ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Κυβερνητικά Κτήρια: Ας δούμε επιτέλους αλλαγή

Του Ανδρέα Ανδρέου

Του Ανδρέα Ανδρέου

Όταν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ολοκληρώθηκε το νέο κτήριο του Υπουργείου Εξωτερικών, πολλοί είπαμε : «Να επιτέλους ένα αξιόλογο κτίσμα για ένα Υπουργείο…», δεδομένου πως μέχρι τότε ήταν το πρώτο purpose- built κυβερνητικό κτήριο για στέγαση ενός Υπουργείου. Χρόνια αργότερα ακολούθησε το Υπουργείο Οικονομικών.

Ας μην ξεχνάμε πως η προσφιλής τακτική μέχρι τότε ήταν η μίσθωση ή/ και αγορά κτηρίων από το παζάρι και η «μετατροπή» τους, ενώ υπήρχαν και οι περιπτώσεις χρήσης κτηριακών εγκαταστάσεων που μας κληροδοτήθηκαν από τους Άγγλους. Στις πλείστες περιπτώσεις, τμήματα και υπηρεσίες Υπουργείων είναι διάσπαρτα σε γειτνιάζοντα ή άλλα κτήρια καθώς οι χώροι … δεν χωράνε, ενώ σχεδόν το κάθε κτήριο είναι σε κατάσταση «γουμά» - έτσι για να το πω στην καθομιλουμένη.

Αγγίξαμε ξανά το θέμα κατά πόσο το κράτος θα πρέπει να έχει την ιδιοκτησία τέτοιων κτηρίων ή αν θα πρέπει να τα μισθώνει. Είναι πολλοί που πιστεύουν πως το κράτος θα πρέπει να έχει την ιδιοκτησία καθώς αφενός με τα ενοίκια είναι σαν να τα αγοράζει κάποιες φορές σε βάθος χρόνου και αφετέρου τίθενται και θέματα ασφαλείας. Άλλοι υποστηρίζουν πως το κράτος αφενός δεν χρειάζεται να έχει δεσμευμένα τόσα εκατομμύρια σε κτήρια ελλείψει των οποίων πολλές φορές καθυστερεί στην απόκτησή τους, και αφετέρου δεν είναι ικανό να τα διαχειρίζεται και να τα συντηρεί σωστά.

Το θέμα είναι πολυδιάστατο και σηκώνει μεγάλη συζήτηση που κάποτε το αγγίζουμε αλλά συνήθως το αφήνουμε μέχρι να το ξαναθυμηθούμε. Όμως η πρόσφατη είδηση πως το Υπουργείο Εξωτερικών πρέπει να μεταστεγαστεί άμεσα επειδή χρειάζονται επειγόντως έργα συντήρησης και βελτίωσης καθώς «καταρρέει», φέρνει ξανά τη συζήτηση στο τραπέζι.

Δηλαδή τι είναι αυτό που έφερε ένα κτήριο ηλικίας 25 μόλις χρονών, που κτίστηκε από το μηδέν, σε σημείο κατάρρευσης;

Είναι μια άλλη τρανταχτή απόδειξη πως οι κρατικές υπηρεσίες είναι ανάξιες να έχουν υπό τη διαχείρισή τους κτηριακές εγκαταστάσεις για να στεγάζουν το οτιδήποτε: από μιαν απλή αποθήκη για σεντόνια, μέχρι ένα Υπουργείο, μη σας πω ακόμα και το Προεδρικό Μέγαρο. Είναι ένα άλλο παράδειγμα που αποδεικνύει πως αν μια κατάσταση πάρει τον κατήφορο δεν υπάρχει τίποτα να τη σταματήσει πριν φτάσει στο «αμήν».

Και αυτό επειδή προφανώς δεν υπάρχει κανένας σωστός μηχανισμός που να προβαίνει σε τακτές επιθεωρήσεις, αξιολογήσεις και προγραμματισμό ανακαινίσεων και περιοδικών βελτιώσεων με αποτέλεσμα τα πολλά μικροπροβλήματα, που όλα τα κτήρια παρουσιάζουν στην πορεία, να αφήνονται, να συσσωρεύονται και να δημιουργούν μεγάλα προβλήματα που να αγγίζουν μέχρι και τη στατική επάρκεια των κτηρίων θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια των ανθρώπων που τα χρησιμοποιούν και που απλά διέρχονται απέξω.

Ένα σύγχρονο κράτος θα πρέπει να έχει μια ευέλικτη ομάδα που να είναι ικανή και επιφορτισμένη να παρέχει υπηρεσίες property και facilities management. Και η ομάδα αυτή θα πρέπει να είναι πολύ πέραν των τμημάτων του Κτηματολογίου, της Πολεοδομίας και των Δημοσίων Έργων. Πρέπει να είναι μια άρτια στελεχωμένη ομάδα που να ξέρει τι της γίνεται και τι πρέπει να κάνει. Θα πρέπει να ενεργεί προληπτικά και να προγραμματίζει ό,τι είναι αναγκαίο έτσι ώστε οι κρατικές υπηρεσίες – είτε αυτές στεγάζονται σε κρατικά ή σε ενοικιαζόμενα ακίνητα – να είναι πάντα σε άρτια συντηρημένες εγκαταστάσεις, αλλά και κτήρια που εσωτερικά είναι οργανωμένα ανάλογα με τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Δεν είναι λογικό να αναμένουμε από τον κάθε διευθυντή μιας υπηρεσίας, ένα τμηματάρχη ή ακόμη και έναν Υπουργό να καθορίζει πώς θα τοποθετηθούν τα γραφεία εντός του ορόφου ή αν χρειάζεται μπογιάντισμα το κτήριο ή αλλαγή οι καμένοι λαμπτήρες και αν θα πρέπει να κάνει υπόμνημα για να του εγκριθεί η δαπάνη και να προγραμματιστεί για την επόμενη πενταετία ή ποτέ.

Το πράγμα πρέπει να οργανωθεί από την κορυφή και προς τα κάτω. Να γίνει διαβάθμιση των υπηρεσιών του κράτους ανάλογα με την ασφάλεια που πρέπει να έχουν εξασφαλισμένη και αυτό ενδεχομένως θα κρίνει ποιες υπηρεσίες θα πρέπει να είναι σε ιδιόκτητες εγκαταστάσεις και ποιες σε μισθωμένες από τον ιδιωτικό τομέα.

Οι κρατικές ιδιοκτησίες θα πρέπει να έχουν συμβάσεις δεκαετούς συντήρησης στη βάση προσφορών από εργοληπτικές εταιρείες, οι οποίες θα συνεργάζονται με την υπηρεσία διαχείρισης ακινήτων και υπηρεσιών έτσι ώστε όλα να κυλάνε ομαλά. Οι ιδιωτικές μισθωμένες εγκαταστάσεις θα είναι στην ευθύνη των ιδιοκτητών να τα συντηρούν και πάλι σε συνεννόηση με την υπηρεσία διαχείρισης και υπηρεσιών. Και δεν νοείται να συνεχίζει να ενοικιάζει το κράτος αχούρια σε ενοίκια … Μανχάταν … επειδή το αχούρι είναι του τάδε που έχει μέσον. Ας δούμε επιτέλους αλλαγή.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Ανδρέα Ανδρέου

Ανδρέας Ανδρέου: Τελευταία Ενημέρωση

X