Διπλωματία η οποία απομακρύνεται από την κοινή λογική καθίσταται έως και επικίνδυνη για το κράτος που την ασκεί, διότι όπως στην περίπτωση της Κύπρου περνά στο πεδίο του μικρομεγαλισμού, οπότε ένα μικρό κράτος ενώ περπατά πάνω σε λεπτό στρώμα πάγου θεωρεί ότι πρόκειται περί μπετόν αρμέ. Αυτό συνέβη στη Λευκωσία, η οποία, όταν είδε να κινητοποιούνται κράτη όπως η Γερμανία και οι ΗΠΑ προς εκτόνωση της έντασης μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας, θεώρησε ότι «βρήκαμε παπά να θάψουμε κι εμείς πέντε-έξι» και ενώ το «Φατίχ» άρχισε να τρυπά στην κυπριακή ΑΟΖ το Μάιο του 2019, με το «Γιαβούζ» να συνεχίζει μέχρι σήμερα σκεφτήκαμε ότι αυτό θα συγκινούσε τις ίδιες κραταιές δυνάμεις κι έτσι βάλαμε μπρος μια ουρανοκατέβατη έμπνευση κυρώσεων.
Μόνοι και χωρίς να συμβουλευτούμε κανένα των άλλων 26. Φτάσαμε, μάλιστα, σε ένα ιλαροτραγικό κρεσέντο διαρροών ότι θα βάζαμε βέτο στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της Ε.Ε., την περασμένη Δευτέρα με τον ΥΠΕΞ Νίκο Χριστοδουλίδη. Ο Τύπος έγραφε την επομένη ότι η Κύπρος επέμεινε στο βέτο κατά των κυρώσεων στη Λευκορωσία, ενώ ο Ύπατος Εκπρόσωποςτης Ε.Ε. για την Εξωτερική Πολιτική Ζοσέπ Μπορέλ μίλησε για πρόβλημα «υψηλής τάσης», που πλέον θα διαχειρίζονταν οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων. Την επόμενη μέρα ακούσαμε στο Πρωινό Δρομολόγιο του ΡΙΚ τον ΥΠΕΞ, να λέει ότι δεν επρόκειτο για βέτο ως εάν όσοι αυτό αντιλήφθηκαν από τις διαρροές της Λευκωσίας να ζούσαν σε παράλληλο σύμπαν.
Όπως και να έχει το πράγμα, κατά την κοινή λογική, τα προβλήματα «υψηλής τάσης» μπορούν να τα διαχειρίζονται δυνάμεις υψηλής ισχύος, όπως η Γερμανία, η οποία παρενέβη κι έφερε την Ελλάδα και την Τουρκία σε ακτίνα διαβουλεύσεων προς μόνιμη επίλυση των μεταξύ τους διαφορών. Κι αυτό διότι εκεί που η όποια ένταση μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας δημιουργεί κινδύνους ανάφλεξης που είναι ανησυχητικοί και για το ΝΑΤΟ, είναι εξίσου ανησυχητικοί και για το Βερολίνο που έχει σημαντικές οικονομικές σχέσεις με την Τουρκία, εκτός των τεσσάρων και πλέον εκατομμυρίων Τούρκων που ζουν στη Γερμανία. Για τούτο διαμήνυσε στη Λευκωσία να ξεχάσει το πυροτέχνημα των κυρώσεων διότι το μόνο που επιτυγχάνει είναι να ερεθίζει την Τουρκία (βλ. σελ. 5) και πως η στάση της Κύπρου στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων εξόργισε πολλές χώρες μέλη, οι οποίες γνώριζαν μάλιστα ότι η Άγκελα Μέρκελ, πριν από το Συμβούλιο, είχε προτείνει στον Νίκο Αναστασιάδη δική της μεσολάβηση ώστε να φύγει, χωρίς τυμπανοκρουσίες, το «Γιαβούζ» από την περιοχή κι εκείνος ζήτησε και την αποχώρηση του «Μπαρμπαρός».
Πού είναι λοιπόν η κοινή μας λογική και πού η στοιχειώδης σοβαρότητα, στη διπλωματία της Λευκωσίας; Γίνεται μάλιστα πιο έντονη η αμφισβήτησή της, αν ληφθεί υπόψιν ότι και η Γαλλία, που τόσο στήριξε την Κύπρο εσχάτως, μας έστειλε μήνυμα διά του υφυπουργού Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Κλεμέντ Μπον, ότι θα πρέπει να συνετιστούμε. Πλην όλων των υπολοίπων όμως και η Ελλάδα διαφοροποιήθηκε από το Κυπριακό «βέτο», πράγμα που βοά στην Ε.Ε. γιατί είναι πρωτόγνωρο. Και όχι, δεν μας πούλησε κι αυτή τη φορά η Ελλάδα, όπως διαρρέουν πρόθυμα παπαγαλάκια αλλά κάτι άλλο συμβαίνει. Η Λευκωσία, κατά την αντίληψη του γράφοντος, εμμένει στη συνέχιση του στάτους κβο στην Κύπρο καθώς, για τους εξουσιαστές μας αυτό αποτελεί τεράστια επένδυση.
Η λύση του Κυπριακού που είναι τώρα πια προϋπόθεση για επιτυχή κατάληξη του ελληνοτουρκικού διαλόγου, ανατρέπει εξαιρετικά προσοδοφόρα πρότζεκτ, όπως αυτά των πολιτογραφήσεων, καθώς μια ευρωπαϊκή λύση θα οδηγήσει σε ένα πραγματικά κανονικό κράτος.
Ευτυχώς η αναβολή της συνόδου αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων παρείχε τη δυνατότητα στην Άγκελα Μέρκελ να στείλει εξάγγελο στον Νίκο Αναστασιάδη, καθιστώντας σαφές ότι θα πρέπει να επικεντρωθεί στην επανέναρξη των συνομιλιών για λύση και όχι να εξαντλείται στην συμπερίληψη κάποιων ονομάτων, σε λίστα κυρώσεων κατά της Τουρκίας. Και το Βερολίνο είναι πολύ σοβαρό. Για τούτο και η Λευκωσία δεν έβγαλε άχνα…
