Του Ανδρέα Ανδρέου
Είμαστε όλοι θύματα του χαμηλότερου κοινού παρονομαστή των περιοριστικών μας πεποιθήσεων. Όχι, δεν κάνω μετάβαση στην φιλοσοφία, αλλά ας το σκεφτούμε λίγο.
Πολλοί από εμάς θα θέλαμε ένα αμάξι το οποίο έχει ιπποδύναμη 500 bhp με 900 Nm ροπή, που μπορεί να «σπριντάρει» από στάση στα 100 χλμ/ ώρα σε χρόνο κάτω από 3,2 δευτερόλεπτα και είναι ικανό να αγγίζει μέγιστη ταχύτητα τα 350χλμ/ ώρα. Τι γίνεται όμως Και να το έχω, δεν μπορώ να το απολαύσω αφού πρώτον, υπάρχει κόφτης στα 250χλμ/ ώρα και δεύτερον υπάρχουν τα όρια ταχύτητας που με περιορίζουν. Άρα δεν έχει σημασία η θεωρητική ικανότητα του αυτοκινήτου, αλλά το πόσο πραγματικά μπορεί να λειτουργήσει μέσα στα πλαίσια που του τίθενται.
Κάπως έτσι λειτουργεί και η έννοια της «περιοριστικής πεποίθησης»: σε αποτρέπει από το να προχωρήσεις μπροστά όταν πρέπει και σε κρατά πίσω όταν δεν πρέπει.
Όσοι πιστεύετε ότι το κόνσεπτ της «περιοριστικής πεποίθησης» δεν σας αφορά, μόλις αποδείξατε ότι σας αφορά. Όλους μας αφορά και όπως είπα πιο πάνω αρχίζοντας, είμαστε όλοι θύματα της. Πάρτε για παράδειγμα το επίκαιρο θέμα της πανδημίας.
Μήπως το γεγονός ότι μια μερίδα του πληθυσμού δεν θέλει να εμβολιαστεί δεν είναι ο λόγος που όλος ο πληθυσμός υποφέρει Να λοιπόν ένα παράδειγμα «περιοριστικής πεποίθησης». Ενόσω υπάρχουν εκ πεποιθήσεως ανεμβολίαστοι, θα υπάρχουν μεταλλάξεις, θα είμαστε όλοι σε κίνδυνο – εμβολιασμένοι και μη – και η χώρα και η οικονομία έχει έναν μόνιμο κόφτη που της στερεί την ανάπτυξη · μιαν ανάπτυξη που την χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε. Λόγω αυτού του κόφτη έχουμε επιδείνωση της επιδημιολογικής μας εικόνας, μια – μια χώρα μας βάζει σε κόκκινες λίστες, χάνεται και φέτος ο τουρισμός, χάνονται οι ξένες επενδύσεις, επιδεινώνουμε την οικονομική κατάσταση των επιχειρήσεων, δεν έχουμε περιθώρια νέων λοκντάουν και δημοσιονομικής στήριξης και φέρνουμε μαζικά τον κόσμο προ του χείλους της ανεργίας και της οικονομικής καταστροφής. Και η έννοια κάποιων είναι αν θα πληρώνουν τα rapid tests και αν θα δείχνουν safe pass, τη στιγμή που οι ίδιοι κατηγορούν το κράτος εδώ και είκοσι μήνες ότι έκανε αβέρτα δωρεάν rapid tests για να γίνουν κάποιοι πολυεκατομμυριούχοι.
Πάρτε ένα άλλο παράδειγμα το οποίο εσχάτως προκύπτει, με τη (νέα) επέκταση της αναστολής των εκποιήσεων. Κάθε τρεις και λίγο θα βρεθεί μια πρόφαση για να επιβάλουμε αναστολή ή/ και περιορισμό ή/ και ακύρωση των εκποιήσεων. Αναγνωρίζοντας απόλυτα ότι μπορεί να υπάρχουν μεμονωμένες ειδικές περιστάσεις που να χρήζουν και ειδικής μεταχείρισης, είμαστε το μόνο κράτος παγκοσμίως το οποίο βλέπει και βάζει το ατομικό καλό μιας μειοψηφίας πάνω από του συνόλου. Δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι τα δάνεια πρέπει να αποπληρώνονται και όχι να παραμένουν απλήρωτα με σκοπό να διαγραφούν. Και για αυτές τις κακές αντιλήψεις των λίγων, θυσιάζουμε το ευρύτερο καλό που είναι μια αλυσιδωτή κατάσταση που ξεκινά από το να έχουμε ένα υγιές και αποτελεσματικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο προστατεύει καταθέτες, δανειστές και δανειζόμενους, το κράτος, την επενδυτική βαθμίδα της οικονομίας, την προσέλκυση νέων επενδύσεων – για να αναφέρω επιγραμματικά κάποια στοιχεία – και που καταλήγει σε σταθερή ορθολογική οικονομική ανάπτυξη και σε ευμάρεια και ευημερία τον κόσμο.
Να λοιπόν ένας άλλος κόφτης που μας κρατά πίσω όταν δεν πρέπει. Τα παραδείγματα δεν σταματούν εδώ. Αντίθετα αν σκεφτούμε λίγο μπορούμε να βρούμε εφαρμογές σε όλο το φάσμα του είναι μας και σε κάθε χρονική στιγμή της ύπαρξής μας. Να αναφερθώ στην παράτυπη/ παράνομη εκμετάλλευση κάποιων, του επενδυτικού προγράμματος που μας έκανε ρεζίλι διεθνώς και έκλεισε έναν πνεύμονα οικονομικής δραστηριότητας Να αναφερθώ στο άλλο ρεζίλεμα που εισπράξαμε από τα πλυντήρια ξεπλύματος χρήματος που έστησαν κάποιοι μεμονωμένοι Να αναφερθώ στους λίγους που εκμεταλλεύτηκαν τον χρηματιστηριακό θεσμό για να κάνουν το κόλπο γκρόσο Να πούμε για τις ραδιουργίες των λίγων που αρκούν για να εκλέξουν μέχρι και Πρόεδρο Ή μήπως να πούμε την κάστα των πολιτικών που διαιωνίζουν το Κυπριακό.
Σκεφτείτε το λίγο και θα το διαπιστώσετε: είμαστε θύματα του χαμηλότερου κοινού παρονομαστή των περιορισμών μας. Για να έχουμε μέλλον πρέπει να τον ξεριζώσουμε.
