Κράτος, από την αρχαιοελληνική του καταγωγή σημαίνει ισχύς. Η έννοια έγινε ταυτόσημη της οργανωμένης πολιτικής οντότητας, η οποία μονοπωλεί τη χρήση νόμιμης εξουσίας σε μια καθορισμένη γεωγραφικά περιοχή. Στις αστικές δημοκρατίες η πολιτική αυτή οντότητα αναδεικνύεται κρατούσα μέσα από εκλογικές διαδικασίες σε καθορισμένα από το σύνταγμα πλαίσια. Η πολιτική οντότητα που επιτυγχάνει, κυβερνά ύστερα από λαϊκή εντολή και οι εκλογείς ευθύνονται για τον ηγέτη που εξέλεξαν να τους υπηρετεί. Αν αυτός και η κυβέρνησή του δεν αίρονται στο ύψος των περιστάσεων, στην επόμενη εκλογική διαδικασία οι εκλογείς μπορούν να επιλέξουν άλλο.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο εκλεγμένος πρόεδρος της Κύπρου, Νίκος Αναστασιάδης, έχει λάβει για δεύτερη θητεία λαϊκή εντολή να κυβερνήσει τον τόπο, γεγονός που εξυπακούεται ότι η πλειοψηφία του λαού (55,99%) θεώρησε τον Φεβρουάριο του 2018 ότι είναι κατάλληλος να κυβερνήσει για άλλα πέντε χρόνια. Στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες αν η κυβέρνηση δεν ικανοποιεί με την απόδοση της την πλειοψηφία της Βουλής, μπορεί το Σώμα να άρει την εμπιστοσύνη του και η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να καταφύγει στις κάλπες. Στην προεδρευόμενη δημοκρατία της Κύπρου κάτι τέτοιο δεν υπάρχει αλλά ούτε και οτιδήποτε άλλο μπορεί να κατεβάσει τον πρόεδρο από την προεδρική καρέκλα πλην του θανάτου του. Υπάρχει, όμως, η δημοκρατία που δίνει τη δυνατότητα στον πολίτη να διαδηλώσει δημόσια την αντίθεσή του με την πολιτική της κυβέρνησης ή της Βουλής. Αυτά, με αφορμή αντιδράσεις από τους πολίτες που καταλογίζουν στους δημοσιογράφους συλλήβδην ευθύνες επειδή καλύπτουμε τάχατες την εξόφθαλμη πλέον διαφθορά κυβερνητικών και πολιτικών αξιωματούχων.
Έχω πολλάκις γράψει ότι παρόλα τα «εκκωφαντικά» σκάνδαλα που ταλανίζουν τη ζωή στη χώρα μας και που στις πλείστες περιπτώσεις πλήττουν την πλειοψηφία στην τσέπη της (βλ. ΧΑΚ, τραπεζικό σκάνδαλο, Κούρεμα) δεν είδαμε την ισχύ εκείνη που εκλέγει προέδρους και βουλευτές, να ξεχύνεται στους δρόμους και να διεκδικεί από το κράτος το δίκιο του. Αντίθετα το κράτος, αντί να προσπαθεί να αποκαθιστά τις ισορροπίες στην οικονομία, διοχετεύοντας και ψωμί στην πραγματική οικονομία, με το σύστημα «χρυσά διαβατήρια», αποδείχθηκε ότι στήριξε ντιβέλοπερ, ελεγκτικά και δικηγορικά γραφεία και άφησε ανοικτές μαύρες πόρτες για Καμποτζιανούς, Μαλαισιανούς και άλλους φορείς αμφιβόλου ποιότητας χρήματος και τώρα που μας βγάλανε στη σέντρα οι ξένοι, ποιεί τη νήσσαν.
Όπως παλιά (βλ. ΧΑΚ, Τραπεζικό σκάνδαλο, Κούρεμα). Την περασμένη Τετάρτη, ένας άνθρωπος 70 χρόνων, ο Παναγιώτης Εικοσάρης, που για 55 χρόνια προσπαθούσε να βρει μια άκρη στην τραγική ιστορία του αδελφού του που σκοτώθηκε από τουρκική ναπάλμ στην Τηλλυρία, δικαιώθηκε. Το κράτος που για μισό αιώνα ήταν σε νάρκη ξύπνησε, καθώς τώρα κινητοποιήθηκαν άνθρωποι με ευαισθησίες που βρίσκονται στο πρόγραμμα εκταφών της ΚΔ και μέσα σε διάστημα ενός έτους, έγινε η έρευνα και η ανασκαφή και ταυτοποιήθηκε ο πρώτος πεσών, ο 20χρονος ήρωας Γιώργος Εικοσάρης. Είναι και ο Φώτης Φωτίου και ο Καλλής Ξενοφώντος κράτος και Κ.Δ., όπως είναι και η Νομική Υπηρεσία Κ.Δ. η οποία βρίσκεται στο ΕΔΑΔ αντίδικος της οικογένειας του Χριστοφή Βασιλείου Πασσιά, από την Ξυλοφάγου, ο οποίος είχε εκτελεστεί από τους εισβολείς στη Λευκωσία.
Ο Πασσιάς ήταν θαμμένος στο Κοιμητήριο Λακατάμειας εν γνώσει της Κ.Δ., η σύζυγος και τα τρία παιδιά του είχαν κρατηθεί στο σκοτάδι και τον θεωρούσαν για 26 χρόνια αγνοούμενο. Το επαρχιακό Δικαστήριο επιδίκασε αποζημίωση 50.000 ευρώ στη σύζυγο και 25.000 ευρώ σε κάθε ένα από τα παιδιά του. Η ΚΔ έκανε έφεση, το Ανώτατο αποφάνθηκε ότι το κράτος είχε εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του και τώρα οι δύο πλευρές ευρίσκονται ενώπιον του ΕΔΑΔ! Είναι να διερωτάται κανείς ποιο από τα δύο είναι το δικό μας κράτος; Διότι τελικά το κράτος είμαστε εμείς, εσείς, φτάνει να το θέλουμε, φτάνει να μην ανεχόμαστε να εξευτελίζεται η οικογένεια του κάθε Βασίλη Πασσιά που έδωσε τη ζωή του για την αξιοπρέπεια αυτού του τόπου.
