Δεχόμαστε λέει η κυβέρνηση υβριδική επίθεση από την Τουρκία μέσω Κατάρ με αφορμή το πρόγραμμα πολιτογραφήσεων, που από το 2013 και εντεύθεν απέφερε στην Κ.Δ. οκτώ δισ. δολάρια. Ας δούμε την κατάσταση ψύχραιμα και διά των γεγονότων. Το 2013 η Κύπρος υπέστη φοβερό πλήγμα με το κούρεμα, συνεπεία της βουλιμίας των golden boys του τραπεζικού τομέα και μεγάλων δικηγορικών, ελεγκτικών οίκων και ντιβέλοπερς που ασχολήθηκαν επισταμένα με «εταιρείες κέλυφος» που…ξεπλένονταν στη Μεσόγειο. Ένεκα του μεγάλου εκείνου κόλπου της golden κλίκας, η πλειοψηφία των πολιτών πληρώνει μέχρι σήμερα ακριβό τίμημα, εγκλωβισμένη σε δυσβάσταχτα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Και είδαμε ακόμα, τράπεζες να καταρρέουν, εφάπαξ και τις αποταμιεύσεις να εξανεμίζονται, μισθοί να ψαλιδίζονται και την ανεργία να σκαρφαλώνει σε ύψη πρωτόγνωρα. Η εκτελεστική και όχι μόνο ηγεσία διακήρυξε –κεχωρισμένα ότι το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο και οι αυτουργοί θα οδηγηθούν ενώπιον της δικαιοσύνης και πως επ’ ουδενί θα δεχθούν επανάληψη παρόμοιων φαινομένων.
Ουδείς, ωστόσο, είδε της φυλακής τα κάγκελα, διότι απλώς τα παιδιά της βουλιμικής κλίκας είναι ανέγγιχτα από τη δικαιοσύνη. Αφού μέχρι και όταν ο τέως άρχων του Ανωτάτου «συνελήφθη» κλέπτων τραπεζικάς οπώρας (!), όλοι, μα όλοι, σφύριζαν αδιάφορα. Η ευρωπαϊκή Κύπρος έγινε ρεζίλι σε τέτοιο βαθμό που έφτασε να «συμπρωταγωνιστήσει» στη μαύρη κωμωδία «Το Ξέπλυμα» μαζί με τη Στριπ, τον Όλντμαν και τον Μπαντέρας. Ο πολύ κόσμος περιπλανημένος θεώρησε ότι ο εξευτελισμός της χώρας μας είχε γίνει τέλειος και πως η κλίκα των βουλιμικών θα αποσυρόταν από τα κόλπα. Όμως πριν αλέκτορα φωνήσαι, η κλίκα τράβηξε ξανά προς τη δόξα ανασύροντας από τα σπλάχνα της κρατικής φαρέτρας ένα σπουδαίο εργαλείο «οικονομικής ανάκαμψης», που ακούει στο όνομα «πρόγραμμα πολιτογραφήσεων». Το πρόγραμμα προνοούσε επενδύσεις εύπορων ξένων στην Κύπρο με αντάλλαγμα το ευρωπαϊκό διαβατήριο της Κ.Δ. για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Ναι, εύποροι ξένοι αλλά όχι και πρόσωπα εγκληματικού παρελθόντος, όπως οι Καμποτιανοί δικτάτορες συγγενείς των σφαγέων Πολ Ποτ. «Κάναμε λάθη, όντως», λένε τώρα οι κυβερνήτες «αλλά στις τόσες χιλιάδες τι είναι οι είκοσι;»… Όσο τα ξέραμε εμείς και τα γράφαμε εντός Κύπρου, δεν υπήρχε πρόβλημα η κυβέρνηση μάς είχε γραμμένους στα παλαιότερα των υποδημάτων της, παρόλο που έσπευσαν να κάνουν νέα νομοθεσία για το «πρόγραμμα» διότι το «μπάτε σκύλοι αλέστε» ήταν πολύ προκλητικό.
Ξανά, λοιπόν, στο κλαρί η Κύπρος μέχρι το επόμενο κόλπο. Κι ενώ προσπαθούσα να καταλάβω μέχρι πού θα το πάει το Al Jazeera, ήρθε και με βρήκε, πριν από 12 μέρες, η δήλωση της Τ/κ μέλους της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων Γκιουλντέν Κιουτσιούκ με την οποία επιχειρούσε να δώσει οριστικό τέλος στο ζήτημα των 80 Ασσιωτών αιχμαλώτων πολέμου που εκτελέστηκαν από τον στρατό κατοχής, τάφηκαν στο Ορνίθι και τα οστά τους μετακινήθηκαν σε άγνωστο χώρο το 1995. Δέκα χρόνια μετά έγινε στο Ορνίθι εκταφή και βρέθηκαν υπολείμματα των μετακινηθέντων λειψάνων και τώρα η κ. Κιουτσιούκ λέει ότι ταυτοποιήθηκαν 77 άνθρωποι από κάτι κοκκαλάκια και η υπόθεση κλείνει. Βλέπουμε λοιπόν ότι ακόμα και στα εγκλήματα πολέμου, το μαχαίρι ποτέ δεν φτάνει στο κόκαλο. Οι 80 οικογένειες αποτελούν λογιστικό στοιχείο για την Τουρκία που επιχειρεί την ώρα που εμείς υπνώττουμε να το διαγράψει. Η κυβέρνηση δεν αντέδρασε προφανώς γιατί ήταν απασχολημένη. Πολύ απασχολημένη κι αυτό τον υβριδικό πόλεμο δεν τον πρόσεξε. Και το ερώτημα είναι: σε αυτό το τοξικό περιβάλλον υπάρχει ελπίς; Ο Νόαμ Τσόμσκι προσφάτως στην «Κ» μίλησε για τρεις απειλές που αντιμετωπίζει ο πλανήτης: τον αυξημένο κίνδυνο πυρηνικού πολέμου, την κλιματική αλλαγή και την περιστολή της δημοκρατίας και εξήγησε: «Η τελευταία απειλή μπορεί να μοιάζει άσχετη αλλά δεν είναι. Η μόνη ελπίδα για να αντιμετωπίσουμε τις δύο υπαρξιακές κρίσεις είναι μέσω αυθεντικής δημοκρατίας, στην οποία ενημερωμένοι πολίτες παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους». Άρα υπάρχει ελπίς!
