Του Ανδρέα Ανδρέου
Σήμερα δεν θα ασχοληθούμε με τα Μαλαισιανοκυπριακά, τα Νιγηριανοκυπριακά, τα Καμποτιανοκυπριακά και λοιπά διαβατήρια. Απλά να αναφέρω πως οι κανονισμοί είναι εκεί και θα πρέπει να εφαρμόζονται. Και εξ όσων γνωρίζω αν ακόμη και ένας πολιτογραφήθηκε με στάτους «αγίου» και μετά υπέπεσε σε ποινικό αδίκημα, τότε η υπηκοότητα του αφαιρείται.
Πόσω μάλλον να είχε γίνει λάθος από προηγουμένως κατά τον έλεγχο και να πολιτογραφήθηκε ενώ δεν θα έπρεπε.
Οπότε πάει αυτό όσοι ξεγέλασαν ή/ και ξεγελούν το σύστημα, να χάσουν την υπηκοότητα και να προσπαθήσουμε να ανακτήσουμε σαν χώρα και λίγη από την χαμένη μας αξιοπρέπεια. Ίσως αυτή είναι μια χρυσή ευκαιρία να δείξουμε πως τα «χρυσά διαβατήρια» δεν δίνονται για την αρπαχτή … (μπα) … αλλά γι’ αυτό που κάποιοι ρομαντικοί νόμιζαν και ήλπιζαν πως ήταν ο πραγματικός λόγος, δηλαδή το ξελάσπωμα της οικονομίας από τον βάλτο και την ώθηση της ανάπτυξης μέσω επενδύσεων.
Ένα θέμα που παρουσιάζει ευρύτερο οικονομικό και όχι μόνο ενδιαφέρον, είναι το δημόσιο ομοσπονδιακό χρέος των ΗΠΑ. Αυτό σήμερα είναι κοντά στα $22τρις. Αν δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε το μέγεθος του αριθμού επειδή δεν θα τον δούμε ποτέ στον τραπεζικό μας λογαριασμό, πρόκειται για 22.000 δισεκατομμύρια δολάρια. Από αυτό το ποσό, ποσοστό 36,8% ή $8,1τρις ανήκει στην ομόσπονδη κυβέρνηση και στην ομοσπονδιακή τράπεζα και ο δεύτερος μεγαλύτερος παίχτης είναι η κατηγορία ξένων και διεθνών επενδύσεων – δηλαδή εκτός ΗΠΑ, με ποσοστό 28,5% ή $6,3τρις.
Αυτό σημαίνει πως οι ΗΠΑ πληρώνουν μεταξύ άλλων επιτόκια επί συνολικού κεφαλαίου πέραν των $6τρις προς χώρες, οργανισμούς, επενδυτές κλπ εκτός ΗΠΑ. Σιγά τα αβγά θα μου πείτε. Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο καταμερισμός αυτού του χρέους. Από τα $6,3τρις τα $4,45τρις ή ποσοστό πέραν του 70% το κατέχουν 12 χώρες.
Πιο συγκεκριμένα, η Κίνα κατέχει $1,11 τρις, η Ιαπωνία $1,06τρις, η Βραζιλία $307δις, το Ηνωμένο Βασίλειο $301δις, η Ιρλανδία $270δις, η Ελβετία $227δις, το Λουξεμβούργο $224 δις, τα CaymanIslands $217δις, το Χονγκ Κογκ $206δις, το Βέλγιο $180δις, η Σαουδική Αραβία $177δις και η Ταϊβάν $171δις. Τα υπόλοιπα $1,85τρις τα κατακρατά ο υπόλοιπος πλανήτης. Νοείται ότι τα νούμερα αυτά αλλάζουν κάθε τόσο ανάλογα με τις επενδυτικές αποφάσεις ενός εκάστου.
Ενδιαφέρον μπορεί να προκαλεί η θέση και η έκθεση έναντι αμερικανικού χρέους χωρών όπως το Λουξεμβούργο, η Ιρλανδία και τα CaymanIslands. Τα τελευταία παρά το γεγονός ότι έχουν πληθυσμό περίπου 60.000 κατοίκων, αποτελούν έδρα περίπου 10.000 αμοιβαίων κεφαλαίων κινδύνου και το Λουξεμβούργο αποτελεί τον Ευρωπαϊκό αντίστοιχό τους πάροχο φοροπροστασίας.
Η Ιρλανδία αποτελεί την έδρα μεγαθήριων τεχνολογίας όπως το Facebook που έχουν αμερικανικές ρίζες.
Αυτοί οι οργανισμοί εκμεταλλεύονται το φορολογικό καθεστώς της Ιρλανδίας και προτιμούν να κρατάνε τα κέρδη τους σε αμερικανικά ομόλογα παρά να τα επαναπατρίζουν σε αμερικάνικο έδαφος και να φορολογούνται πιο βαριά.
Το μοντέλο αυτών των χωρών μπορεί να διαφέρει σε σχέση με το δικό μας – τόσο αυτό που είχαμε, όσο και αυτό που έχουμε τώρα. Μήπως όμως το γεγονός ότι για τον οποιονδήποτε λόγο δισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια δολαρίων διοχετεύονται πίσω στην Αμερική για χρηματοδότηση και αναχρηματοδότηση του χρέους της, είναι αρκετά καλός λόγος να μην βρίσκονται στο ραντάρ των Αμερικανών; Πιστεύω πως είναι πολύ καλός λόγος. Στο κάτω – κάτω οι Αμερικανοί έχουν σαν μότο «allthedollarsinAmerica». Εμείς σαν χώρα δεν μπορούσαμε να κτίσουμε ένα παρόμοιο μοντέλο; Μπορούσαμε αλλά προτιμήσαμε κάτι πιο εύκολο. Γι’ αυτό και την βρήκαμε … γεμάτη. Γι’ αυτό και όταν το όνομα μας αναφέρεται σε τηλεοπτικές σειρές, υποβόσκει πάντα ένα κακό ηχόχρωμα ενώ τα ονόματα των άλλων περνάνε πάντα στο ντούκου.
