Γιώργο Εικοσάρη! Ωραίε μου εικοσάχρονε ήρωα! Σήμερα, δύο χρόνια μετά την πρώτη μας «γνωριμία», θα σου μιλήσω σε πρώτο πρόσωπο αλλά με τον σεβασμό που αρμόζει σε έναν τόσο υπομονετικό ήρωα. Ξέρεις γιατί; Διότι οι ήρωες, που οι οικογένειές τους επέδειξαν ιώβεια υπομονή και ουδέποτε ζήτησαν οτιδήποτε από την Πολιτεία, αποτελείτε το πιο αξιοπρεπές, αγνό και φωτεινό κομμάτι αυτού του καρτερικού και φιλότιμου στην πλειοψηφία του, λαού.
Οι οικογένειές σας είναι άνθρωποι που μπορείς να διαβάσεις την τιμιότητα του χαρακτήρα στο μέτωπό τους και την αλήθεια της ζωής στα μάτια τους. Είναι όμως και πλάσματα, που η σιωπή τους, δυστυχώς, χρησιμοποιείται σαν άλλοθι από επιτήδειους που μετατρέπουν την τραγωδία σε επένδυση και χτίζουν καριέρες πάνω στα δικά σας οστά και κενοτάφια, επιχειρώντας να εκπροσωπήσουν εσάς και ό,τι συνιστά για τον τόπο μας, η θυσία σας. Χωρίς να κατανοήσουν ότι ο κάθε αγνοούμενος είναι από μόνος του ένας ολόκληρος κόσμος και όχι ένας αγιοποιημένος αριθμός –σαν βολικό καύσιμο επετειακών εκδηλώσεων και εκστρατειών διαφώτισης. Εκείνοι που κρατούσαν σαν άκρως απόρρητους ακόμα και από τους γονείς σας, τους φακέλους σας, η πλειοψηφία των οποίων ήταν κενοί περιεχομένου, αφού η συλλογή στοιχείων εξυπακούεται έγκαιρη έρευνα στο πεδίο και όχι εκκλήσεις στην κοινωνία μετά από 40-50 χρόνια. Εκείνοι οι καρεκλοκένταυροι σας μετέτρεψαν από αγνοούμενους σε αγνοημένους, με την ευλογία και την ανοχή των εκάστοτε κυβερνήσεων σε σημείο που ο κατάλογος των αγνοουμένων να κρατείται απόρρητος μέχρι τον Δεκέμβριο του 2000.
Ανήκουστο κι όμως πραγματικό! Ως ΚΔ μας πήρε 26 χρόνια να δημοσιοποιήσουμε τον κατάλογο, με αποτέλεσμα σήμερα, να έχουν ταυτοποιηθεί και αποδοθεί στις οικογένειες, ούτε οι μισοί των αγνοουμένων! Όμως ουδείς λογοδότησε και ουδείς τιμωρήθηκε. Το 1983, Γιώργο, ο ποιητής Κυριάκος Χαραλαμπίδης έγραφε στην «Αμμόχωστος Βασιλεύουσα», ένα τρίστιχο του συνόψιζε όλο μας το δράμα, λέγοντας: Αν ο λαός μας δεν μπορεί/ν’ αντλήσει απ’ τα δεινά του/τότε του δόθηκε άδικα μια τέτοια τραγωδία»! Τον ρώτησα τις προάλλες, αν 46 χρόνια μετά την εισβολή κατανοήσαμε το λάθος μας,και μου είπε: «Ένας λαός πρέπει να μαθαίνει από τα πάθη του, όπως λέει και ο Αισχύλος. Άμα όμως δεν μαθαίνει, τότε δίκαια του δίνεται μια τέτοια τραγωδία».
Η ανησυχία μου η μεγάλη είναι ότι η εξ ημών εκπορευόμενη ύβρις, κατά το αρχαιοελληνικό σχήμα, θα επιφέρει νέμεσιν και τίσιν, δηλαδή συντριβή, με την τραγωδία να επαναλαμβάνεται οικτρά. Ακούγομαι σκληρός; Να σου εξηγήσω: Στις 17/11/2019, έγραφα στη στήλη μου αυτή για την περίπτωση του αδελφού σου Παναγιώτη, που επί μισό αιώνα προσπαθούσε να βρει άκρη στη δική σου τραγική ιστορία. Το κράτος που για 50 χρόνια ήταν σε νάρκη ξύπνησε, καθώς τώρα κινητοποιήθηκαν άνθρωποι με ευαισθησίες του προγράμματος εκταφών της Κ.Δ. και σε διάστημα ενός έτους, έγινε έρευνα, ανασκαφή και ταυτοποίηση των οστών σου. Κράτος και Κ.Δ. είναι και ο Φώτης Φωτίου και ο Καλλής Ξενοφώντος.
Όμως κράτος και Κ.Δ. είναι και η Νομική Υπηρεσία που βρίσκεται στο ΕΔΑΔ αντίδικος της οικογένειας του ήρωα της εισβολής Χριστοφή Βασιλείου Πασσιά, ο οποίος τάφηκε στο Κοιμητήριο Λακατάμιας εν γνώσει της Κ.Δ. Η σύζυγος και τα τρία παιδιά του δεν ενημερώθηκαν από τους καρεκλοκένταυρους και τον θεωρούσαν έκτοτε αγνοούμενο. Το επαρχιακό Δικαστήριο επιδίκασε αποζημίωση €50.000 για τη σύζυγο και €25.000 για κάθε παιδί. Η Κ.Δ. έκανε έφεση, το Ανώτατο αποφάνθηκε ότι το κράτος είχε εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του και τώρα οι δύο πλευρές έφτασαν ενώπιον του ΕΔΑΔ! Πες μου, λοιπόν, Γιώργο μου, ποιο από τα δύο είναι το δικό μας κράτος; Διότι τελικά το κράτος είμαστε εμείς, φτάνει να το θέλουμε, φτάνει να μην ανεχόμαστε να εξευτελίζεται η οικογένεια κάθε Εικοσάρη και κάθε Πασσιά που έδωσαν τη ζωή τους για την αξιοπρέπεια αυτού του τόπου. Πες, Γιώργο μου. Δίκαια μας δόθηκε μια τέτοια τραγωδία;
