ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Έτσι προδόθηκε ο Λίβανος…

Βοήθεια $9 εκατ. ανακοίνωσε ο ΟΗΕ για χρηματοδότηση νοσοκομείων στο χειμαζόμενο Λίβανο, ενώ οι ΗΠΑ δεσμεύθηκαν να παραχωρήσουν αρχική βοήθεια 17 εκατ., η οποία «περιλαμβάνει διατροφική βοήθεια, ιατρικό εξοπλισμό και οικονομική βοήθεια για τον λιβανέζικο Ερυθρό Σταυρό».

Το μεγαλύτερο χρηματικό ποσό είναι τα 33 εκατ. ευρώ της Ε.Ε., που υποσχέθηκε η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν τηλεφωνικώς στον πρωθυπουργό του Λιβάνου Χασάν Ντιάμπ, κι αυτό αν δεν ληφθεί υπόψη ότι η Ένωση συγκροτείται από 27 κράτη μέλη. Παράλληλα έχει διαρρεύσει από τις Βρυξέλλες ότι σχεδιάζεται πραγματοποίηση διάσκεψης δωρητών αφού εκτιμηθούν πρώτα οι ανάγκες της χώρας. Εκείνο που προκαλεί οργή μπροστά στην τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή, είναι ότι αντί οι μεγάλες οικονομικά χώρες να σπεύσουν αρχικά με τα μέσα που έχουν να ανακουφίσουν τραυματίες και άστεγους και να ανακοινώσουν ικανά ποσά βοήθειας, βλέπουμε διστακτικές διακηρύξεις και μια νωθρή αντίδραση. Αν ήταν ένα πλήγμα κατά των τραπεζών της Αμερικής, όπως το 2008 και της Ευρώπης σε κατοπινό στάδιο, θα ακούγαμε προφανώς διακηρύξεις για «μια πρωτοφανή διάσκεψη ανασυγκρότησης, έτσι ώστε να στηριχθούν οι οικονομίες των δοκιμαζομένων χωρών», οι λαοί των οποίων θα έμπαιναν σε μνημόνια φυσικά.

Τώρα, αντί μιας άμεσης διεθνούς εκστρατείας για στήριξη του Λιβάνου, ακούμε ανακοινώσεις για ποσά που δεν ξεπερνούν τα $50 εκατ., την ώρα που η οικονομική ζημιά της γειτονικής μας χώρας, με πρόχειρους υπολογισμούς, εκτιμάται στα $15 δισ. Όλοι αυτοί οι παίχτες του διεθνούς πολιτικού τζετ σετ γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι ανάγκες στο Λίβανο δεν προέκυψαν από την φοβερή έκρηξη της 4ης Αυγούστου. Η χώρα είχε περιπέσει στην οικονομική ανέχεια προ πολλού, που μαζί με την πολιτική κρίση και τις απροκάλυπτες συχνά ξένες επεμβάσεις, είχαν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μάγμα που οδηγούσε τα πράγματα στην άβυσσο. Τα δύο «στρατόπεδα», του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας, με γνωστούς τους συμπαίχτες τους, ναρκοθετούσαν το πολιτικό τοπίο του Λιβάνου αδιαφορώντας αν η καθημερινότητα των Λιβανέζων είχε γίνει αφόρητη. Δυσβάσταχτοι φόροι, κουτσουρεμένες συντάξεις και επιδόματα και οι τιμές των προϊόντων, των ενοικίων και των δεικτών της ανεργίας να σκαρφάλωναν ψηλότερα μέρα με τη μέρα. Η λιβανέζικη λίρα εσχάτως είχε γίνει νόμισμα χωρίς αντίκρισμα. Όλα αυτά έβγαζαν τον κόσμο στους δρόμους συχνά το τελευταίο διάστημα. Όπως έλεγε τον περασμένο Ιανουάριο στη Washington Post ο Αγιά Ματζούμπ, ερευνητής του Human Rights Watch, «πυροβολώντας» τη διεφθαρμένη ελίτ που ήλεγχε την εξουσία και νεμόταν το δημόσιο πλούτο, «δεν έκαναν τίποτα για να βελτιώσουν το επίπεδο διαβίωσης και δεν ανταποκρίθηκαν στις ανησυχίες των διαδηλωτών για την επιδείνωση της οικονομικής κρίσης».

Οι πολίτες στους δρόμους απαιτούσαν να φύγουν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί που από το τέλος του εμφυλίου, το 1976 και εντεύθεν, έφτασαν να ελέγχουν προς ίδιον όφελος την οικονομία αλλά και την παραοικονομία στη χώρα. Τώρα μετά την τρομερών διαστάσεων έκρηξη που κατέστρεψε τη μισή Βηρυτό και άφησε εκτός από δεκάδες νεκρούς και αγνοούμενους, 5000 τραυματίες και 300.000 άστεγους, ο κόσμος ζητά την έξωθεν αρωγή, αλλά απαιτεί, όπως είπαν στον μόνο ηγέτη που προσέτρεξε εκεί μετά την καταστροφή, τον Γάλλο πρόεδρο, η βοήθεια να μην πάει στα χέρια των διεφθαρμένων πολιτικών. Ο Εμμανουέλ Μακρόν είχε έτοιμη την ατάκα: «Η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με πολιτική και οικονομική κρίση και απαιτείται μια επείγουσα απάντηση», που την έχω εγώ υπονοούσε. Περπατώντας ανάμεσα στα συντρίμμια, ένας ανέμενε ότι θα μιλούσε πρώτα την τεράστια ανθρωπιστική κρίση, όμως ο Μακρόν πήγε στην ισοπεδωμένη και σε πλήρη ένδεια Βηρυτό έτοιμος, λόγοις και έργοις, να πάρει πίσω αυτό που ανήκε στη Γαλλία από τον Πρώτο μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο: τον Λίβανο. Τώρα που οι ΗΠΑ απουσιάζουν από την περιοχή, που η Συρία τελεί υπό τον έλεγχο της Ρωσίας, η ανοικοδόμηση του Λιβάνου, είναι μια πρώτη τάξεως ευκαιρία επιστροφής και επένδυσης της Γαλλίας στην Μέση Ανατολή…

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X