ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ο χαμαιλέοντας του πολιτισμού

Του Ανδρέα Ανδρέου

Του Ανδρέα Ανδρέου

Ένα Δημοτικό Θέατρο μπορεί εύκολα να αποκαλείται Ναός του Πολιτισμού. Δεν χρειάζεται επεξήγηση, καθώς οι λιτές λέξεις έχουν τη βαθύτερη έννοια. Στη σημερινή εποχή ένας τέτοιος Ναός ουσιαστικά αποτελεί ένα πολιτιστικό χαμαιλέοντα έναν χώρο που εύκολα μπορεί να μεταλλαχτεί και να φιλοξενήσει οτιδήποτε, ένα απλό φιλολογικό μνημόσυνο, ένα μουσικό αφιέρωμα, μια θεατρική παράσταση, ένα μπαλέτο, μια όπερα, μέχρι ακόμη και συνέδρια απεριόριστης θεματολογίας.

Ένα τέτοιο ρόλο ευελπιστεί να διαδραματίσει το νέο Δημοτικό Θέατρο του Δήμου Λευκωσίας. Και πιστεύω πως έχει το δικαίωμα να πιστεύει πως μπορεί να αναδείξει αυτή την πολλαπλή του προσωπικότητα αναλόγως των διαθέσεων του κάθε διοργανωτή. Καθόλου άσχημα αν αναλογιστεί κανείς πως από το 2008 που κατέρρευσε η οροφή, παρέμενε ένα ερείπιο για σχεδόν εννέα χρόνια μέχρι να αρχίσουν οι εργασίες αναστήλωσης και αναβάθμισής του. Πώς κρίνεται το αποτέλεσμα; Λίαν καλώς, άμα σκεφτείς πως το τι βλέπεις και το τι δεν βλέπεις εντός και εκτός του χώρου έγινε με ποσό της τάξης των €8,5εκ. Στην κατηγορία των σύγχρονων Θεάτρων αυτής της κλίμακας, το ποσό δεν μπορεί να θεωρηθεί υπερβολικό, ούτε καν ψηλό. Πιστεύω ότι καλά τα πήγε.

Φυσικά, η όλη φινέτσα του Μεγάρου αναβλύζει από τον νεοκλασικό χαρακτήρα του περιβλήματος, το οποίο ευτυχώς περισώθηκε και ανακαινίστηκε, παντρεύοντας το αρμονικά με την μοντέρνα εκδοχή της οροφής. Εσωτερικά κυριαρχούν οι ξύλινες επενδύσεις με έντονες εναλλαγές σχεδιαστικών εξάρσεων τις οποίες προσπαθεί – επιτυχημένα μπορώ να πω – να τιθασεύσει η «αμακιγιάριστη» μορφή του ξύλου στην φυσική του μορφή και οι δαπεδοστρώσεις από μάρμαρο στο φουαγέ. Η αίθουσα μου άφησε μια ουδέτερη αίσθηση. Ενώ όντως φαίνεται να ισχύει η απρόσκοπτη ορατότητα προς τη σκηνή, λόγω των κλίσεων που δόθηκαν στα καθίσματα τόσο κάτω όσο και στο εξώστη, οι κάθετες επενδύσεις στα πλάγια και στην οροφή αλλά και οι χρωματισμοί νομίζω άξιζαν περισσότερης προσοχής. Παρεμπιπτόντως, μιας και αναφέρομαι σε μάρμαρα και μιας και η συντήρηση είναι για περίοδο 12 χρόνων πάνω στην κατασκευάστρια εταιρεία, καλό είναι να πάνε να αλλάξουν το κεφαλόσκαλο στη δεξιά σκάλα που οδηγεί στον εξώστη καθώς έσπασε η ακμή του «Emperador Dark Brown» μαρμάρου και είναι επικίνδυνο για τραυματισμούς.

Η σκηνή φαίνεται να ανταποκρίνεται στα όσα λέγονται και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα μπορεί να φιλοξενήσει τα πάντα για κάποιες δεκαετίες. Δεν επισκέφτηκα τα παρασκήνια, αλλά φαντάζομαι θα είναι ανάλογα της προσέγγισης του υπόλοιπου οικοδομήματος που είναι ορατό και προσβάσιμο σε εμάς τους θεατές. Εκείνο το οποίο κρίνω λίγο αρνητικά και με αρκετή επιφύλαξη είναι η ποιότητα της ηχητικής. Δεν θα επεκταθώ, επειδή δεν υπάρχει ακόμη τόση εμπειρία με παραδείγματα λόγω του ότι μόλις πρόσφατα άνοιξαν οι πύλες και δεν μπόρεσα να καταλήξω αν είναι κάποιο θέμα στα συστήματα ήχου ή στην ακουστική του χώρου ή και στα δύο. Αλλά κάπου, κάτι, δεν κάθεται καλά. Η τελευταία μου εμπειρία ήταν η παράσταση Ice Show «The Nutcracker», ένας συνδυασμός μπαλέτου, χορογραφίας και «circusart», στην λατρεμένη μουσική του Τσαϊκόφσκι που έγινε συνώνυμη με τα Χριστούγεννα.

Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ μεταφέρομαι σε άλλη διάσταση μόλις παίξει η πρώτη νότα του Pas de deux - Dance of the sugar plum fairy! Ειδικά αυτό το κομμάτι έτυχε τέλειας εκτέλεσης από το Ρωσικό μπαλέτο – τσίρκο, με «αυτοσχέδια» μουσικά όργανα τα οποία δεν γνώριζα καν ότι υπήρχαν. Η υπόλοιπη παράσταση νομίζω θα μπορούσε να πήγαινε καλύτερα. Εκείνο που έκανε εντύπωση με το που καθίσαμε ήταν το στρώμα στη σκηνή το οποίο (υποτίθεται) πως ήταν πάγος. Με μια πιο κοντινή ματιά διέκρινες πως αποτελείτο από ομοιόμορφα πάνελ συναρμολογημένα μεταξύ τους και είχαν πάχος το πολύ δύο εκατοστά. Και διερωτάσαι: καλά τι πάγος είναι αυτός με τόσο πάχος που με το πρώτο πήδημα θα σπάσει; Και αν είναι πάγος πως τον διατηρούν καθ’ όλη την παράσταση; Ή μήπως τελικά δεν είναι πάγος αλλά σανίδι; Και καλά αυτοί διαφημίζουν iceshow πάνω σε σανίδι; Και τι σόι πατινάζ θα κάνουν πάνω σε σανίδι; Έλεος, πας να ξεκουραστείς και σκέφτεσαι υλικά και τη στατική τους επάρκεια σε μεταβαλλόμενα φορτία!

Τελικά δεν άντεξα και στα μέσα της πρώτης πράξης το έψαξα. Πρόκειται για τεχνητό πάγο από ειδικό πολυμερές υλικό το οποίο έχει όλα τα χαρακτηριστικά πρόσφυσης του πάγου, χωρίς φυσικά να λιώνει και χωρίς να αλλοιώνεται ουσιωδώς η επιφάνεια του με αποτέλεσμα η αίσθηση του πατινάζ να είναι η ίδια ωσάν σε φυσικό πάγο! Δεν κάνω πατινάζ αλλά αν έκανα πιστεύω δεν θα άλλαζα τον φυσικό πάγο, για τον ίδιο λόγο που δεν μου αρέσει το τεχνητό γρασίδι και για τον ίδιο λόγο που δεν κάνω σκι στην τεχνητή πίστα του Ντουμπάι. Θέλω το real thing! Το Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας λοιπόν άρχισε να γράφει μια νέα σύγχρονη ιστορία στο βιβλίο του και είμαι σίγουρος πως οι νέες γενιές θα το απολαύσουν. Προς το παρόν ας το απολαμβάνουμε εμείς. Αλλά αν έκρινα την όλη εμπειρία η οποία κανονικά περιλαμβάνει και after-the-show καταστάσεις, τότε απέχουμε πολύ από ό,τι ισχύει στο εξωτερικό. Δεν υπάρχει τίποτα στην άμεση περιοχή που να μπορείς να πας για να χαλαρώσεις, ένα ποτήρι κρασί ή ένα τσιμπηματάκι τέλος πάντων. Άμα φτάσεις και μπεις μέσα στο αυτοκίνητο (που πάρκαρες στα 500 μέτρα), τότε απλά πας στο σπίτι σου.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Ανδρέα Ανδρέου

Ανδρέας Ανδρέου: Τελευταία Ενημέρωση

X