Ένα από τα λαμπρά μυαλά της Ευρώπης, ο «πατέρας» του θρυλικού Φάουστ, Γερμανός ποιητής και φιλόσοφος Βόλφγκανγκ Γκαίτε (1749-1832), λέει ότι, «Ο έξυπνος άνθρωπος αλλάζει γνώμη. Ο ηλίθιος ποτέ». Το ζήτημα στην περίπτωση που εξετάζουμε, δηλαδή της συμμετοχής στις εκλογές, είναι κατά πόσον ηλίθιοι είναι εκείνοι που δεν πήγαν την περασμένη Κυριακή να ψηφίσουν, δηλαδή το 55,01% τουτέστιν 352,698 εκλογείς ή το 44,99% δηλαδή 288,483 εκλογείς, μεταξύ των οποίων και ο γράφων. Θεωρώ… ότι προσωπικά δεν συγκαταλέγομαι μεταξύ των ηλιθίων καθότι από την πρώτη στιγμή που είχα το δικαίωμα να ψηφίσω το έκανα, για να έχω και το δικαίωμα να ασκώ κριτική στην εκλεγμένη ηγεσία για τα κακώς κείμενα. Κυρίως, όμως, για να έχω κάποια δυνατότητα (μπορεί και την ψευδαίσθηση) να διαμορφώνω τις πολιτικές που αφορούν τη ζωή τη δική μου και της οικογένειάς μου. Όλοι εσείς που δεν πήγατε στο πλησιέστερο σχολείο της συνοικίας σας να ψηφίσετε, δεν έχετε το δικαίωμα ούτε καν να μιλάτε, κατά τη δική μου αντίληψη. Το έχετε, μάλιστα, εκχωρήσει σε εκείνο τον πολιτικό που αντιπαθείτε περισσότερο απ’ όλους, διότι αν μαζεύατε τους φίλους σας και ψηφίζατε τον συμπαθέστερο όλων, ίσως ο αντιπαθής να μην ήταν σήμερα ευρωβουλευτής, βουλευτής, υπουργός ή ακόμα και πρόεδρος. Για να το κάνω πιο σκληρό για όσους το Κούρεμα τους «έκοψε» τον λαιμό, να υπενθυμίσω ότι αν οι απέχοντες ψήφιζαν, ίσως οι βουλευτές μας τότε, το 2013, να αποδέχονταν την πρόταση που είχε φέρει στη Βουλή ο τότε διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας ως συμβιβασμό, για ένα εφάπαξ κουρεματάκι του 15,6% και ήταν take it or leave it. Αλλά οι βουλευτές μας επηρεασμένοι από το «όχι» του δημοψηφίσματος σκέφτηκαν να πούνε ένα ηρωικό όχι και στο Γιούρογκρουπ, το οποίο ωστόσο ενθυμούμενο προφανώς το απόφθεγμα του Γκαίτε, μας κούρεψε τότε σύριζα. Είναι μεν απίστευτο, είναι δε αληθινό. Ωστόσο, από τότε παραμένουν σχεδόν οι ίδιοι τόσο στη Βουλή όσο και στην κυβέρνηση παρά τις εκλογικές αναμετρήσεις, το 2014 (ευρωεκλογές), το 2016 (βουλευτικές). Και εσείς φυσικά θα μου πείτε: «Είδες έξυπνε τίποτα δεν άλλαξε». Κι όμως άλλαξε. Από το 2014 και το 2016 μεγάλωσε η αποχή και μίκρυνε η δυνατότητά μας να αλλάξουμε τα πράγματα. Τώρα, τι κατάλαβα εγώ που ψήφισα; Ότι η μειοψηφία που ψηφίζει μπορεί και να στέλνει μηνύματα. Στο ΔΗΣΥ για παράδειγμα, οι 9.500 μονοσταυρίες εκτόξευσαν τον Λουκά Φουρλά στην Ευρωβουλή και οι Συναγερμικοί που δεν ήθελαν να ψηφίσουν άλλο κόμμα έστειλαν σαφές, κατά την εκτίμησή μου, μήνυμα στην ηγεσία του κόμματος. Άλλο ένα μήνυμα ήταν ότι η τρύπα στο κομματικό μαντρί (κόκκινο, βένετο και πράσινο) ολοένα και μεγαλώνει. Ακόμα και στο κομμουνιστικό μαντρί, όσο κομμουνιστικό μπορεί να χαρακτηριστεί επί της ουσίας το ΑΚΕΛ, οι άνωθεν οδηγίες δεν ισχύουν πια. Τα πανίσχυρα στελέχη δεν νιώθουν πλέον την εγγύηση για τη σίγουρη καρέκλα. Έτσι ο πολυπράγμων στα ευρωπαϊκά σαλόνια Νεοκλής Συλικιώτης έμεινε εκτός νυμφώνος. Ακόμα, ως εκ θαύματος και διά τον φόβο της εμφάνισης της ημικατεχόμενης Κύπρου στα ευρωπαϊκά σαλόνια με ακροδεξιό βουλευτή, λειτούργησαν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά του κόσμου και την έκτη έδρα πήρε η ΕΔΕΚ αντί του περιαλειφόμενου δημοσκοπικά ΕΛΑΜ. Εξάλλου η ανάληψη έδρας στο Ευρωκοινοβούλιο από έναν Τουρκοκύπριο που ψηφίστηκε συντριπτικά από Ελληνοκύπριους, στέλνει ευτυχώς στην Ευρώπη ένα σαφές μήνυμα, που λογικά θα πρέπει η πολιτική μας ηγεσία να το έχει καρφιτσωμένο στο πέτο της, όποτε βρίσκεται σε διεθνή φόρα. Για τα άλλα , όπως λέει και ο Κωνσταντίνος Καβάφης, «είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη για το αψήφιστο της εκλογής. Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο. Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ. Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ. Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό. Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν»… Δεν είναι αργά, ω κομματικοί θεοί, να φροντίσετε!
