Είχα γράψει λίγο μετά το δημοψήφισμα του 2004 ότι είναι αδύνατο να ξαναπάρεις το τρένο που έχασες. Τότε, στο τρένο του Μπούργκενστοκ ήσαν όλοι, τα δύο μέρη, οι πρωθυπουργοί, τα Η.Ε. ακόμα και εκπρόσωπος της Ε.Ε., της οποίας θα γινόμασταν μέλος, αφού η συμφωνία -που δεν τηρήσαμε, προνοούσε λύση-ένταξη. Εμείς οι Ε/Κ, οι πονηρότεροι των θνητών, όχι μόνο δεν τηρήσαμε τα υπεσχημένα, αλλά ο Τάσσος σηκώθηκε κι έφυγε στα μέσα της Διάσκεψης κι όταν επέστρεψε ούτε καν διαπραγματεύτηκε.
Η τουρκική πλευρά υπέβαλε λίστα 11 απαιτήσεων και η πλευρά μας καμία. Πήρε τα χαρτιά της κι έφυγε. Μάλιστα με διάγγελμα ο Πρόεδρος καλούσε τον λαό να απορρίψει ένα σχέδιο το οποίο, αν και δεν το διαπραγματεύτηκε, μας επέστρεφε Αμμόχωστο, Μόρφου και 51 χωριά στη γραμμή αντιπαράταξης, ενώ προνοούσε το 2019 να έφευγε και ο τελευταίος των 650 Τούρκων στρατιωτών. Όλα αυτά από τον Τάσσο, που σύμφωνα με τον Χριστόφια τότε, «άλλαξεν ο άδρωπος σιόρ». Ο Χριστόφιας, ο οποίος αντί στη λύση, οδήγησε την Αριστερά στο «όχι»για να τσιμεντώσει το «ναι» και να γίνει Πρόεδρος. Είπε και τσιμέντωσε το «όχι», έγινε Πρόεδρος κι έφυγε αφήνοντας ένα καμένο Μαρί, ένα κράτος καμένο-φαλιρισμένο και μια Αριστερά με εγκαύματα τρίτου βαθμού.
Το 2004 ήταν όμως το δεύτερο τρένο που χάθηκε. Το πρώτο ήταν το 1993 με τις Ιδέες Γκάλι, όταν οι συνομιλίες Βασιλείου-Ντενκτάς είχαν φτάσει στο διά ταύτα, ο Βασιλείου έχασε τις εκλογές από τον Κληρίδη και ο Γλαύκος πέταξε την ευκαιρία να το πάει μέχρι τη λύση διότι είχε υποσχεθεί στον Σπύρο Κυπριανού ότι θα έθαβε τις Ιδέες Γκάλι. Τις έθαψε, εκπόνησε την πολιτική του «ενεργού ηφαιστείου» με τους εξοπλισμούς που αντί μπαρούτι, μύριζαν χρήμα. Όταν έσκασε η φούσκα S300 ήρθαν οι νούσιμοι χειρισμοί Κρανιδιώτη-Σημίτη που μας έσπρωξαν προς την Ε.Ε. και τη λύση-ένταξη. Μετά το δημοψήφισμα, τα πατριωτικά σαΐνια έλεγαν ότι τα εδάφη που δεν πήρε ο Τάσσος με το Ανάν θα τα πάρουμε μέσω προσφυγών στα ευρωπαϊκά δικαστήρια.
Έτσι μερικές χιλιάδες Ε/Κ κατέθεσαν προσφυγές. Η Ευρώπη, που είχε καεί από την πονηριά μας, τους παρέπεμψε στην τουρκική Επιτροπή Αποζημιώσεων που λειτουργεί ως πρωτόδικο όργανο και –φυσικά- χειρίζεται τις υποθέσεις κατά το δοκούν. Όταν η Άγκυρα είδε ότι ο χρόνος δημιουργεί και δίκαιο (βλ. υπόθεση Δημόπουλος), παρά τα ψηφίσματα των Η.Ε. αποφάσισε να ανοίξει τα Βαρώσια. Διά του Οζερσάι και με τα χρήματα των Τούρκων ντιβέλοπερς, θα μετατρέψουν τα ε/κ ξενοδοχεία σε χρυσοφόρα θέρετρακαζίνα.Στην περίκλειστη πόλη θα φτιάχνουν σιγά-σιγά τα σπίτια για το εργατικό δυναμικό που θα κουβαλήσουν από την Τουρκία, τα δε ψηφίσματα των Η.Ε. παλιά και νέα, θα μας τα κολλήσουν στον Πενταδάκτυλο δίπλα από τη σημαία να τα βλέπουμε νυχθημερόν.
Όσο για τον Νίκο Αναστασιάδη και την αινιγματική για πολλούς συμπεριφορά του από το 2017 και εντεύθεν, εκτιμώ πλέον -και επικυρώνεται από όσες πληροφορίες έχω συλλέξει και την τελευταία βδομάδα- ότι θεωρεί πως το στάτους κβο δεν πρόκειται να αλλάξει με επίτευξη ομοσπονδιακής λύσης καθότι η Τουρκία και η πλειοψηφία των Τ/κ επιδιώκουν πια λύση καλής γειτονίας. Μάλιστα προκρίνεται, η συνέχεια της τελικής Διάσκεψης να γίνει μετά τις «προεδρικές εκλογές» στα Κατεχόμενα τον προσεχή Απρίλη, με τη λογική ότι στο δεύτερο γύρο ο Ακιντζί κερδίζει τον Οζερσάι. Και ποιος εγγυάται ότι ο Οζερσάι με τη δύναμη του χρήματος των Τούρκων ντιβέλοπερς και ενός ενισχυμένου κόμματος των εποίκων δεν θα νικήσει από τον πρώτο γύρο; Ποιος εγγυάται ότι ο Ακιντζί δεν θα την πάθει, όπως την έπαθε από τον Έρογλου ο Ταλάτ, όταν στον τελευταίο, ο Χριστόφιας αρνήθηκενα καταγράψουν τις συγκλίσεις τους; Αυτά, γιατί ενώ το τελευταίο ψήφισμα (2483) του ΣΑ προδιαγράφει μια πορεία προς λύση ΔΔΟ με ημερομηνίες ορόσημα, πολλοί ρωτάτε, τι γίνεται; Κάντε τις προσθαφαιρέσεις σας…
