Μια σειρά από σενάρια περί ανάφλεξης στην Ανατολική Μεσόγειο επεξεργάζονται οι χώρες της περιοχής μας. Αφορμή για την ανησυχία αλλά και την ένταση μεταξύ των κυβερνήσεων είναι δύο εμφύλιοι πόλεμοι που ευρίσκονται σε εξέλιξη την τελευταία δεκαετία: της Λιβύης και της Συρίας. Τώρα που οι δύο χώρες έχουν ισοπεδωθεί και έφτασε η ώρα οι ύαινες να μοιραστούν τα λάφυρα του πολέμου, που δεν είναι άλλα από τα χρυσοφόρα συμβόλαια της ανοικοδόμησης αλλά και τον διαμοιρασμό των ενεργειακών πηγών, τα σαρκοβόρα άρχισαν να δοκιμάζουν τα νύχια τους, με πρώτη την μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη της περιοχής, την Τουρκία. Πριν οι άλλοι παίκτες καθίσουν στο τραπέζι της μικρής Γιάλτας της Μεσογείου, η Άγκυρα φρόντισε να εξασφαλίσει μερικά ατού που θα της επιτρέψουν να έχει το πάνω χέρι. Ξεκίνησε επιδεικνύοντας την ισχύ της επί της μικρής και ανίσχυρης Κύπρου, χώρας μέλους της Ε.Ε. ωστόσο, καθότι η Λευκωσία τόλμησε να κάμει συμφωνίες με ενεργειακές εταιρείες για εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ της και συμπράττοντας με χώρες γείτονες.
Μέσα σε μερικά χρόνια αγόρασε ερευνητικά και γεωτρητικά σκάφη και μπήκε αυθαίρετα στα θαλάσσια οικόπεδα της ΚΔ. Οι εταιρείες αυτονόητα έφυγαν και οι εταίροι μας στη ΕΕ που έχουν σημαντικά συμφέροντα στην τουρκική αγορά των 80 εκατ. ανθρώπων εξέδωσαν κάτι ανακοινώσεις για την τιμή των όπλων. Στη συνέχεια η Άγκυρα υπέγραψε με την Τρίπολη το περιβόητο μνημόνιο, ρίχνοντας το γάντι στην Αθήνα κι αφού προηγουμένως εκτόξευσε διά της πλαγίας άλλη μία απειλή, στέλνοντας στον Έβρο πρόσφυγες πολέμου για να περάσουν στην Ευρώπη! Μετά το τουρκικό «κάνω ό,τι θέλω στην Κύπρο», εκκρεμεί πλέον και η απειλή ότι από το Καστελόριζο μέχρι την Κρήτη έχει δικαιώματα η Άγκυρα και ζητεί «δίκαιη μοιρασιά», διαφορετικά… θα συνεχίζει λέει να ασκεί πιέσεις προς την Αθήνα για να την αναγκάσει ως ισχυρίζεται να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αν όμως αυτή ήταν η πρόθεση της τουρκικής πλευράς, ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου δεν θα αποκάλυπτε τηνπαρασκηνιακή προσπάθεια στο Βερολίνο μεταξύ των δύο κορυφαίων συμβούλων Μητσοτάκη και Ερντογάν. Διότι ένα ενδεχόμενο έναρξης συνομιλιών Αθήνας-Άγκυρας θα αφαιρούσε από τα χέρια Ερντογάν το επικοινωνιακό εργαλείο έξαρσης του εθνικισμού και του θρησκευτικού φανατισμού που δημιούργησε με την επαναλειτουργία της Αγίας Σοφίας ως τεμένους και τον βοηθά να ανακτήσει την εκλογική δύναμη που έχασε σε Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη. Κι αυτό, να έχει δηλαδή εργαλείο εναντίον Ελλάδας και Κύπρου, τον βοηθά τώρα που πάει να χάσει το πλεονέκτημα στη Λιβύη, με την Αίγυπτο να δηλώνει έτοιμη να μπει στη Σύρτη και την Τουρκία να έχει προηγουμένως δεχθεί ντροπιαστικό πλήγμα στην αεροπορική βάση Αλ Βατίγια.
Με αυτά τα δεδομένα εκτιμώ ότι η Τουρκία είναι δύσκολο να χτυπηθεί με την Αίγυπτο στη Λιβύη γιατί θα μπει σε ένα πολύ αιματηρό πόλεμο από τον οποίο ουδείς γνωρίζει πως θα βγει. Εκτός των άλλων θα έχει και απώλειες στον αντικειμενικό στόχο που είναι ένα σημαντικό μερίδιο στη μοιρασιά της Λιβύης. Για τούτο πολύ πιο βατό θα είναι για τον τουρκικό ηγεμονισμό να συνεχίσει να παίζει επικοινωνιακό παιχνίδι εκεί που ακόμα μπορεί χωρίς να κοντράρεται ούτε στη διεκδίκηση της ηγεσίας του Ισλάμ ούτε και της περιοχής με χώρες όπως το Ισραήλ που αλωνίζει στο Ιράν βομβαρδίζοντας κατά το δοκούν. Η Άγκυρα έχει πεδίο δόξης λαμπρόν, εποικίζοντας τα Βαρώσια και θάλασσα κάμποση γύρω από την Κύπρο και έξω από τα 12 ναυτικά μίλια της Κρήτης για να παριστάνει τον σουλτάνο ο κ. Ερντογάν.
Απλώς υπενθυμίζω ότι τον Μάρτη έγραφα σε αυτή τη στήλη ότι «όσοι δεν κατανόησαν ό,τι ελέχθη στο συνέδριο που έκανε η Άγκυρα στα Κατεχόμενα (15/02/20), με 5-6 υπουργούς και τον αντιπρόεδρο Φουάτ Οκτάι να δηλώνει ότι «η Αμμόχωστος είναι γη των Τουρκοκυπρίων και η Τουρκία θα προστατεύσει τα δικαιώματά τους», τότε βρίσκονται σε βέρτιγκο». Αυτό θα γίνει και όχι πόλεμος.
