Μπορεί η Παρασκευή 24/07/2020, να ήταν η μέρα που η Αγία Σοφία, με απόφαση Ταγίπ Ερντογάν, μετετράπη σε τζαμί, ωστόσο, σίγουρο είναι πως θα καταγραφεί στην ιστορία ως το τέλος της εποχής του κεμαλισμού στην Τουρκία. Ο οποίος κεμαλισμός ανασκολοπίσθηκε από τον κ. Ερντογάν με την κατάργηση της απόφασης του ιδρυτή της χώρας Κεμάλ Ατατούρκ, το 1934, να κηρύξει την Αγία Σοφία σε μουσείο.
Στις 24/07/1923 υπογράφηκε η Συνθήκη της Λωζάννης, που έθεσε τα όρια της σύγχρονης Τουρκίας και για την ανάγκη αναθεώρησης της οποίας αναφέρεται επανειλημμένα ο Τούρκος πρόεδρος. Μέχρι πού θέλει να επεκτείνει ο Ερντογάν τα όρια της Τουρκίας και γιατί; Πηγή στην Άγκυρα εξηγείστην «Κ» (σελ.6) το σκεπτικό Ερντογάν, ότι στην Αν. Μεσόγειο ερίζουν μικρές, μεσαίες και μεγάλες δυνάμεις. Οι μικρές αδυνατούν να επηρεάσουν ενεργειακά δρώμενα στην περιοχή, «οι μεγάλες τρέχουν πίσω από τα δικά τους», ενώ μεσαίες δυνάμεις με ισχύ είναι η Τουρκία και η Αίγυπτος και προσθέτει: «Εφόσον η Τουρκία συγκαταλέγεται στη δεύτερη κατηγορία, εξαιτίας της ισχύος της και του δικτύου συμμαχιών που οικοδομεί στην περιοχή, δεν έχει άλλη επιλογή παρά να προβάλλει την ανωτερότητά της σε όλα τα επίπεδα και να σπρώξει όλους τους συνομιλητές στην τελική διαπραγμάτευση για την ειρηνική συνύπαρξη των συμφερόντων όλων των πρωταγωνιστών στην Αν. Μεσόγειο».
Πολύ βολικό το απόφθεγμα της τουρκικής πηγής ότι «οι μεγάλες δυνάμεις τρέχουν πίσω από τα δικά τους» καθώς αφήνει στο απυρόβλητο Ρωσία και ΗΠΑ. Μάλιστα, ουδόλως προβάλλεται ο αμερικανικός απομονωτισμός που είναι το χαλί πάνω στο οποίο ξεδιπλώνει όλη την επεκτατική πολιτική της η Άγκυρα, αφού η απόσυρση της αμερικανική ισχύος –και από την Μεσόγειο - άφησε ένα δυσθεώρητο κενό επιστασίας στην περιοχή. Το κενό που επιδιώκει να γεμίζει ο τουρκικός ηγεμονισμός αποκάλυψε σε ανάρτησή του, τις προάλλες, ο διευθυντής επικοινωνίας της Τουρκικής Προεδρίας, ΦαχρετίνΑλτούν: «Η ασφάλεια της Τουρκικής Δημοκρατίας δεν εξασφαλίζεται μόνο στα δικά της σύνορα. Η Τουρκία είναι αποφασισμένη να μετατρέψει την «πνευματική της γεωγραφία σε πεδίο σταθερότητας προωθώντας την ασφάλεια όχι μόνο στο εσωτερικό αλλά και σε μια ευρεία περιοχή μεταξύ των Βαλκανίων και της Κεντρικής Ασίας μέχρι τον Κόλπο και το Στενό του Γιβραλτάρ».
Στη βάση του νέου αυτού δόγματος ηγεμονισμού, θεωρητικός του οποίου είναι ο εμπνευστής της «Γαλάζιας Πατρίδας», ναύαρχος Γιαϊτζί, προκλήθηκε και η εν εξελίξει ελληνοτουρκική κρίση, με την Τουρκία να δοκιμάζει τα νερά, ενοχλώντας μια χώρα που συγκαταλέγει ανάμεσα στις μικρές, την Ελλάδα. Το θρησκευτικό «επίτευγμα» με την Αγία Σοφία και το «πατριωτικό» με την αποστολή του «Oruc Reis» συνέθεταν για τον Ερντογάν, ιδανικό σκηνικό για την έναρξη της «μεγάλης εξόδου», μέχρι το Γιβραλτάρ! Αρχικά φαινόταν ότι οι τουρκικοί παλικαρισμοί θα περνούσαν χωρίς αντίσταση, ωστόσο, εσχάτως αποδείχθηκε ότι στην Αν. Μεσόγειο έχουν ρόλο τουλάχιστον άλλοι τρεις: Γαλλία, Ισραήλ και Αίγυπτος, που δεν είναι διατεθειμένοι να ανεχθούν τουρκική ηγεμονία.
Η δήλωση Μακρόν, μετά τη συνάντηση με τον πρόεδρο Αναστασιάδη στο Παρίσι, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών: «Θα ήταν σημαντικό λάθος για την Ε.Ε. να αφήσει την ασφάλεια στην ανατολική Μεσόγειο στα χέρια άλλων παραγόντων κυρίως της Τουρκίας». Έτσι ο Γάλλος Πρόεδρος διακήρυξε στην ουσία ότι είναι βασικός παίκτης στο γεωπολιτικό παίγνιο Μεσογείου και Μέσης Ανατολής και θα είναι δύσκολο να μην προστατεύσει διά της ισχύος αυτή του τη διακήρυξη κι όχι με τις όποιες αναποτελεσματικές ευρωπαϊκές κυρώσεις. Ταυτόχρονα, η Αίγυπτος τράβηξε κόκκινη γραμμή στη Σύρτη, ενώ το Ισραήλ έδειξε με τα πλήγματα κατά στρατιωτικών εγκαταστάσεων του Ιράν αλλά και της τουρκικής βάσης Αλ Ουατίγια στη Λιβύη, ότι είναι και αόρατο και πανταχού παρόν. Έτσι, μετά και την παρέμβαση Μέρκελ προς Ερντογάν και τις πληροφορίες για έναρξη ελληνο-τουρκικού διαλόγου, η επόμενη κίνηση προφανώς θα είναι η εκτόνωση του «Oruc Reis», στην ακίνδυνη κυπριακή ΑΟΖ και πολιτικά, του τουρκικού ηγεμονισμού… στο Βαρώσι.
