Μονέ ή Όρμπαν;

Όταν ένα όραμα πάψει να δημιουργεί ευημερία για τη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων, άμεσα μετατρέπεται σε εφιάλτη, έγραφα σε τούτη τη στήλη την 1η Ιουλίου 2012, με αφορμή την τραπεζική κρίση που εξανδραπόδισε την πλειοψηφία των πολιτών της πλειοψηφίας των 27 (τότε) χωρών μελών της Ε.Ε. Μάλιστα, ακριβώς ένα χρόνο μετά, η Ε.Ε. υποδέχθηκε και το 28ο μέλος της, την Κροατία, που εισήλθε κουβαλώντας πέντε χρόνια σκληρής ύφεσης κι ένα ασήκωτο βάρος ανεργίας που άγγιζε το 21%. Πώς, όμως, φτάσαμε στο σημείο, οι λαοί της Ευρώπης να κουβαλάνε τεράστιο άχθος κόκκινων δανείων, με μισθούς 60% και 70% πιο κάτω από ό,τι το 2010 ο κάθε εργαζόμενος και χρέη υπερδιπλάσια από τότε; Πώς έφτασαν οι τράπεζες να μετακυλήσουν στους φορολογούμενους τις τεράστιες ζημιές, που κατέγραψαν από κόλπα πολυδαίδαλα και ταχυδακτυλουργικά της σύμπραξης των golden boys και των πολιτικών; Πώς μέσω των κυβερνήσεων που με τίποτα δεν άφηναν να πτωχεύσουν τράπεζες καθότι ήταν λέει «συστημικές» και θα πτώχευε η χώρα, φτωχοποιήθηκαν κοινωνίες ολόκληρες; Κι έγινε η υγεία μια ανοικτή πληγή, το περιβάλλον μια χωματερή και η παιδεία ένα αποπαίδι. Πότε και πώς θα αποκατασταθεί η ζημιά για τους φορολογούμενους τώρα που αποκαταστάθηκαν με χρήμα και «εργαλεία» οι τράπεζες; Προφανώς ποτέ. Έτσι στους πολίτες το μόνο όπλο που απομένει είναι η ψήφος. Κι από δω αρχίζει να ξηλώνεται το πουλόβερ της Ε.Ε. Κι εξηγούμαι: Το 1943, στη δίνη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γάλλος οραματιστής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης Ζαν Μονέ, από το Αλγέρι όπου βρισκόταν ως μέλος της εξόριστης ντε φάκτο γαλλικής κυβέρνηση, είχε διακηρύξει ότι: «Δεν πρόκειται να υπάρξει ειρήνη στην Ευρώπη, εάν τα κράτη ανασυσταθούν στη βάση της εθνικής κυριαρχίας. Οι ευρωπαϊκές χώρες είναι πολύ μικρές για να εγγυηθούν στους λαούς τους την αναγκαία ευημερία και κοινωνική ανάπτυξη. Τα ευρωπαϊκά κράτη πρέπει να συγκροτηθούν στο πλαίσιο ομοσπονδίας». Ο Μονέ που ήταν συνάμα και επιχειρηματίας-τραπεζίτης ήξερε καλά ότι η καθημαγμένη από τον καταστροφικό εκείνο πόλεμο Ευρώπη θα χρειαζόταν πυρετώδη ανοικοδόμηση από την οποία θα χόρταιναν ψωμί –και όχι μόνο– οι άνθρωποι της Γηραιάς Ηπείρου. Στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα φάνηκε ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, που ήταν ο στόχος της Επιτροπής Δράσης για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, που ίδρυσε ο Μονέ το 1954 και ήταν πρόδρομος της σημερινής Ε.Ε., είχε πολλές πιθανότητες να πετύχει. Φτάνει στην τελική να κατόρθωνε να συγκροτηθεί σε ομοσπονδία που –κατά τον Μονέ– είναι η μήτρα της αναγκαίας για τους ευρωπαϊκούς λαούς, ευημερίας, κοινωνικής ανάπτυξης και εχέγγυο ειρήνης. Τώρα, με την κρίση να έχει γίνει ένα συμπαγές βάρος εν είδει μη εξυπηρετούμενου δανείου για πάμπολλα εκατομμύρια πολιτών, χωρίς την όποια προοπτική να αποκατασταθούν τα εισοδήματά τους στα προ της κρίσης νούμερα, η Ε.Ε. βρίσκεται προ του φάσματος αντιδημοκρατικής επέλασης, με 100 και πλέον ακροδεξιούς, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις να παίρνουν θέσεις στα έδρανα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Κι αυτό διότι οι μεγάλοι της Ε.Ε. στο κυνήγι του «εθνικού κέρδους» περιφρόνησαν τις νουθεσίες του Μονέ ότι προϋπόθεση για ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και απόλυτη συγκολλητική ουσία της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας αποτελεί η εκχώρηση στην κεντρική εξουσία της «εθνικής κυριαρχίας». Τώρα πια αφού, πρώτα οι συντηρητικοί, μετά οι σοσιαλιστές και ξανά οι συντηρητικοί, 65 χρόνια απέτυχαν να οδηγήσουν το ευρωπαϊκό σκάφος στο –κατά Μονέ– καταφύγιο μιας ισχυρής ομοσπονδίας, οι πολίτες υπό το βάρος της ασφυξίας που βιώνουν, στρέφουν απελπισμένα το βλέμμα αλλού, αναζητώντας το εναλλακτικό. Η τρύπια, όμως, παιδεία που «μπούκωναν» στα ανήλικα που τώρα ενηλικιώθηκαν και ψηφίζουν, δεν τα αφήνει να διακρίνουν μεταξύ των ναζιστών και των τηλεοπτικών σούπερ ηρώων νίντζα. Έτσι είμαστε καταδικασμένοι σε ελάχιστα χρόνια από σήμερα να κυβερνούν την Ευρώπη οι Όρμπαν, με μαστίγιο τη δραστική συρρίκνωση των πολιτικών ελευθεριών και τον φασισμό να πλανάται ανατριχιαστικά από πάνω της.