ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Es un loco

Ο Άγγελος Νίκας, ο μεταφραστής στην ελληνική του «Ηλίθιου» του Ντοστογιέφσκι έγγραφε στον Πρόλογο της έκδοσης του 1956 και το εξής: «Διαβάζοντας κανείς τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι, ίσως θυμηθεί εκείνο τον νεωκόρο του Αγίου Θωμά στο Τολέδο που όταν έδειχνε στον επισκέπτη τον περίφημο πίνακα του Γκρέκο « Η Κηδεία του Κόμη Οργκάθ», έλεγε: “es un loco” - είναι κάποιου τρελού». Έχω την εντύπωση πως ομοίως κι ένας καλόγερος, από τους 13 της Καντάρας, δείχνοντας στον επισκέπτη, από ψηλά τον κάμπο της Μεσαριάς – κι όσο φτάνει το μάτι όλο το μας νησί– θα του πει, «είναι κάποιων τρελών»… Κάποιων τρελών που μέσα σε 14 χρόνια (1960 -1974) κατάφεραν από ανεξάρτητο κράτος που ήταν το νησί να το μετατρέψουν σε ημικατεχόμενο. Μην ακούς που λένε ότι φταίει μόνο η Χούντα των Αθηνών. Άμα δεν ήταν και δικοί μας Εφιάλτες, πραξικόπημα δεν θα γινόταν. Ούτε και εισβολή.

Ούτε θα ’χαμε χαμένες πόλεις και χωριά. Ούτε δυο χιλιάδες νεκρούς και αγνοούμενους να μας φτύνουν στο πρόσωπο. Κι όμως δεν ανανήψαμε. Όταν πια δεν μπορούσαν να ξεπουλήσουν άλλη πατρίδα, κατάντησαν να ξεπουλάνε τα ασημικά και τα σπίτια του κοσμάκη. Στήνανε κομπίνες στο Χρηματιστήριο και ξαφρίζανε ερμάρια και μπαούλα της εύπορης μεσαίας τάξης, μέχρι που σχεδόν την εξάλειψαν. Τη διέγραψαν δε ολοκληρωτικά οι τραπεζίτες, με το κούρεμα του 2013. Τότε ήταν που φόρτωσαν στους πληβείους το βαρύ σαμάρι των κόκκινων δανείων, αφού τους έκοψαν τους μισθούς στα δύο, κατάργησαν ΑΤΑ και 13ο μισθό, έκαναν το 8ωρο 12ωρο και την πενθήμερη εργάσιμη εβδομάδα, εφταήμερη. Όμως, στις επίσημες διακηρύξεις ο πρόεδρος δεσμευόταν ότι οι ισορροπίες θα αποκαθίσταντο εν καιρώ, οι εργαζόμενοι σταδιακά θα ελάμβαναν πίσω τα απολεσθέντα οι δε κουρεμένοι σιγά-σιγά θα αποζημιώνονταν σε μεγάλο βαθμό.

Η «πραγματικότητα» είναι ότι αρκετοί εξ εκείνων δεν έχουν πια την όποια ανάγκη, διότι αποδήμησαν εις Κύριον ή –αν προτιμάτε– βλέπουν τα ραδίκια ανάποδα. Τώρα ήρθε η κρίση του κορωνοϊού και πριν προλάβουν να υλοποιήσουν τα υπεσχημένα του 2013, κουρεύουν ξανά βαθιά τους μισθούς, επειδή, λέει, πρέπει όλοι μαζί να μοιραστούμε την αναπάντεχη ζημιά της κρίσης, όπως μοιραστήκαμε τα κέρδη των 7 δισ. των χρυσών διαβατηρίων, τουλάχιστον μέχρι τέλος του χρόνου που … θα ισιώσουν τα πράγματα. Τι θα γίνει στο τέλος του χρόνου; Τα κόκκινα δάνεια θα ξανακοκκινήσουν, χωρίς αυτή τη φορά να διαμαρτυρηθούμε που θα μας πάρουν το σπίτι. Έστω κι αν το κόκκινό μας δάνειο το ξεπληρώσαμε δύο φορές χωρίς να ξοφλήσουμε. Αντιλαμβάνεστε γιατί η επόμενη μέρα αυτής της κρίσης θα είναι εντελώς διαφορετική. Διότι ιστορικά θα δικαιωθεί ο Βαραββάς και επειδή η πάλαι ποτέ εύπορη μεσαία τάξη που με το σκάνδαλο του ΧΑΚ το 1999 ψωμοζεί, τώρα περνά την πύλη της φτωχοποίησης ενός σύγχρονου εργασιακού Άουσβιτς, ανακράζοντας, «Η εργασία απελευθερώνει». Από τι; Προφανώς από παράλογες απαιτήσεις, όπως, να έχει ένα αξιόπιστο σύστημα υγείας.

Μια Παιδεία σύγχρονη, διαλεκτική και δυναμικά εξελισσόμενη, που δεν θα ανέχεται την ηλιθιότητα και τον σκοταδισμό. Μια κοινωνία αριστείας, αξιοκρατίας και ίσης πρόσβασης στην κοινωνική πρόνοια. Ένα εργασιακό τοπίο όπου, θα υπάρχει σεβασμός στον εργαζόμενο ως άνθρωπο και όχι ως αναλώσιμο είδος. Και γιατί όχι και μια χώρα σύγχρονη όπου το free WiFi να είναι δεδομένο κοινωνικό αγαθό. Στον Πρόλογο του «Ηλιθίου» ο Νίκας σημειώνει ακόμη ότι, «ο αναγνώστης πρέπει στο έργο αυτό να δει το δράμα των ανθρώπων, που έχουν αποστρέψει το πρόσωπο από τη φοβερή κοινωνική πραγματικότητα του καιρού τους, αρνητές της ζωής δίχως θέληση για να επηρεάσουν κι υποτάξουν την εξωτερική πραγματικότητα, παραδέρνουν στο πιο σκοτεινό αδιέξοδο ώσπου να φτάσουν στο χαμό». Κι εμείς, αναμένοντας μάταια ένα εμβόλιο να μας σώσει, φτάσαμε ήδη στο κομβικό σημείο που πρέπει να αποφασίσουμε τι είμαστε: αρνητές της ζωής ή ενεργοί πολίτες; 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X