Το επίκεντρο του ενδιαφέροντος στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., την Παρασκευή και το Σάββατο, στις Βρυξέλλες, είναι στο Ταμείο Ανάκαμψης, γύρω από το οποίο θα δοθεί σκληρή μάχη. Θυμίζω πως πρόκειται για ένα σχέδιο 750 δισ. ευρώ ώστε να δώσει η Ε.Ε. λεφτά σε μορφή επιχορηγήσεων κράτη μέλη που επλήγησαν από την πανδημία, το οποίο στηρίζουν κυρίως Παρίσι και Βερολίνο.
Στο σχέδιο αντιτίθενται οι 4 σκληροί της Ε.Ε. με ηγέτιδα δύναμη την Ολλανδία. Επειδή, όμως, οι 4 απέρριψαν την πρόταση για ευρωπαϊκό ομόλογο ώστε να μοιραστούν τα βάρη σε όλους, θέτουν προϋποθέσεις για το Ταμείο Ανάκαμψης. Λένε, λοιπόν, ότι για να έχει λαμβάνειν μια χώρα από τα 750 δισ. ευρώ, θα πρέπει να υλοποιήσει οικονομικές μεταρρυθμίσεις στο φορολογικό, συνταξιοδοτικό και εργασιακό σύστημά της έτσι ώστε να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της και στην τελική και αυτή όλης της Ε.Ε. Στη συγκεκριμένη Σύνοδο, η Ελλάδα που υπολογίζεται ότι θα λάβει περί τα 32 δισ. ευρώ, πάει κυρίως για να ζητήσει βοήθεια από τους εταίρους της και κυρίως από τη Γαλλία ώστε να αντιμετωπίσει ή καλύτερα για να μη βρεθεί αντιμέτωπη με την τουρκική προκλητικότητα. Το ίδιο και η Κύπρος που αν και πολύ πιο αδύναμη εμφανίζεται σκληροτράχηλη. Στην ουσία εκείνο που η Αθήνα δεν θέλει, είναι να πάθει όπως η Κύπρος, που ανίσχυρη είδε τα τουρκικά πλωτά γεωτρύπανα να κάνουν βόλτες αλλά και γεωτρήσεις στα ανοικτά της Πάφου και το μόνο που έλαβε ως απόδειξη της ευρωπαϊκής και διεθνούς αλληλεγγύης ήταν κάτι διακηρύξεις για την τιμή των όπλων.
Όταν μας έλεγαν, «λύστε το Κυπριακό και μην κάνετε ακροβασίες στο κενό», φτάναμε να επιρρίπτουμε ευθύνες μέχρι και στους ειδικούς απεσταλμένους του γ.γ. του ΟΗΕ. Σας θυμίζω πρόχειρα τρεις διεθνούς κύρους προσωπικότητες, που μόλις μπήκαν στα βαθιά του Κυπριακού, το πολιτικό μας κατεστημένο τους ανέλκυσε από την επικοινωνιακή του λίμνη της διαβολής και τους σταύρωσε στην όχθη σαν τέρατα: Άλβαρο Ντε Σότο, Αλεξάντερ Ντάουνερ και Έσπεν Μπαρθ Άιντε. Η Αθήνα, λοιπόν, για να μην την πατήσει κατά τον ίδιο τρόπο, φρόντισε στις απειλές της Τουρκίας ότι θα κάνει έρευνες στη θαλάσσια περιοχή της Κρήτης, να ενημερώσει την ευρωπαϊκή και διεθνή αμφικτιονία, ότι έχει κόκκινες γραμμές τις οποίες ουδείς μπορεί να περάσει. Ιδιαίτερα στην κ. Μέρκελ με την οποία διατηρεί πολύ καλή σχέση, ο κ. Μητσοτάκης έχει εξηγήσει διεξοδικά τι εννοείται από την Αθήνα αδιαπέραστη κόκκινη γραμμή και τι πρόκειται να κάνει σε περίπτωση που η Τουρκία την περάσει. Αν ευσταθούν οι πληροφορίες μας, η κόκκινη γραμμή είναι στα 12 μίλια.
Από την άλλη η Αθήνα, στις Βρυξέλλες, πάει για να ζητήσει από το Παρίσι να δημοσιοποιήσουν –προσεχώς ει δυνατόν- την πρόθεσή τους για στρατηγική αμυντική συνεργασία –αν και ακούγεται οξύμωρο καθώς είναι και οι δύο κράτη μέλη του ΝΑΤΟ. Στην εποχή που διάγουμε όμως έχει επικρατήσει ο παροξυσμός του «όλα επιτρέπονται» και πως «ο δυνατός μπορεί να λειτουργεί κατά το δοκούν», δηλαδή εκτός συμβάσεων και διεθνούς δικαίου. Έτσι η Γαλλία, και όχι μόνο αυτή εκ των νατοϊκών χωρών, δοκίμασε την τουρκική προκλητικότητα στις 10/06/20 όταν η γαλλική φρεγάτα «COURBET», που τελούσε υπό νατοϊκή διοίκηση, παρενοχλήθηκε από τουρκικά πολεμικά πλοία. Ο νταής της περιοχής έδειξε ότι είναι ο γκαουλάιτερ στη Μεσόγειο χωρίς να φοβάται την επιβολή κυρώσεων. Κι αυτό γιατί η Τουρκία κρατεί το κλειδί του «θησαυροφυλακίου Λιβύη», που όλοι των ισχυρών θέλουν ένα εισιτήριο για να εισέλθουν.
Άρα δεν λειτουργούν πια ούτε και οι στρατιωτικοί συνασπισμοί. Ο κ. Μητσοτάκης πολύ καλά κάνει και τρέχει να προσδέσει τη φρεγάτα του στο γαλλικό αεροπλανοφόρο «Σαρλ ντε Γκωλ», καθώς η φουρτούνα που προαναγγέλθηκε μοιάζει να προσεγγίζει. Το ιλαροτραγικό είναι ότι η Λευκωσία, σαν μωρή παρθένα, ψάχνει νέο Κραν Μοντάνα, ίσως δέσει τη βαρκούλα μας.
