Ηταν Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2020, όταν στο μικρό χωριουδάκι της Μαράθας της επαρχίας Αμμοχώστου, στρατιώτες του κατοχικού στρατού εν πομπή και παρατάξει, μετέφεραν προς ταφή σε νέο μεγαλειώδες μνημείο–κοιμητήριο 14 μικρά φέρετρα – αυτά που φτιάχτηκαν στα μέτρα όλων των αγνοουμένων– με τα λείψανα 14 παιδιών, που δεν ήταν όμως αγνοουμένα.
Ήταν τα γνωστά θύματα Εοκαβητατζήδων που τα σκότωσαν στις 14 Αυγούστου 1974, σε δύο σκουπιδότοπους στην Μαράθα και την Αλόα μαζί με άλλα 110 γυναικόπαιδα, τα έκαψαν και τα σκέπασαν με σκουπίδια (βλ. σελ. 10). Ελεεινοί, σιχαμεροί φονιάδες που δυστυχώς κυκλοφορούν ανάμεσά μας χωρίς η συντεταγμένη Πολιτεία να κάνει οτιδήποτε παρόλο που γνωρίζει κι αυτό είναι το μέγιστο κακούργημα που την εξισώνει δυστυχώς με το κατοχικό καθεστώς. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που το κυβερνητικό αλλά και το κομματικό κατεστημένο μέσα στο βούρκο που λιμνάζει δεν κατορθώνει να αντιληφθεί τι γίνεται και να αντιδράσει. Για τούτο σημειώνω ότι την ώρα που αναζητούμε 800 και πλέον Ε/κ αγνοούμενους του 1974, η τουρκική πολιτική κατορθώνει να εντάσσει στους αγνοούμενους τα τραγικά θύματα εκείνης της θηριωδίας.
Τους 124 νεκρούς που τους μάζεψαν τα Ηνωμένα Έθνη ενώπιον συγγενών τους και συγχωριανών τους και τους έθαψαν σε δύο ομαδικούς τάφους τον Σεπτέμβρη του ’74. Σε εκείνους τους τάφους ο Ραούφ Ντενκτάς ανέγειρε μνημεία που επισκέφθηκα το 1989 και επί των οποίων αναγράφονταν τα ονόματα και τις ηλικίες τους. «Ο πιο μιτσής 18 μηνών χαζίριν τζι’ επαρπάταν»… Κι όμως 41 χρόνια μετά και ως η Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων (ΔΕΑ) να είχε την άνεση και την ευχέρεια άρχισε να ανοίγει τον ομαδικό τάφο στη Μαράθα.
Σαν και οι συγγενείς άλλων αγνοουμένων, σχεδόν 800, που αναμένουν τον κατοχικό στρατό να δώσει άδεια εκταφών σε στρατιωτικές περιοχές – σπουδαία επινόηση που την αποδέχονται στη ΔΕΑ ως θέσφατο– δεν έχουν δικαίωμα να κλείσουν το τραγικότερο κεφάλαιο της ζωής τους κάνοντας μια κηδεία στο δικό τους νεκρό. Και δεν είναι μόνο η Μαράθα, που πήρε πέντε ολόκληρα χρόνια για να ταυτοποιηθεί, είναι και ο τάφος στην Αλόα που θα ακολουθήσει.
Ο Ερντογάν και ο Τατάρ μας κοροϊδεύουν θάβοντας και ξεθάβοντας νεκρούς με παράτες και εθνικιστικές τελετές, ενώ στις ελεύθερες περιοχές φτάνει μια «είδηση», ότι «τάφηκαν στη Μαράθα 14 παιδάκια που δολοφόνησαν Ε/κ τον Αύγουστο του 1974». Κανένας δεν αντιδρά και ουδείς διερωτάται, τι στο διάολο γίνεται. Τα πλείστα ΜΜΕ αρέσκονται σε μια σχετική συσκότιση της είδησης και γυρίζουν σελίδα ενώ όσοι αυθεντικά θέλουν να καλύψουν το θέμα δεν βρίσκουν άκρη με την κυβέρνηση, όπως και η κυβέρνηση με την αλήθεια. Το γράφω πολύ καιρό τώρα ότι η ΔΕΑ ζει την ίδια σήψη που βιώνει η κοινωνία στις ελεύθερες περιοχές αλλά και στα Κατεχόμενα, λόγω διαφθοράς.
Έφτασα να γράψω μέχρι και στον γ.γ. του ΟΗΕ πριν από τρία χρόνια, ότι από τη ΔΕΑ κατασπαταλούνται κονδύλια σε άσκοπα ταξίδια για συλλογή πληροφοριών τάχατες για τους αγνοούμενους από τις βιβλιοθήκες πανεπιστήμιών της Βρετανίας, των ΗΠΑ και αλλαχού, ενώ προσπαθούν να ικανοποιούν και τις «δύο πλευρές» σε σημείο που μοίρασαν την ευθύνη για τους αγνοούμενους μεταξύ ημών και της Τουρκίας, στην έκθεση του γ.γ. των Η.Ε. για την ΟΥΝΦΙΚΥΠ, χωρίς ουδείς να διαμαρτυρηθεί. Προφανώς όσο δεν διαμαρτύρονται και δεν ψηφίζουν οι αγνοούμενοι γιατί να μπει η κυβέρνηση στον κόπο! Υπάρχει όμως και η αξιοπρέπεια. Ναι, για κάποιους ακόμα υπάρχει! Για τούτο αφού κυβέρνηση και η Βουλή δεν ενδιαφέρονται ίσως θα πρέπει να δημιουργήσουμε μια επιτροπή αλήθειας, όπως εισηγείται ο νομικός Αχιλλέας Δημητριάδης. Εκτιμώ ότι μια γερή αρχή θα ήταν η δημιουργία διεθνούς ερευνητικής επιτροπής για τα εγκλήματα πολέμου στην Κύπρο, δίπλα στην οποία θα οικοδομηθεί μια επιτροπή αλήθειας για τους αγνοούμενους. Όσο αδυσώπητος είναι ο χρόνος για τους αγνοούμενους άλλο τόσο είναι και για την Κύπρο…
