Στις 18/01/2015 από αυτή τη στήλη σημειώναμε το σύγκρυο των αρμοδίων που κατελήφθησαν εξαπίνης –ως μη έπρεπε- από την έκθεση τότε του γ.γ. των Η.Ε. για την ανανέωση της θητείας της ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Έκθεση που άφηνε να φανεί ότι τελειώνουν οι καλές μέρες που προσέφερε η παρουσία της Δύναμης στους ηγήτορες κυρίως αυτού του ευρωπαϊκού κράτους που το δέρνουν σκάνδαλα, διαφθορά, κόκκινα δάνεια και κόκκινοι φάκελοι αλλά δεν το δέρνει και λίγο ο αυθεντικός πατριωτισμός και η λογική. Ήξεραν, είμαι σίγουρος, ότι τυχόν απόσυρση της ΟΥΝΦΙΚΥΠ από την γραμμή αντιπαράταξης θα άφηνε τα παιδιά μας απέναντι στον στρατό κατοχής. Ουδείς συγκινήθηκε.
Πέρασαν τα χρόνια, περάσαμε και από την πλέον σοβαρή ευκαιρία να λύσουμε το Κυπριακό στο Κρανς Μοντάνα και φτάσαμε στην τελευταία έκθεση του γ.γ. των Η.Ε. για την ΟΥΝΦΙΚΥΠ, ενεοί να βλέπουμε στις οδηγίες του Συμβουλίου Ασφαλείας όπως η Εθνική Φρουρά βρίσκεται σε επικοινωνία με τον τουρκικό στρατό κατοχής. Αυτό που ο εδώ Ύπατος Αρμοστής της Βρετανίας χαρακτήρισε μάλιστα ως το πιο φιλόδοξο στοιχείο του ψηφίσματος. Την περασμένη Κυριακή, με αφορμή τις τουρκικές κινήσεις σχετικά με το Βαρώσι, από τούτη τη στήλη σημειώναμε, μεταξύ άλλων, για πολλοστή φορά ότι «η έλλειψη λογοδοσίας σε αυτό τον τόπο και η ατιμωρησία οδηγούν στην ασυδοσία. Τι ακολουθεί; Αυτό που μοιραία ακολουθεί στη γάγγραινα, ο ακρωτηριασμός. Αυτό που επίκειται τώρα και στο Κυπριακό, να χάσουμε και την περίκλειστη Αμμόχωστο. Όσοι δεν κατανόησαν ό,τι ελέχθη στο συνέδριο που έκανε η Άγκυρα στα Κατεχόμενα (15/02/20), με 5-6 υπουργούς και τον αντιπρόεδρο Φουάτ Οκτάι να δηλώνει, ότι «η Αμμόχωστος είναι γη των Τουρκοκυπρίων και η Τουρκία θα προστατεύσει τα δικαιώματά τους», τότε βρίσκονται σε βέρτιγκο.»
Ξεκίνησα μάλιστα να γράφω αυτή τη στήλη υπογραμμίζοντας ότι ο Ταγίπ Ερντογαν και η Άγκυρα με την πολεμική και οικονομική ισχύ που έχει μια χώρα των 84 εκατομμυρίων, μια χώρα που αποτελεί σημαντική αγορά για πολλές άλλες διεθνώς και για την επιρροή της οποίας ερίζουν οι υπερδυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, μια χώρα που διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία στην περιοχή αποδεικνύοντας ότι δεν διστάζει να έχει διαρκώς σε κίνηση την πολεμική της μηχανή, δεν θα διστάσει να προχωρήσει στην υλοποίηση των διακηρύξεων της –αμέσως μετά το Κρανς Μοντάνα- περί του εποικισμού των Βαρωσίων.
Έτσι καθώς έγραφα είδα να φτάνει το ηλεκτρονικό μήνυμα του συνάδελφου Νίκου Στέλγια, με τη συνέντευξη του ΕρσίνΤατάρ, λεγόμενου πρωθυπουργού των Κατεχομένων και ανθυποψηφίου του Μουσταφά Ακιντζί στις «προεδρικές» του προσεχούς Απριλίου καθώς και ένα ρεπορτάζ με ένδειξη «εποικισμός». Πρόκειται για αυτά που μπορείτε να διαβάστε σήμερα στην «Κ» (σελ. 10). Χωρίς την όποια αναστολή, ο κ. Τατάρ αποκαλύπτει ότι όχι μόνο υπάρχει σχέδιο εποικισμού της περίκλειστης πόλης των Βαρωσίων αλλά θεωρεί πως δεν πρέπει να γίνεται θόρυβος για ένα ζήτημα που είναι τόσο απλό όσο να σηκώσει κανείς το συρματόπλεγμα από μια μικρή περιοχή έξι χιλιομέτρων και να αρχίσει να κτίζει κατοικίες σε ευνοϊκές τιμές. Μάλιστα αποκαλύπτει ότι όλα θα γίνουν στη βάση του διεθνούς δικαίου μέσω της Επιτροπής Ακίνητης Περιουσίας, η οποία θα λάβει κάποιες σχετικές αποφάσεις.
Εξηγεί μάλιστα ότι θα αλλάξει το καθεστώς της περιοχής από στρατιωτική ζώνη σε οικιστική ζώνη της λεγόμενης ΤΔΒΚ, και θα γίνει προσβάσιμη στους πολίτες. Αφού γίνουν όλα αυτά η Επιτροπή Ακίνητης Περιουσίας, που εκπροσωπεί πρωτόδικα την Τουρκία τουτέστιν, θα λάβει τις αποφάσεις της κατά τον ΕρσίνΤατάρ. Σίγουρα κάποιοι θα σπεύσουν να προτάξουν και να θυμίσουν τα ψηφίσματα του Σ.Α. για το Βαρώσι, το 550 και το 789, που για την Τουρκία σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά δεν είναι παρά χαρτιά άνευ περιεχομένου. Γιατί; Το εξηγεί πάλι ο κ. Τατάρ, επειδή «λόγω υδρογονανθράκων η σημασία της Κύπρου για την Τουρκία έχει αναβαθμιστεί». Καημένο Βαρώσι.
