ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Η υπερχείλιση οικονομικής σοφίας

Του Ανδρέα Ανδρέου

Του Ανδρέα Ανδρέου

Είναι πραγματικά απορίας άξιο το πώς ένας λαός που κατά μέσο όρο δεν αρέσκεται στο να διαβάζει και να μελετά για ώρες και σε βάθος, κατάφερε μέσα σε λίγα λεπτά να «ξεψαχνίσει» ένα πόρισμα 800 σελίδων, να απορροφήσει σαν σφουγγάρι όλον αυτόν τον όγκο πληροφόρησης, να τον αναλύσει και να βγάλει τα συμπεράσματά του έχοντας άποψη για το κάθε τι. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ζητάνε και την κεφαλή του Χάρη και μερικών άλλων επί πίνακι.

Σε καμία φυσικά περίπτωση δεν ισχυρίζομαι πως δεν υπάρχουν άτομα που να διάβασαν το πόρισμα και πως αυτά τα άτομα που το διάβασαν δεν έχουν δικαίωμα να εκφραστούν όπως θέλουν. Αντίθετα, εγώ τους θαυμάζω. Κι ενώ είμαι άτομο ιδιαίτερα μελετηρό και με ευρύ πεδίο θεματολογίας, δηλώνω πως όχι μόνο δεν το διάβασα λόγω έλλειψης χρόνου, αλλά δεν είμαι και απόλυτα σίγουρος πως έχω τη διάθεση να το διαβάσω. Όπως άλλωστε δεν διάβασα το πόρισμα του Πολυβίου για το Μαρί. Υπήρχε πραγματικός λόγος να το διαβάσω; Θα άλλαζε το αποτέλεσμα; Θα μάθαινα κάτι που θα δικαιολογούσε τον άδικο θάνατο των ανθρώπων που χάθηκαν ή θα αποκαθιστούσε τη ζημιά των εκατοντάδων εκατομμυρίων που υπέστημεν σε υποδομές και στο (ακόμα μεγαλύτερο) πισωγύρισμα της χώρας; Όχι βέβαια. Ανέλαβε κάποιος πέραν του Παπακώστα την όποια ευθύνη; Όχι. Ένωσα όμως τη φωνή μου με όλους όσους απαιτούσαν από τον Μέγα Υπαίτιο να παραιτηθεί, επειδή ανεξαρτήτως του αν συμφωνούσα ή όχι με το όποιο πόρισμα, στη συνείδησή μου υπήρχε υπαίτιος που άλλαξε τον ρου της ιστορίας.

Σήμερα η κατάσταση είναι αντεστραμμένη. Οι τότε κατηγορούμενοι έγιναν κατήγοροι και οι κατήγοροι έγιναν κατηγορούμενοι. Με εξαίρεση φυσικά αυτούς που πάντα καταφέρνουν ως διά μαγείας να είναι εσαεί κατήγοροι. Και εννοείται ότι έγινε σε χρόνο ντε-τε η ταύτιση των δύο περιπτώσεων στο εξής απλό: ούτε ανάληψη ευθύνης τότε, ούτε ανάληψη ευθύνης τώρα, άρα το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. Και θυμόμαστε το σαθρό και γελοίο πολιτικό κατεστημένο, τη διαπλοκή, το έτσι και το αλλιώς, το μακρύ μας και το κοντό μας. Θα βρεθούμε καμιά δεκαριά να γράψουμε λίγες γραμμές εδώ και εκεί ευελπιστώντας πως μεταξύ καρναβαλιού και χταποδιού στα κάρβουνα θα μας διαβάσουν και να συμφωνήσουν κάποιοι με τις απόψεις μας μέχρι να βρεθεί το επόμενο θέμα που θα παίξει στην καθημερινότητά μας.

Εγώ προσωπικά ουδέποτε κουβάλησα και ουδέποτε θα κουβαλήσω νερό με το καλάθι για κανέναν πολιτικό. Κρίνω και αποφασίζω την κάθε στιγμή αν θα υποστηρίξω ή όχι την άποψη του άλφα ή του βήτα πολιτικού. Και εννοείται ότι ούτε κομματόσκυλο υπήρξα, ούτε παπαγαλάκι. Αυτά είναι τέχνες και προτερήματα άλλων που ουδεμία σχέση έχουν με το άτομό μου. Και για του λόγου το αληθές, παραθέτω ως παράδειγμα τη δημόσια έντονή μου διαφωνία με τον νυν Πρόεδρο το 2004, τον οποίο όμως στήριξα σθεναρά το 2012. Για εμένα, τα χρόνια που ακολούθησαν έκτοτε ήταν κρίσιμα για την αποκατάσταση της οικονομικής σταθερότητας της χώρας, επειδή στον σημερινό κόσμο, άμα είσαι επαίτης, είσαι ένα τίποτα. Τόσο τίποτα, όσο φάνηκε πώς ήμασταν το 2013.

Στο πλαίσιο λοιπόν της αποκατάστασης της οικονομικής σταθερότητας, υποστήριξα όσο λίγοι την οικονομική πολιτική αυτής της κυβέρνησης και δη τον Χάρη Γεωργιάδη. Και δεν μετανιώνω ποσώς και αισθάνομαι δικαιωμένος. Η χώρα μου βρίσκεται σε τροχιά οικονομικής ανάπτυξης. Ναι, υπάρχουν ένα δισεκατομμύριο κακώς έχοντα και με λυπεί ο αργός ρυθμός απάλειψής τους. Και αυτό βαραίνει όλους ανεξαιρέτως τους θεσμούς. Γι’ αυτό ο κόσμος στη συντριπτική του πλειοψηφία απαξιώνει ισοπεδωτικά τα πάντα. Φυσικά τους αρχηγούς και τις ηγεσίες των κομμάτων ποσώς δεν τους ενδιαφέρει. Αρκεί να συγκεντρώνουν τα ποσοστά τους μεταξύ των όσων ψηφίζουν. Και το 20% του εκλογικού σώματος να ψηφίσει αυτοί πάλι θα πανηγυρίζουν αν συγκεντρώσουν το 33%, το 27%, το 15%, το 8%, το 3% και το 2% αυτού του 20%... Στα παλαιότερα των υποδημάτων τους αν το 80% τους γύρισε την πλάτη… Θα πουν μπροστά στις κάμερες πως «… θα μελετήσουν τα αποτελέσματα και θα προβούν στις ανάλογες αυτοκριτικές και επαφές με τις λαϊκές βάσεις των κομμάτων τους, θα αφουγκραστούν, θα συνομιλήσουν με τους απλούς πολίτες για να δουν τι πήγε λάθος, για να ανακτήσει ο κόσμος την εμπιστοσύνη του προς τα κύτταρα της δημοκρατίας….». Την επαύριον, μην τον είδατε τον Παναή…! Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου.

Σε ό,τι αφορά στις απόψεις μου για το Συνεργατισμό, παραπέμπω στο άρθρο μου, «Μια σκουφί, μια σκουφάκι και πάντα φέσι…» που δημοσιεύτηκε στην Οικονομική Καθημερινή προ μερικών μηνών. Άμα θέλετε το ψάχνετε. Επί του πορίσματος, μου κάνει απλά εντύπωση το πώς όλοι σχεδόν που βγαίνουν μπροστά και ζητούν αποκεφαλισμούς, έκαναν γαργάρα τα ευρήματα για την προ του 2013 κατάσταση, αλλά και για την τεράστια έκθεση των πολιτικά εκτεθειμένων ατόμων («παντός εδάφους») σε μη εξυπηρετούμενες χορηγήσεις, και εστιάζουν επιλεκτικά στη μετά του 2014 εποχή. Πολλά από τα λεγόμενα «ΠΕΠ» παρεμπιπτόντως, ήταν και αυτά που ψήφιζαν τις όποιες νομοθεσίες περνώντας στον ντούκου έννοιες όπως τη σύγκρουση συμφερόντων…

Η τάση που έχουμε σαν λαός να φωνασκούμε και να κλαίμε για τον τερματισμό αρρωστημένων καταστάσεων που είχαμε και μας στοίχιζαν εκατοντάδες εκατομμύρια και δισεκατομμύρια ως φορολογούμενοι, πραγματικά με ξεπερνά. Αλλά γιατί να με ξενίζει; Αφού όλοι μας στην τελική είμαστε μέρος του συστήματος…

Εγώ πάλι αν ήμουν Χάρης Γεωργιάδης θα παραιτούμουν πάραυτα. Όχι γιατί θα δεχόμουν την άποψη του όχλου που διάβασαν το πόρισμα μέσα σε μισή ώρα και με έκριναν, αλλά επειδή προφανώς δεν θα αναγνωριζόταν η θετική μου συνεισφορά στο να σωθεί οικονομικά η χώρα κάτω από τις χειρότερες συνθήκες που έζησε στην ιστορία της. Τι θέση μπορεί να έχει η λογική όταν πέραν των φραγμάτων, υπερχείλισαν και οι γνώσεις μακροοικονομίας και μικροοικονομίας των αδκειασερών χρηστών του Facebook;

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Ανδρέα Ανδρέου

Ανδρέας Ανδρέου: Τελευταία Ενημέρωση

X