η μεγαλύτερη μαγεία ενός ξενοδοχείου είναι η τοπιοτέχνηση του και ιδιαίτερα πως αυτή εκπέμπει την αύρα της τις βραδινές ώρες. Είναι δηλαδή η μαεστρία με την οποία συνδυάστηκαν οι συνθέσεις φυτών και δέντρων με τον φωτισμό, τα υδάτινα στοιχεία, αλλά και άλλα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά του όλου οικοδομήματος, έτσι ώστε να υπάρχει μια αβίαστη, ανεπιτήδευτη και πολλές φορές απέριττη σύζευξη δημιουργώντας εικόνες που σε κάνουν να θέλεις να είσαι μέρος τους – αν είναι δυνατόν για πάντα.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια η τοπιοτέχνηση σε ξενοδοχεία και resortστην Κύπρο έχει κάνει άλματα και τα αποτελέσματα είναι πραγματικά εντυπωσιακά. Κατ’ αναλογία, ένα σπίτι δεν μπορεί να θεωρηθεί ολοκληρωμένο, αν οι κήποι του δεν είναι δημιουργημένοι. Δεν υπάρχει περίπτωση, ούτε μία στο εκατομμύριο, όταν δύο σπίτια πανομοιότυπης αρχιτεκτονικής προσέγγισης προσφερθούν προς αγορά, με το ένα να έχει ένα άρτια σχεδιασμένο και περιποιημένο ώριμο κήπο και το άλλο όχι, να μην αποτελεί το πρώτο την προτιμητέα επιλογή έναντι του δεύτερου και μάλιστα με σοβαρή απόκλιση στην τιμή.
Ο ωραίος κήπος δίνει υπεραξία στο όλο οικοδόμημα. Αυτή η διαπίστωση δεν είναι νέα – τουλάχιστον από εμένα – αλλά κι εσείς που αυτές τις μέρες γυρίσατε την Κύπρο και είδατε από κοντά διάφορα ξενοδοχεία, τουριστικά καταλύματα, επαύλεις, διαμερίσματα, δημόσιους κήπους και πεζόδρομους, πιστεύω μπορείτε να συμφωνήσετε μαζί μου για την αξία της σύγχρονης προσέγγισης στην τοπιοτέχνηση του δομημένου και άλλου περιβάλλοντος, που μας φέρνει στα επίσημα σημεία εισόδου των ξένων στην χώρα μας. Ο περιβάλλων χώρος των σημείων εισόδου είναι πολύ σημαντικός καθώς αποτελεί την τρίτη επαφή του επισκέπτη με την χώρα μας και μέχρι αυτό το σημείο το σκορ είναι ήδη ισόπαλο μεταξύ της ωραίας και της αλγεινής εντύπωσης.
Ως κτιριακές εγκαταστάσεις, είτε αυτό είναι αεροδρόμιο, ή αίθουσα επιβατών στο λιμάνι ή μια μαρίνα, μπορώ να πω μετά σιγουριάς πως η χώρα μας δεν έχει να ζηλέψει πολλά έως και καθόλου από οποιανδήποτε άλλη χώρα. Μετά φυσικά έρχεται η ανατροπή στις θετικές εντυπώσεις του επισκέπτη όταν έρθει ενώπιον του συστήματος που για κάποιο ηλίθιο λόγο συντηρούμε, αυτό των ταξί. Το μόνο που μένει να κάνουν εκεί στην αναμονή των ταξί, είναι να έχουν φουκούδες για να ψήνουν σούβλες, λουκάνικα και παστουρμάδες. Συνεπώς το πιο κοντινό σημείο που μπορούμε να ελπίζουμε πως θα διαγράψει το τι βίωσαν στα ταξί σαν κάτι one-off που μπορεί να το έφερε και η μέρα, είναι το landscaping του περιβάλλοντος χώρου, ενδεχομένως και των αυτοκινητοδρόμων που θα ακολουθήσουν προς τον προορισμό τους. Είναι η εικόνα που τους βοηθά να κτίζουν θετικές προσδοκίες.
Ομολογουμένως, το καλύτερο παράδειγμα έχει να επιδείξει η είσοδος του Αεροδρομίου Λάρνακας στην περίμετρο και πέριξ του ανισόπεδου κόμβου. Εκεί φαίνεται να δόθηκε σημασία στον εξωραϊσμό και την τοπιοτέχνηση η οποία είναι και συνεχής. Δηλαδή βλέπεις πως τυγχάνει συχνής περιοδικής συντήρησης και το αποτέλεσμα μιλάει από μόνο του. Μακάρι να δινόταν και η ίδια σημασία στις νησίδες και στις πλευρές του αυτοκινητόδρομου αλλά εκεί τα πράγματα αφήνονται σε κάπως πιο τυχαία βάση. Φέτος για παράδειγμα, έτυχαν έγκαιρης περιποίησης, πλην όμως δεν είχαμε τουρίστες. Πέρυσι που είχαμε τους περισσότερους τουρίστες στην ιστορία μας, έπρεπε να τους κράζαμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να συγκινηθούν και να κλαδέψουν και να ξεχορτίσουν.
Στον αντίποδα έχουμε το λιμάνι της Λεμεσού. Έτυχε να το ζήσω σχεδόν από κατασκευής του. Ήμουν ένας από τους πιο συχνούς Λευκωσιάτες επισκέπτες της παραλίας του Lady’s Mile από τον καιρό που έχω καταγεγραμμένες μνήμες. Όταν μετά από πάρα πολλά χρόνια πέρασα από εκεί προχθές, ομολογουμένως τσαντίστηκα. Δεν μπορούσα να διανοηθώ πως ενώ μέσα σε τόσα χρόνια έγιναν επενδύσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ σε επεκτάσεις υποδομών του λιμανιού, σε κατασκευή μιας αξιοζήλευτης αίθουσας επιβατών, σε επεκτάσεις οδικού δικτύου, σε αδειοδοτήσεις και κατασκευές εμπορικών κέντρων, καζίνο, βιομηχανικών περιοχών, νοσοκομείων και ό,τι φανταστεί ο νους, δεν βρέθηκε κάποιος να εκπονήσει σχέδιο τοπιοτέχνησης του κυκλικού κόμβου στην είσοδο του λιμανιού και των παρακείμενων νησίδων.
Ούτε ένας επιχειρηματίας που να σέβεται τον εαυτό του και την πόλη του δεν βρέθηκε να κάνει δώρο μερικές εκατοντάδες φυτά να ομορφύνει η είσοδος του λιμανιού που είναι η είσοδος χιλιάδων επισκεπτών και δισεκατομμυρίων σε αξία εμπορευμάτων στην χώρα μας. Γίνεται να επικρατεί η ίδια άθλια εικόνα από κατασκευής του κυκλικού κόμβου; Ό,τι θέλετε πείτε μου, είτε σας αρέσει ή όχι. Αυτό αποτελεί ντροπή. Αξία στην χώρα μας πρέπει πρώτοι να δίνουμε εμείς κάνοντας απλά πράγματα.
