Του Ανδρέα Ανδρέου
Παρόλο ότι νιώθω έντονα την ανάγκη να τοποθετηθώ για την άνανδρη και ανόητη εισβολή του αμαλγάματος των αντιεξουσιαστών – αντιεμβολιαστών – αντι-οτιδήποτε κατά του Συγκροτήματος Δίας, θα περιοριστώ στο να καταδικάσω απερίφραστα αυτή τους την ενέργεια, επειδή η ελευθερία της έκφρασης του λόγου είναι εκ των ων ουκ άνευ και οποιαδήποτε ενέργεια φίμωσής του είναι άκρως καταδικαστέα.
Είχαν και αυτοί την ευκαιρία τους να την εκφράσουν ειρηνικά αλλά από μόνοι τους έβγαλαν τα μάτια τους. Σε κάθε περίπτωση το μόνο που κατάφεραν ήταν να κηλιδώσουν άλλη μια μέρα του Ιούλη σε αυτό τον τόπο. Από τη στιγμή που δεν σεβάστηκαν τίποτα, ούτε ανθρώπινες ζωές, ούτε περιουσίες, έχουν χάσει κάθε σταγόνα σεβασμού είχα προς τη δική τους – αντίθετη προς τη δική μου – άποψη. Ευθαρσώς λοιπόν λέω, μαζί με την υπόλοιπη πλειοψηφία, πως τέρμα ο καθορισμός της τύχης μας από την όποια μειοψηφία. Δεν αξίζετε περισσότερης ενασχόλησης.
Το 1974 υπήρξε άλλη μια ετερογενής μειοψηφία οι ενέργειες της οποίας οδήγησαν στην εισβολή του Αττίλα και στην κατοχή του ενός τρίτου της γης μας. Επί 47 χρόνια οι Αττίλες εδραιώνουν τα τετελεσμένα τους κινούμενοι σε ένα φαύλο κύκλο παρανομιών, έκνομων ενεργειών, που δεν έχουν καμία σχέση με διεθνές δίκαιο και ανθρώπινα δικαιώματα, επελαύνοντας και μετά ανακοινώνοντας τις ενέργειές τους.
Σε αντίθεση εμείς, για 47 χρόνια, προσπαθούμε να κάνουμε πολιτική από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις αναλύοντας την κάθε πιθανή ενέργεια των εισβολέων και πώς εμείς θα πρέπει να αντιδράσουμε σε κάθε παρακλάδι αυτών των πιθανών ενεργειών. Έχουμε βλέπετε έντονη ανάγκη να δείξουμε πόσο έξυπνοι είμαστε, πόσο αναλυτικοί μπορούμε να γίνουμε και με πόση διορατικότητα μας έχει προικίσει ο Θεός. Αυτή η έντονη δόση ναρκισσισμού που μας διακατέχει πρέπει να τύχει της κατάλληλης ψυχοθεραπείας. Επειδή αντί να στοχεύουν στην κατάργηση της κατοχής, πλείστα τόσα γίνονται για εσωτερική κατανάλωση • για τη στιγμή που μέσω της όποιας εκλογικής διαδικασίας θα υφαρπάξουμε την ψήφο αυτών που πείσαμε για το πόσο προικισμένοι είμαστε.
Άκουσε ποτέ κάποιος από εσάς, είτε τους μπούλιδες – ψευτόμαγκες της Άγκυρας ή τους εγκάθετους puppets τους στα κατεχόμενα, να αναλύουν από τηλεοράσεως τις στρατηγικές τους για την Κύπρο; Εγώ ποτέ. Κατ’ αρχήν, δεν μπορούμε να μιλάμε για «στρατηγικές», καθώς η στρατηγική τους είναι μία και υλοποιείται σε βάθος χρόνου ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνά. Απλά ανακοινώνουν τετελεσμένα. Και επειδή μας μυρίστηκαν πολύ νωρίς, μπορεί κατά καιρούς να πετάξουν κάτι δημοσίως για να αρχίσουμε εμείς εδώ κάτω νέες «αναλύσεις». Μη σας πω πως τους δίνουμε και ιδέες στην πορεία…Σε αντίθεση λοιπόν με αυτούς, οι οποίοι οργανώνουν και υλοποιούν την διαχρονική στρατηγική τους πίσω από κλειστές πόρτες, οι ίδιοι κάνουν και ζάπινγκ στα κανάλια μας για να ξέρουν τι θα βρουν μπροστά τους από εμάς.
Έτσι μέσα σε πέντε δεκαετίες χάσαμε ευκαιρίες να κλείναμε το Κυπριακό. Μπορεί να μην ήταν οι τέλειες ευκαιρίες, αλλά είναι ουτοπιστικό να πιστεύουμε πως θα υπάρξουν ποτέ τέλειες ευκαιρίες. Από την άλλη, σαν λαός που ζει ψέλνοντας παροιμίες, θα έπρεπε να γνωρίζαμε ότι όποιος θέλει τα πολλά, χάνει και τα λίγα. Εμείς είμαστε οι τύποι που θέλουμε με το πάτημα ενός κουμπιού να επανέλθει μια πλήρης ομαλότητα (όπως την καταλαβαίνει ο κάθε ένας), να πάρουμε όλες τις περιουσίες μας πίσω, να εξαφανιστούν όλα τα παράνομα κτίσματα από πάνω στα χωράφια μας, να διακτινιστούν όλες οι κατοχικές στρατιωτικές δυνάμεις και όλοι οι έποικοι πίσω στην Μικρά Ασία και να διασκορπιστούν οι τουρκοκύπριοι στο Μούτταλο, στο Ζακάκι, στην Κοφίνου και στον κάθε τουρκομαχαλά της προ 1963 Κύπρου.
Η πολιτική του «όλα ή τίποτα», η οποία πάντα πλασάρεται σαν πολιτική του «όλα όπως πρέπει να είναι» συνοδευόμενη από εύηχα συνθήματα κενών περιεχομένου, κατάντησε τον Μορφίτη και τον Κερυνιώτη λιγότερο πρόσφυγα από τον Αμμοχωστιανό, μας έχασε την Αμμόχωστο, που θα μπορούσαμε να την έχουμε εδώ και 45 χρόνια και η σαλαμοποίηση της οποίας είναι η σημερινή κατάληξη σε αυτό που ονομάζουμε Κυπριακό Πρόβλημα.
Δώσαμε το δικαίωμα σε έναν ανισόρροπο σουλτάνο να έρχεται σπίτι μας και να μας υπαγορεύει πώς θα μας δίνει φέτες από ένα δικό μας σαλάμι, καθώς θα του αναγνωρίζουμε τα εκτρώματα και τις φρικαλεότητες της εισβολής του.
Φταίμε, επειδή διαχειριζόμαστε ένα πολύπλοκο πρόβλημα σαν μια απλή γραμμική εξίσωση που είναι λυμένη, αγνοώντας ότι πρόκειται για ένα σύνθετο σύστημα εξισώσεων με πολλούς αγνώστους, και ο άλλος στο μεταξύ αφήνεται να αλλάζει τις παραμέτρους χωρίς να παίρνουμε είδηση.
Ανδρέας Α. Ανδρέου, MRICS - CEO, APS Andreou Property Strategy - Chartered Surveyors
