ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Κάπου εκεί στα εξήντα και κάτι...

Του Ανδρέα Ανδρέου

Του Ανδρέα Ανδρέου

Αύριο Πέμπτη 1η Οκτωβρίου η Κυπριακή Δημοκρατία κλείνει επίσημα τα εξηντάχρονα της. Μια ταλαιπωρημένη διαδρομή από κάθε άποψη, αφού δεν της δόθηκε σχεδόν καμία πραγματική ευκαιρία ή ανάσα να στήσει το οικοδόμημά της, όπως αρμόζει σε κάθε λαό που θέλει ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη, ισοπολιτεία. Και πώς να το πράξει όταν η μοίρα την έταξε να γειτονεύει με έναν αιμοβόρο λαό που διψά ασταμάτητα για επέκταση σε ξένα εδάφη και θάλασσες, για υφαρπαγή ξένου πλούτου, για καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς και του κάθε τι που θυμίζει την ύπαρξη άλλων πολιτισμών και που προσπαθεί με κάθε τρόπο και μέσο να επιβάλει τον δικό του νόμο – ένα νόμο που δεν πολυδιαφέρει από αυτόν της ζούγκλας.

Μέσα σε μια διαδρομή εξήντα χρόνων, ελάχιστες ευκαιρίες είχαμε να δημιουργήσουμε. Και όταν το κάναμε σχεδόν αγγίξαμε θαύματα. Είναι όμως αυτά τα θαύματα αρκούντως ικανοποιητικά για να εφησυχάζουμε και να επαναπαυόμαστε;

Η εξελικτική ανθρώπινη φύση επιτάσσει ότι δεν μπορεί να υπάρξει κανένας εφησυχασμός και καμία επανάπαυση. Αφενός επειδή σαν άνθρωποι πρέπει να εξελισσόμαστε κι εμείς σαν κοινωνία ανάμεσα στις υπόλοιπες κοινωνίες του πλανήτη και αφετέρου, επειδή διπλά και τριπλά εμείς πρέπει να προσπαθούμε ενόψει του γεγονότος ότι είμαστε υπό συνεχή απειλή επιβίωσης σαν λαός, σαν χώρα, σαν κρατική οντότητα, σαν πολιτισμός, σαν οικονομία.

Δεν αρκεί όμως να τα ρίχνουμε όλα σε άλλους, όσο απολίτιστοι και αδηφάγοι και να είναι ή όσα ποινικά μητρώα και να έχουν αντί ιστορίας που να προκαλεί υπερηφάνεια στην ανθρωπότητα. Είναι καιρός μετά από έξι δεκαετίες να καθίσουμε όλοι κάτω και να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Μια αυτοκριτική η οποία θα αποφύγει την εύκολη επίρριψη ευθυνών στον ένα ή τον άλλο – οργανωμένο ή μη. Όλοι κυβέρνησαν ή συγκυβέρνησαν και κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών για τα κακώς έχοντα, όπως κανένας δεν στερείται του δικαιώματος να περηφανεύεται για τα όποια καλά έχουν γίνει.

Η αυτοκριτική δεν χρειάζεται να αναλώσει πολύ από τον χρόνο μας και από την φαιά μας ουσία. Άλλωστε τα σοβαρά «κακώς έχοντα» είναι γνωστά σε όλους μας, ακόμη και στον «man in the street», όπως επίσης γνωστοί είναι και οι λόγοι που είναι στην κατηγορία «κακώς έχοντα».

Είμαστε επιεικώς απαράδεκτοι κύριοι μετά από παρέλευση έξι δεκαετιών ακόμη να μην έχουμε πετύχει θεσμοθετημένα την γρήγορη και συνάμα ουσιαστική απονομή δικαιοσύνης · κάτι που όχι μόνο εγώ, αλλά η κοινωνία ολόκληρη απαιτεί επειδή το θεωρεί εκ των ων ουκ άνευ.

Είμαστε εντελώς απαράδεκτοι κύριοι επειδή μετά από παρέλευση έξι δεκαετιών ακόμη συζητούμε για τον εκσυγχρονισμό του κράτους, για το πώς θα πρέπει να λειτουργεί η δημόσια υπηρεσία, ο ευρύτερος δημόσιος τομέας, για το αν θα πρέπει να αναδιοργανωθεί η τοπική αυτοδιοίκηση, για το αν είναι καλό το ΓεΣΥ, για το αν θα πρέπει να συνεργάζεται ο δημόσιος με τον ιδιωτικό τομέα, για το αν θα πρέπει να δούμε λίγο το θέμα της διαδικασίας δημόσιων προσφορών, για το αν θα πρέπει να δούμε το θέμα χρονοτριβών στις αδειοδοτήσεις έργων ανάπτυξης, για το αν είμαστε ευχαριστημένοι με τις διαδικασίες έκδοσης τίτλων Ιδιοκτησίας, ή ευχαριστημένοι με το επίπεδο και την ποιότητα αστυνόμευσης και για το αν όντως τα ναρκωτικά έχουν κατακλείσει την κοινωνία σε όλα της τα δώματα και δη στα σχολεία. Και πού να αναφερθώ στη σπαζοκεφαλιά μας για το αν τα τελευταία θα πρέπει να έχουν κλιματισμό και μονά θρανία ή ανοικτά παράθυρα και διπλά θρανία…

Σε καμία περίπτωση δεν προτείνω μισές λύσεις. Αντίθετα είμαι από αυτούς που πάντα υποστηρίζουν ένθερμα τις ριζικές –σωστές λύσεις. Αλλά είμαι συνάμα και από αυτούς που άμα αναλάβουν κάτι, πετάνε το κλειδί της πόρτας έξω και κάθονται σε ένα δωμάτιο μέχρι να βρεθεί η εφαρμόσιμη λύση.

Σε μία κοινωνία που μεταβάλλεται και που είναι συνεχώς υπό εξέλιξη δεν υπάρχει ποτέ μια λύση που θα λειτουργεί το ίδιο καλά για πάντα. Και μετά λύπης μου παρατηρώ ότι πολλές φορές η νοοτροπία είναι προς την κατεύθυνση της επιδίωξης της μιας λύσης που θα δίνει απάντηση εσαεί στο όποιο πρόβλημα. Και το αποτέλεσμα είναι γνωστό: δεν γίνεται τίποτα ή γίνονται πολύ λίγα πολύ αργά.

Δεν αρκεί σε μια μηχανή του 1960 να αλλάζουμε κάθε τόσο πλατίνες και να προσθέτουμε λάδι. Αν θέλουμε ένα σύγχρονο κράτος με μια απαιτητική κοινωνία, τότε θέλουμε βαθιές τομές, αποφασιστικότητα και τόλμη. Καλό είναι να έχουμε υπόψη μας πως πολλές φορές δεν απαιτείται να ανακαλύψουμε τον τροχό. Τον ανακάλυψαν άλλοι και εμείς απλά έχουμε να τον αγοράσουμε. Φυσικά κλειδί στην όλη υπόθεση είναι να έχουμε απαιτητική κοινωνία. Έχουμε τέτοια κοινωνία ή μήπως το τι έχουμε είναι μια κοινωνία που αρέσκεται στο βόλεμα;

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Ανδρέα Ανδρέου

Ανδρέας Ανδρέου: Τελευταία Ενημέρωση

X